Ανθρωποι όλων των ηλικιών έδωσαν το «παρών» το απόγευμα της Κυριακής στην εκδήλωση των ΚΟ Κερατσινίου - Δραπετσώνας του ΚΚΕ και του Παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, για να τιμήσουν τους μαχητές που με το ντουφέκι τους έτρεψαν τους ναζί κατακτητές σε φυγή και με αυτό έδωσαν μάχη μέχρι και την τελευταία στιγμή, ακόμα και μία μέρα μετά την Απελευθέρωση, όταν οι Γερμανοί στο φευγιό τους επιδίωξαν να πλήξουν βασικές υποδομές του τόπου.
Παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων ο Νίκος Αμπατιέλος και η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτές Α' και Β' Πειραιά του Κόμματος αντίστοιχα, ο Στέλιος Μπενετάτος, περιφερειακός σύμβουλος Αττικής με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», και ο Γιώργος Καλαμαράς, επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Κερατσινίου - Δραπετσώνας. Επίσης ο Χρήστος Βρεττάκος, δήμαρχος Κερατσινίου - Δραπετσώνας.
Την εκδήλωση άνοιξε ο Μάκης Ασπρογέρακας, πρόεδρος του Παραρτήματος Κερατσινίου - Δραπετσώνας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στο χρονικό της Μάχης της Ηλεκτρικής.
Στεφάνια κατέθεσαν επίσης μια σειρά σωματεία και φορείς, και συγκεκριμένα: Το κλαδικό Σωματείο Εργαζόμενων στην Ενέργεια, το Σωματείο Συνταξιούχων ΠΑΣΑΣ ΔΕΗ, η Ενωση Ποντίων Κερατσινίου - Δραπετσώνας, ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Χαραυγής, ο Γυναικείος Σύλλογος Κερατσινίου - Δραπετσώνας «Στοργή του Παιδιού» (μέλος της ΟΓΕ), ο Πολιτιστικός Σύλλογος Δραπετσώνας «Τερψηχώρος» και η Ενωση Συλλόγων Γονέων Κερατσινίου - Δραπετσώνας.
Ακολούθησαν προσκλητήριο για τους 11 μαχητές που έπεσαν στη Μάχη της Ηλεκτρικής και ενός λεπτού σιγή.
Την κεντρική ομιλία έκανε ο Πέτρος Μαρκομιχάλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος σημείωσε για την ηρωική μάχη:
«Το πρωί της 13ης Οκτώβρη 1944 ο λαός της πρωτεύουσας συνέχιζε το πανηγύρι για την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Ομως την ίδια ώρα στον Πειραιά ο ΕΛΑΣ έδινε μάχες για τη σωτηρία των λιμενικών εγκαταστάσεων, της Ηλεκτρικής Εταιρείας ("Πάουερ") και όλων των εργοστασίων. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δεν θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι, ενώ δεν θα λειτουργούσε ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος, ούτε και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνα - Πειραιάς.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί είχαν εγκαταστήσει φρουρές και επιπλέον τα είχαν παγιδεύσει με εκρηκτικές ύλες, καθώς και τα κυριότερα κτίρια του Πειραιά, με τρόπο ώστε με το πάτημα ενός κουμπιού να ανατινάζονταν όλα, με ανυπολόγιστες ζημιές και θύματα. Τα καλώδια ξεκινούσαν από ένα οχυρό των κατακτητών στην οδό Οδυσσέως. Ομως ειδικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατάφεραν να αποκόψουν τα καλώδια στην οδό 2ας Μεραρχίας και σε άλλα σημεία.
