Με φορτωμένο πρόγραμμα το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο επέστρεψε εδώ και δυο εβδομάδες στην αγωνιστική δράση έπειτα από τη διακοπή για τις υποχρεώσεις των Εθνικών ομάδων στο Nations League της UEFA. Μπαίνοντας στους σαφώς πιο ποδοσφαιρικούς μήνες όσον αφορά το ενδιαφέρον των φιλάθλων, στο καλεντάρι εκτός της συνέχειας των εγχώριων πρωταθλημάτων της Ευρώπης προστέθηκε πλέον και η έναρξη των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, του Champions League, του Εuropa League και του Conference League, και μάλιστα υπό την ανανεωμένη τους μορφή με βάση τους σχεδιασμούς της UEFA. Σχεδιασμούς οι οποίοι, ελέω της στόχευσης για περισσότερο κέρδος υπό την οποία τέθηκαν στο τραπέζι των συζητήσεων στα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και τελικά πραγματοποιήθηκαν, έχουν ως συνέπεια την αύξηση των αγώνων, πρακτικά καθιστώντας αισθητά φορτωμένο το αγωνιστικό πρόγραμμα της νέας σεζόν για έναν σημαντικό αριθμό ομάδων, και μεγαλύτερο σε σχέση με ό,τι ίσχυε πριν. Ολα αυτά ενώ στο φινάλε της σεζόν, την ερχόμενη άνοιξη, στη ...γωνία περιμένει και η διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων της FIFA, επίσης ανανεωμένου και με περισσότερες ομάδες, θυμίζοντας περισσότερο ένα ...Μουντιάλ συλλόγων, και πάλι με γνώμονα τους σχεδιασμούς της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.

Την ίδια στιγμή όμως που στη βιομηχανία του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου οι μηχανές της αγωνιστικής δράσης αρχίζουν σιγά σιγά να ανάβουν, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τα κέρδη των εμπλεκόμενων (χορηγοί, τηλεοπτικά, πολυεθνικές του χώρου, ποδοσφαιρικές εταιρείες), στην άλλη όψη του νομίσματος τα πράγματα δείχνουν να τραβάνε άλλη ρότα. Ετσι, αν και είμαστε ακόμα στο ξεκίνημα της σεζόν, για μια ακόμα φορά πολλαπλασιάζονται οι σοβαροί τραυματισμοί των παικτών, με τους ειδικούς να θεωρούν το μεγαλύτερο μέρος αυτών συνέπεια της καταπόνησης και του υπερφορτωμένου προγράμματος. Το τελευταίο ζήτημα μάλιστα έδειξε να επανέρχεται στο προσκήνιο ίσως και σε πιο σοβαρό επίπεδο από ποτέ την περασμένη βδομάδα, με τα απανωτά περιστατικά τραυματισμών παικτών από τους θεωρούμενους ως πρωτοκλασάτους, όπως ο Ισπανός Ρόδρι της Μάντσεστερ Σίτι, ο Γερμανός τερματοφύλακας της Μπαρτσελόνα Τερ Στέγκεν και ο Γάλλος Εμπαμπέ της Ρεάλ Μαδρίτης. Κρούσματα που αποτέλεσαν την αφορμή ώστε μεγάλη μερίδα των ευρωπαϊκών αθλητικών ΜΜΕ να στρέψει ξανά τα φώτα των ρεπορτάζ στο ζήτημα των πολλών αγώνων.

