Την εκδήλωση διοργάνωσαν οι ΤΟ Εκπαιδευτικών και Δήμου Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, με αφορμή την κατάσταση που επικρατεί στον δήμο Θεσσαλονίκης και βρέθηκε στο επίκεντρο αγωνιστικών κινητοποιήσεων όλο το τελευταίο διάστημα.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιάννης Δελής, εκπαιδευτικός και βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Παρεμβάσεις έκαναν η Μαρία Παπαγιάννη, εκπαιδευτικός και οργανωτική γραμματέας της Α' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, ο Νίκος Αβραμίδης, μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Ενώσεων Γονέων Κεντρικής Μακεδονίας, και η Αλτα Πανέρα, γραμματέας του Συλλόγου Γονέων 1ου ΕΕΕΕΚ Θεσσαλονίκης και μέλος του Συντονιστικού των ΕΕΕΕΚ.
Στα παχιά λόγια της κυβέρνησης που σαρώνει η πραγματικότητα αναφέρθηκε αρχικά ο Γιάννης Δελής, παρουσιάζοντας την εικόνα που επικρατεί μόνο στις δύο πρώτες βδομάδες λειτουργίας των σχολείων, ως αποτέλεσμα της πολιτικής υποχρηματοδότησης και «μείωσης του κόστους», αλλά και των αντιδραστικών αλλαγών στην Εκπαίδευση, με τα χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών, τα υποσυντηρημένα και γερασμένα σχολικά κτίρια, το ψηφιακό φροντιστήριο, τα «Εργαστήρια Δεξιοτήτων», την έλλειψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, τις συγχωνεύσεις και τη δημιουργία τάξεων με 25 και 27 μαθητές, ακόμα και με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, πέρα από κάθε παιδαγωγικό κανόνα.
Αναφερόμενος ειδικά στο ζήτημα της σχολικής στέγης σημείωσε ότι στον δήμο Θεσσαλονίκης δεν έχει κατασκευαστεί τα τελευταία χρόνια ούτε ένα σχολείο, ενώ πολλά Νηπιαγωγεία λειτουργούν σε μαγαζιά ή ακόμη και μέσα στο δημαρχείο.
Με βάση τα στοιχεία του πρωτοβάθμιου προσεισμικού ελέγχου, το 68% των σχολικών κτιρίων είναι χτισμένα πριν από το 1985, δηλαδή με παλιούς αντισεισμικούς κανονισμούς. Το δε 38% των σχολικών κτιρίων είναι υψηλής προτεραιότητας για περαιτέρω έλεγχο καθώς διαθέτουν παρωχημένο σχεδιασμό και στοιχεία που τα καθιστούν ευάλωτα σε έναν σεισμό.
«Θεωρούμε απαραίτητο να σταματήσει άμεσα ο κατακερματισμός των ευθυνών όσον αφορά τη σχολική στέγη.
Χρειάζεται να συσταθεί ενιαίος δημόσιος φορέας που να έχει την ευθύνη από την αρχή (δηλαδή, την εύρεση του κατάλληλου χώρου και τις μελέτες) μέχρι το τέλος (δηλαδή, την παράδοση της κατασκευής με τον κατάλληλο εξοπλισμό) για τα σχολεία της χώρας, εξασφαλίζοντας έτσι τόσο την ισότιμη ανάπτυξη των σχολείων ανά περιοχή όσο και τη συντήρηση ή και αναβάθμιση των υπαρχόντων.
Γιατί εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τα σχολεία ως ξερά ντουβάρια.
Θέλουμε τα σχολεία να είναι ανοιχτά στους γονείς και στους εργαζόμενους.
Να λειτουργούν ως κυψέλες μάθησης, πολιτισμού, αθλητισμού και συλλογικής δραστηριότητας.
Γι' αυτό και παλεύουμε για την ενίσχυση και αναβάθμιση των υποδομών τους.
Ταυτόχρονα, όμως, τα σχολεία ως χώρος μάθησης και διαπαιδαγώγησης, πρέπει να είναι κλειστά στις επιχειρήσεις και στους ιδιώτες.
Και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να κάνει τις μπίζνες του με φόντο τα σχολεία μας», είπε.
Παρουσίασε επίσης την πρόταση του ΚΚΕ για το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο τονίζοντας: «Στην πρότασή μας, το συνολικό πρόγραμμα του σχολείου περιλαμβάνει τη γνωστική - μελετητική δραστηριότητα, την αθλητική και πολιτιστική δραστηριότητα, την ανάπαυση, τη δωρεάν σίτιση των μαθητών, και εναρμονίζεται με το εργασιακό ωράριο των γονιών.
(...) Κι αυτός ο αγώνας, για να ανοίξει αυτός ο δρόμος, ξεκινά φυσικά από σήμερα. Και στη Βουλή, αλλά και έξω από αυτήν, κυρίως, στους δρόμους της διεκδίκησης μαζί με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.
