Στα περίπτερα των δρόμων της Αθήνας κρέμεται μαζί με τις άλλες εφημερίδες ο «Ριζοσπάστης». Σε κάποια από τις σελίδες του υπάρχει ένα δικό μου κείμενο. Το είχα γράψει για τη «Νέα Ελλάδα». Αυτός ήταν ο τίτλος της εφημερίδας που πήγα να δουλέψω, σαν άνεργη ηθοποιός που ζητούσε δουλειά. Και στις 25 Σεπτεμβρίου 1974 είδα το κείμενό μου κάτω από ένα σφυροδρέπανο.

Την ημέρα αυτή πόθοι και οράματα γενεών Ελλήνων γίνονταν πραγματικότητα. Ηταν ημέρα γιορτής.

Δούλεψα για κάποιο διάστημα στον «Ριζοσπάστη» στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Τον πρώτο καιρό για μια απλή είδηση έσβηνα και ξαναέγραφα δεκάδες σελίδες. Εζησα σε ένα περιβάλλον γεμάτο από την αύρα ανθρώπων όπως ο Τάκης Αδάμου. Πήρα συνεντεύξεις από φωτισμένους ανθρώπους των Γραμμάτων και έβλεπα με μεγάλη χαρά το μπερεδάκι του Βασίλη Ρώτα να εισβάλλει στο καλλιτεχνικό τμήμα.

Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» ήταν που ο Γρηγόρης Φαράκος με κάλεσε και με ρώτησε αν θα ήθελα να ασχοληθώ με τον δήμο Αθηναίων και να είμαι υποψήφια δημοτική σύμβουλος.

Στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» άνοιξαν για μένα δρόμοι γνώσης και ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με αυτά που ονομάζουμε κοινά.

Με βοήθησε, επίσης, πολύ και στη σωματική μου δραστηριότητα, μια και πολλά κυριακάτικα πρωινά ανεβοκατέβαινα πολυκατοικίες στο Περιστέρι και σε άλλες γειτονιές μοιράζοντας τον «Ριζοσπάστη»!

Του εύχομαι, τώρα που συμπληρώνει 50 χρόνια, να είναι πάντα κιβωτός διαπαιδαγώγησης νέων δημοσιογράφων και αγωνιστών.