Αν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ χρειάστηκαν τους απανωτούς τραυματισμούς παικτών της «ελίτ» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, οι ίδιοι οι παίκτες στη μεγάλη πλειοψηφία τους, μέσω των φορέων τους, αλλά και αρκετοί προπονητές και ειδικοί του ποδοσφαίρου (γιατροί, φυσικοθεραπευτές), ουκ ολίγες φορές τα τελευταία χρόνια έχουν θίξει το θέμα του υπερφορτωμένου προγράμματος. Για παράδειγμα, κατά την πρόσφατη έναρξη των ανανεωμένων ευρωπαϊκών διοργανώσεων δεν ήταν λίγοι οι παίκτες και οι προπονητές που εξέφρασαν την αντίθεσή τους στη νέα μορφή που σχεδίασε η UEFA με τους περισσότερους αγώνες. Ενας εξ αυτών μάλιστα ήταν ο ίδιος ο Ρόδρι, που λίγο πριν την ευρωπαϊκή πρεμιέρα της Σίτι είχε εκφράσει την αντίθεσή του στα όσα συμβαίνουν, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Αν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι, θα υπάρξει μια στιγμή που δεν θα έχουμε άλλη επιλογή. Είναι ένα θέμα που μας απασχολεί, γιατί εμείς είμαστε αυτοί που υποφέρουμε». Λίγες μέρες μετά τραυματίστηκε στο ντέρμπι με την Αρσεναλ και ύστερα διαπιστώθηκε η σοβαρότητα του τραυματισμού του, που τον αφήνει εκτός για όλη τη σεζόν...

Σε αντίστοιχο κλίμα ήταν και οι δηλώσεις άλλων παικτών, όπως του Αλισον της Λίβερπουλ, ο οποίος καυτηρίασε το γεγονός ότι οι σχεδιασμοί γίνονται χωρίς να ρωτηθούν οι ίδιοι οι παίκτες, ή αυτή του προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τεν Χαγκ, ο οποίος μίλησε για τις συνέπειες του υπερφορτωμένου προγράμματος σε όλους τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου και τις οικογένειές τους. Φυσικά, οι συνέπειες από τις βαριές αγωνιστικές υποχρεώσεις δεν είναι ζήτημα μόνο μιας «ελίτ» παικτών μέρους των λεγόμενων ισχυρών ομάδων, αλλά της πλειοψηφίας όσων αγωνίζονται σε ομάδες των εγχώριων πρωταθλημάτων της πρώτης ή και της δεύτερης κατηγορίας, επίσης με ιδιαίτερα βεβαρημένο πρόγραμμα αγώνων. Σε αρκετούς δε οι συνέπειες ενός ενδεχόμενου τραυματισμού ενδέχεται να είναι μεγαλύτερες σε ευρύτερα σημαντικά ζητήματα (π.χ. ασφαλιστική κάλυψη, κόστος αποκατάστασης κ.λπ.). Τα πράγματα πλέον μοιάζουν να βγαίνουν εκτός ορίων και οι φορείς των παικτών φέρονται να προσανατολίζονται σε νέες αντιδράσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα, ενώ στο τραπέζι έχει τεθεί ακόμα και το ενδεχόμενο μιας πανευρωπαϊκής απεργίας των ποδοσφαιριστών.

Με το οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου ενταγμένο πλήρως στις λογικές του καπιταλιστικού συστήματος, οι ρίζες του προβλήματος βρίσκονται ακριβώς σε αυτές τις λογικές. Με το χρυσό κλουβί που προσφέρουν τα παχυλά συμβόλαια, κυρίως στους πρωτοκλασάτους, αλλά και το «καρότο» (συγκεκριμένα πρότυπα που προβάλλονται) για τους υπόλοιπους, οι παίκτες καλούνται να μετατραπούν σε υπεραθλητές που θα πρέπει να αντέξουν, στο πλαίσιο του κυνηγιού όλο και περισσότερων κερδών. Ειδικά σε αυτές τις συνθήκες, που το άθλημα βρίσκεται σε εκ διαμέτρου αντίθετη πλευρά από τις αξίες του αθλητισμού, όντας προϊόν προς πώληση, το κυνήγι της νίκης και της κορυφής στο πλαίσιο ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού γίνεται αυτοσκοπός για την επιβίωση στον χώρο. Ετσι, επόμενο είναι ότι οι αλλαγές που έγιναν την τελευταία 20ετία (προφανώς με στόχο τα πολύπλευρα κέρδη) δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο και το κομμάτι που αφορά τους πρωταγωνιστές της «παράστασης»: Το «προϊόν» έχει την ανάγκη ...υπεραθλητών που θα αντεπεξέρχονται στη σωματική κούραση των πολλών αγώνων και των επίσης πολλών εβδομαδιαίων ταξιδιών, π.χ. ανά την Ευρώπη, στην ψυχολογική πίεση για το κυνήγι της επιτυχίας κ.ο.κ.