Ο ΕΛΑΣ Πειραιά απαρτιζόταν από το 6ο Σύνταγμα, που είχε τέσσερα τάγματα. Καπετάνιος ήταν ο Νίκανδρος Κεπέσης και στρατιωτικός διοικητής ο ταγματάρχης Σωτ. Κυβέλος. Την υπεράσπιση του εργοστασίου ανέλαβε το 1ο Τάγμα του Πειραιά με τους τέσσερις λόχους του. Στις 12 Οκτώβρη του 1944 ολόκληρο το τάγμα είναι σε επιφυλακή. Οι τέσσερις λόχοι έχουν πάρει θέσεις μάχης γύρω και μέσα στο εργοστάσιο. Τα χαράματα στις 13 του Οκτώβρη οι Γερμανοί ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις της ΣΕΛΛ και πήραν τον δρόμο για το ηλεκτρικό εργοστάσιο. Μόλις έφτασαν κοντά, κατέβηκαν από τα φορτηγά και πλησίασαν τον μαντρότοιχο και την είσοδο του εργοστασίου. Εκείνη τη στιγμή δέχτηκαν πυρά μέσα από το εργοστάσιο και στη συνέχεια από τα γύρω σημεία. Η μάχη ήταν σκληρή και κράτησε περίπου δυόμισι ώρες. Η έκβασή της ήταν νικηφόρα για τα τμήματα του ΕΛΑΣ. Ο φόρος αίματος των συντρόφων ήταν βαρύς. 11 παλικάρια του ΕΛΑΣ άφησαν την τελευταία τους πνοή στη μάχη. Οι Γερμανοί έχασαν 9 στρατιώτες και άλλοι 45 παραδόθηκαν.
Οι 11 ΕΛΑΣίτες που έχασαν τη ζωή τους στη μάχη ήταν οι: Ν. Γεωργιάδης, Γ. Γκιόρδας, Ι. Ηλιόπουλος, Δ. Καλαποθάκος, Δ. Κούνουπας, Π. Κοσμίδης, Δ. Μαργαρώνης, Π. Μαυρομάτης, Γ. Μεγκίσογλου, Π. Συρίγος, Α. Ταροσιάδης.
Τιμή και δόξα στους ήρωες της Μάχης της Ηλεκτρικής!
Τιμή και δόξα στους ήρωες που βγήκαν μέσα από τα σπλάχνα του ΚΚΕ, γιατί τέτοιο είναι το Κόμμα μας - γεννάει και θα συνεχίσει να γεννάει ηρωικές μορφές, που στις πιο κρίσιμες ώρες δεν διστάζουν να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους».
Ευρύτερα η περίοδος της Απελευθέρωσης, γενικότερα η δεκαετία του '40, μπορεί να μας δώσει πολύ κρίσιμα συμπεράσματα για το σήμερα αλλά και για το αύριο, τόνισε στη συνέχεια. Και στάθηκε αναλυτικά στο πώς τίποτα δεν μένει στάσιμο, κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος όταν ο λαός είναι αποφασισμένος και οργανωμένος, με πρωτοπορία του το ΚΚΕ.
Κλείνοντας την ομιλία του ο Π. Μαρκομιχάλης αναφέρθηκε στο μαχητικό κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ και πρόσθεσε: «Η ελπίδα βρίσκεται στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, των κατευθύνσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των αντιλαϊκών νόμων, συνολικά αυτού του εχθρικού, σάπιου και διεφθαρμένου κράτους του κεφαλαίου. Βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Στην προετοιμασία για τη μεγάλη απεργία στις 20 Νοέμβρη, αλλά και στις κλαδικές απεργίες που θα προηγηθούν. Για παράδειγμα, στις 22 και 23 Οκτώβρη απεργούν οι ναυτεργάτες, ενώ στις 23 μπαίνουν σε απεργία οι λιμενεργάτες και οι μεταλλεργάτες, με αποτέλεσμα την Τετάρτη 23 Οκτώβρη να νεκρώσει το λιμάνι απ' άκρη σ' άκρη» - ένας πανεργατικός απεργιακός ξεσηκωμός για δουλειά με δικαιώματα, ΣΣΕ με αυξήσεις, αλλά και για να απεμπλακεί η Ελλάδα από τον πόλεμο.
Τόνισε δε πως το ΚΚΕ έχει μελετήσει καλά την Ιστορία του, έχει βγάλει συμπεράσματα και έχει συναίσθηση της αποστολής του. Μαζί με τον λαό, και θέλει και μπορεί να το πάει «μέχρι τέλους»: «Μέχρι την επαναστατική ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής - λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».
Η εκδήλωση έκλεισε με μουσικό αφιέρωμα στο ρεμπέτικο της Κατοχής και της Αντίστασης.