Γιατί η επίθεση εναντίον μας δεν πρόκειται να σταματήσει, αν δεν την σταματήσουμε εμείς, αν δεν οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας».
Και κατέληξε λέγοντας: «Μπαίνουμε, λοιπόν, μπροστά, ως ΚΚΕ, στον αγώνα, για να συγκροτηθεί ένα πλατύ διεκδικητικό μορφωτικό ρεύμα, με σκοπό την πραγματική ανανέωση του σχολείου και του περιεχομένου του:
Που θα αντιστέκεται στην επέλαση της ημιμάθειας και μιας ζωής χωρίς δικαιώματα για τη νεολαία, ανοίγοντας τη συζήτηση στα σωματεία, στους συλλόγους γονέων, στα μαθητικά συμβούλια, για το τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο.
Που θα παλεύει για ένα σχολείο που θα μορφώνει όλα τα παιδιά, συνδέοντας τη θεωρία με την πράξη, την επιστήμη με την τέχνη και τον αθλητισμό.
Σχολείο ανοιχτό και φιλικό στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και κλειστό στα ψέματα των λίγων.
(...) Πάει καιρός τώρα που τα προβλήματα των σχολείων δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από μια γερασμένη εκπαιδευτική πολιτική, γερασμένη γιατί πατάει σ' ένα γερασμένο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας.
Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της υποβάθμισης, της αναντιστοιχίας ανάμεσα στην πρόοδο της επιστήμης και τη μόρφωση με το σταγονόμετρο, πρέπει πρώτα να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που το κίνητρο και οι στόχοι της παραγωγής δεν θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος αλλά η κοινωνική ευημερία».
Η Μαρία Παπαγιάννη ανέδειξε ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη σχολική στέγη στη Θεσσαλονίκη, δεν σηκώνει ούτε αναβολές ούτε μετάθεση ευθυνών, τονίζοντας ότι τα σχολεία δεν είναι ούτε ασφαλή ούτε σύγχρονα.
Συνόψισε την άθλια εικόνα λέγοντας: «Παράθυρα που γκρεμίζονται δίπλα σε θρανία μαθητών, σχολεία πλημμυρίζουν στο εσωτερικό και στις αυλές τους με μια βροχή, αυλόπορτες που καταπλακώνουν εκπαιδευτικούς, ενώ από τύχη δεν είχαμε ως τώρα σοβαρούς τραυματισμούς από τα ταβάνια και τους σοβάδες που πέφτουν μέσα στις τάξεις. Καθώς μάλιστα δεν έχουν ληφθεί ποτέ ουσιαστικά μέτρα συντήρησης και συστηματικών ελέγχων, η συχνότητα των συμβάντων στα σχολεία αποτελεί πλέον καθημερινότητα.
(...) Μαθητές όλων των βαθμίδων στριμώχνονται σε αίθουσες κλουβιά και σε kibo που ονομάζονται σχολικές αίθουσες (όπως η περίπτωση του 5ου ΓΕΛ στην οδό Κάλλας εδώ και μια δεκαετία) ή σε παλιά, αφημένα στη φθορά του χρόνου και της χρήσης χωρίς μέριμνα έγκαιρης αποκατάστασης από τις τεχνικές υπηρεσίες του δήμου. Σε αίθουσες χωρισμένες στη μέση με γυψοσανίδες, ακόμα και σε αίθουσες υπογείων χωρίς παράθυρα για να συστεγαστούν 4 και 5 σχολεία μαζί, όπως προτείνεται τώρα με απόφαση του δήμου και της Περιφέρειας Εκπαίδευσης ως νέα λύση η μετεγκατάσταση του Διαπολιτισμικού Λυκείου και Γυμνασίου στον "Ευκλείδη". Συνθήκες όχι μόνο ακατάλληλες και ανθυγιεινές, αλλά και επικίνδυνες. Συνθήκες αποκρουστικές για ένα παιδί, έναν έφηβο, που κατά τ' άλλα επιδιώκουμε να αγαπήσει το σχολείο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα στον δήμο Θεσσαλονίκης αποτελούν τα προκάτ κτίσματα - κουτιά που στεγάζουν σχολικές μονάδες από τον μεγάλο σεισμό του 1978 ως "προσωρινή" λύση (1ο ΓΕΛ, 31ο Γυμνάσιο, Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο και ΓΕΛ), αφού εδώ και 45 χρόνια δεν έχουν βρεθεί ακόμη τα χρήματα για να χτιστούν τα σχολεία που αξίζουν στους μαθητές μας!
(...) Τρέμουμε με την ιδέα ενός σεισμού κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του σχολείου! Και προειδοποιούμε και από αυτήν εδώ την εκδήλωση. Αν δεν ληφθούν άμεσα, δραστικά μέτρα, ο κίνδυνος να θρηνήσουμε και θύματα είναι πολύ μεγάλος».
