Φετινοί νικητές του Νόμπελ Οικονομίας είναι μερικοί από τους διαχρονικούς κήρυκες της απάτης ότι «η αστική δημοκρατία γεννάει ανάπτυξη για όλους» ή, με πιο «ακαδημαϊκά» λόγια, της θεωρίας που «συνδέει την οικονομική ανάπτυξη με τη θεσμική επάρκεια ενός κράτους». Ενας από αυτούς έλεγε πρόσφατα ότι «η δημοκρατία είναι σε κρίση και η στήριξη σε αυτή είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα στον βιομηχανικό κόσμο, όπου κανένας δεν πίστευε ότι θα καταρρεύσει». Την ίδια ώρα, τα κύρια άρθρα μιας σειράς εφημερίδων ασχολούνται με το πώς στην ΕΕ «οι πολίτες έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται στην καθημερινότητά τους τις ανισότητες οι οποίες ήταν κανονικότητα σε άλλες περιοχές του πλανήτη, αλλά όχι εδώ» και ζητάνε «η ΕΕ να επιστρέψει στις θεμελιώδεις αξίες της». Να κάνουμε δηλαδή λίγα βήματα πίσω στον ίδιο δρόμο που μας έφερε ως εδώ, με αφετηρία τις «θεμελιώδεις αξίες» της ιμπεριαλιστικής ένωσης, που δεν είναι τίποτα άλλο από την άγρια εκμετάλλευση και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τι μένει στο διά ταύτα; Η αγωνία του συστήματος και των επιτελείων του για τις «βίδες» που ρετάρουν, για τη λαϊκή δυσαρέσκεια που δυναμώνει μαζί με τα αδιέξοδα του σάπιου συστήματός τους. Και η επιβεβαίωση ότι η ελπίδα δεν βρίσκεται στο μερεμέτισμα του σάπιου συστήματος, αλλά σε εκείνο που όλοι αυτοί ξορκίζουν: Την ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, των κατευθύνσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής κερδοφορίας, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ για την ανατροπή.