Ο Νίκος Αβραμίδης αναφέρθηκε στον ρόλο που πρέπει να επιτελεί το σχολείο και στις αγωνιστικές διεκδικήσεις των γονέων, στις νίκες που πέτυχαν, δρώντας συντονισμένα με μαθητές και εκπαιδευτικούς.
«Το σχολείο πρέπει να δίνει χώρο στους μαθητές για δημιουργία και να εμπνέει αισιοδοξία και αυτός ο χώρος σχετίζεται και με τις υποδομές των σχολείων, με τα ίδια τα σχολικά κτίρια.
Ενα παιδί που σήμερα φεύγει από το σπίτι του, που βιώνει την ανεργία των γονιών του, το γεγονός ότι δεν φτάνουν τα χρήματα για να βγει ο μήνας, το λιγότερο που πρέπει να του προσφέρουμε είναι ένα σχολείο που θα έχει τους εκπαιδευτικούς του, θα έχει το γυμναστήριο και τα εργαστήρια, θα έχει τον εξοπλισμό για να αναπτύσσει πολιτιστικές δράσεις. Θα μπορεί να αναπνέει σε αίθουσες με 20 παιδιά και όχι με 27 - 28, ευρύχωρες και φωτισμένες. Θα νιώθει ασφάλεια μέσα σε αυτό και δεν θα ζει την αγωνία του ατυχήματος.
Ετσι λοιπόν, όταν μιλάμε για σχολική στέγη δεν αναφερόμαστε μόνο στα κτίρια που πρέπει να γίνουν στις περιοχές που αναπτύσσονται πληθυσμιακά, αλλά για την ανέγερση νέων σύγχρονων σχολείων σε όλη την πόλη».
Αναφέρθηκε, τέλος, στις αγωνιστικές διεκδικήσεις των γονέων, που κατάφεραν να φέρουν αποτελέσματα αποτρέποντας αποχαρακτηρισμούς οικοπέδων, συγχωνεύσεις σχολείων, μη έγκριση των ολιγομελών τμημάτων, διαμοιρασμό μαθητών, κ.ά. Τονίζοντας ότι όλα αυτά επιτεύχθηκαν με τη συντονισμένη δράση γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών.
Η Αλτα Πανέρα παρουσίασε συνοπτικά την κατάσταση που κυριαρχεί στα σχολεία Ειδικής Αγωγής στη Θεσσαλονίκη, και ειδικά στα Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ), τονίζοντας ότι «οι ανάγκες των παιδιών δεν είναι κόστος προς περικοπή».
Οπως είπε, «υπάρχουν προβλήματα ασφάλειας, στατικότητας και πυρασφάλειας. Δεν υπάρχουν έξοδοι κινδύνου και δυνατότητα εκκένωσης σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Υπάρχουν σχολεία στα οποία μαθητές και μαθήτριες σε αμαξίδια ή με κινητικά προβλήματα δεν έχουν καν πρόσβαση σε όλους τους εκπαιδευτικούς χώρους του σχολείου τους (...) Που δεν υπάρχουν αρκετές και προσβάσιμες τουαλέτες ή χώρος για άλλαγμα. "Σχολεία" που οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί στοιβάζονται σε καταστήματα πολυκατοικίας χωρίς αυλή, σε πολυώροφα κτίρια χωρίς ασανσέρ, σε πρώην βιομηχανικούς χώρους που έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς τρωκτικά.
Η κυβέρνηση όμως, όπως και όλες οι προηγούμενες, απαντά στο εκρηκτικό πρόβλημα όχι με καινούργια σχολεία αλλά με το κλείσιμο των προβληματικών σχολείων και τον διαμοιρασμό των μαθητών σε άλλα, εξίσου προβληματικά, σχολεία».
Στάθηκε ακόμα στο θέμα της μεταφοράς των μαθητών που εξαρτάται από τα κέρδη των επιχειρηματιών: «Γίνονται διαγωνισμοί και αν ο επιχειρηματίας δεν έχει κέρδος επιλέγει να μην πάρει κάποια δρομολόγια, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να μην πηγαίνουν σχολείο ή να τους μεταφέρουν οι γονείς τους, με ό,τι σημαίνει αυτό για τα ίδια και τις οικογένειές τους.
Πολλά παιδιά αναγκάζονται να ξυπνήσουν πολύ νωρίς και να περάσουν ώρες στα λεωφορεία για να φτάσουν σε σχολεία σε μεγάλη απόσταση από την κατοικία τους, αλλά και γιατί μπαίνουν πολλά παιδιά στο δρομολόγιο από διαφορετικές περιοχές ώστε να γεμίσει το λεωφορείο και να συμφέρει οικονομικά τον επιχειρηματία. Τα παιδιά αυτά φτάνουν στο σχολείο ήδη κουρασμένα και καταπονημένα».