Από τη μια μεριά η γραμμή της ταξικής πάλης, οι συσπειρωμένοι εργάτες στο Σωματείο τους, η διεκδίκηση του δίκιου τους, η αλληλεγγύη από τους συναδέλφους τους. Και από την άλλη το κεφάλαιο και τα κέρδη του, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις του, το κράτος και οι νόμοι τους. Και βέβαια και οι προπαγανδιστές τους, αυτοί που κηρύσσουν τη μοιρολατρία και την παραίτηση, που λένε στους εργάτες ότι οποιαδήποτε σύγκρουση με την εργοδοσία είναι από χέρι χαμένη, καλλιεργούν την ηττοπάθεια, την υποταγή.

Αυτοί οι δύο κόσμοι αναδεικνύονται εδώ και πάνω από δέκα χρόνια στους ντόκους του Πειραιά.

Και ήρθε η Τετάρτη 16 Οκτωβρίου, η μαζικότατη Γενική Συνέλευση της ΕΝΕΔΕΠ, με δεκάδες λιμενεργάτες να πανηγυρίζουν έναν νικηφόρο δεκαετή αγώνα που είχε ως αποτέλεσμα την ένταξή τους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (ΒΑΕ).

Τον πολύχρονο αγώνα των λιμενεργατών δικαίωσε η πρόσφατη σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία απέρριψε τους ισχυρισμούς των εργοδοτών - COSCO, «D-port» και εργολάβων, που έφθασαν να λένε ότι το ...λιμάνι δεν είναι λιμάνι και ότι οι λιμενεργάτες δεν είναι λιμενεργάτες, μπας και αποτρέψουν την ένταξη στα ΒΑΕ, για να εξοικονομούν περισσότερα κέρδη.

Ομως, όπως τονίζουν οι εργάτες, δεν ήταν η δικαστική απόφαση που έδωσε τη νίκη, αλλά οι αγώνες τους.

Αγώνες που δόθηκαν από την πρώτη μέρα της ίδρυσης του Σωματείου τους, της ΕΝΕΔΕΠ το 2014, που από τα πρώτα αιτήματα που έθεσε ήταν αυτή η αυτονόητη ένταξη στα ΒΑΕ.

Δεν θα κατάφερναν να ασκήσουν τη μεγάλη πίεση που έφερε κι αυτό το αποτέλεσμα, αν δεν έδιναν τους απεργιακούς τους αγώνες κόντρα σε θεούς και δαίμονες, κόντρα στην αστική δικαιοσύνη που απανωτά, ακόμα και με μεταμεσονύχτιες δίκες τους έβγαζε παράνομους, όπως έγινε το 2018, όταν πέντε (!) απεργίες στη σειρά κρίθηκαν παράνομες. Ομως οι λιμενεργάτες ήταν εκεί! Με εκατοντάδες σωματεία στο πλευρό τους, να κάνουν τις προβλήτες φρούριο αγώνα, να τσαλακώνουν τους αντεργατικούς νόμους, δείχνοντας τη δύναμη που έχει η οργανωμένη εργατική τάξη.

Τα κατάφεραν γιατί το Σωματείο τους παλεύει με ξεκάθαρη γραμμή, πως τα κέρδη των ομίλων είναι ο κλεμμένος κόπος των εργατών, πως το κεφάλαιο και οι εργάτες είναι σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Σε αυτή την κατεύθυνση για δέκα ολόκληρα χρόνια πάλεψαν όλοι μαζί, με αποφασιστικότητα, με πίστη στη δύναμη του συλλογικού αγώνα, χωρίς να κάνουν ούτε μια φορά πίσω στα εμπόδια που τους έβαζαν καθημερινά.

Ετσι ακύρωσαν μια κομβική επιλογή του πολυεθνικού κολοσσού και των εργολάβων του, η οποία συνδεόταν απευθείας με την ένταση της εκμετάλλευσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η εργοδοσία έφαγε τα μούτρα της ακόμα και όταν προσπάθησε το 2018 να φτιάξει το μόρφωμα που βάφτισε «σωματείο», για να διαιρέσει τους εργαζόμενους και να κάμψει τους αγώνες τους. Υπενθυμίζεται ότι αυτό το μόρφωμα στο καταστατικό του έθετε ως «βασική προϋπόθεση εγγραφής» τη δήλωση από το υποψήφιο μέλος ότι «δεν θα υπηρετήσει συμφέροντα κομματικής οργάνωσης ή κομματικού μηχανισμού, καθότι το σωματείο έχει ως βάση την καθαρότητά του από ξένους μηχανισμούς επιρροής ή επιβολής αποφάσεων, πιστεύοντας στην ειρηνική επίλυση των διαφορών και στην εργασιακή ειρήνη». Μάλιστα, το «σωματείο» αυτό ενσωμάτωνε την απεργοκτόνα διάταξη που είχε ψηφίσει το 2017 η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να μην γίνονται απεργίες στους χώρους δουλειάς.

Και βέβαια η αστική δικαιοσύνη πάλι είχε τρέξει να βοηθήσει την ίδρυσή του, αφού εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο εντός τριών ημερών, όταν για άλλα σωματεία κάνει μήνες και ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις της εργοδοσίας με την ΕΝΕΔΕΠ για τη ΣΣΕ.

Με τη δύναμη που δίνει στους λιμενεργάτες και την ΕΝΕΔΕΠ η νίκη αυτή, εντείνουν τον αγώνα τους παίρνοντας απόφαση για απεργία στις 23 Οκτώβρη μαζί με τους ναυτεργάτες και τους εργαζόμενους στη Ζώνη, αλλά και στις 25 Οκτώβρη, διεκδικώντας μέτρα για την προστασία της ζωής τους και τιμώντας τη μνήμη του συναδέλφου τους Δημήτρη Δαγκλή, ο οποίος στα 46 του χρόνια, τη μέρα αυτή το 2021, έχασε τη ζωή του την ώρα της δουλειάς.

Μιλώντας στη Γενική Συνέλευση της Τετάρτης, ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος της ΕΝΕΔΕΠ, ανέφερε αρχικά ότι το 2008 με ευθύνη των εργοδοτών και των κυβερνήσεων μπήκε μια «καγκελόπορτα» ανάμεσα στην προβλήτα Ι και στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, δημιουργήθηκαν δύο διαφορετικοί κόσμοι, με διαφορετικά δικαιώματα για τους εργαζόμενους.

Με την τωρινή νίκη η «καγκελόπορτα» αυτή παραμέρισε, τόνισε. Με τη νίκη αυτή άνοιξε ο δρόμος για να διεκδικήσουν άμεση καταγραφή των ενσήμων, ίση αμοιβή για ίση εργασία, ενιαία Σύμβαση για όλο το λιμάνι.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην πιθανή χρήση του λιμανιού ως μέσου για τη μεταφορά στρατιωτικού εξοπλισμού για τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών πολέμων και προειδοποίησε: «Εάν μάθουμε ότι γίνεται κάτι τέτοιο το λιμάνι κλείνει. Εμείς παλεύουμε για το μεροκάματο, δεν θα γίνουμε στόχοι για τα κέρδη του κεφαλαίου, ούτε θα επικροτήσουμε τις δολοφονίες γυναικόπαιδων».

Και αυτή η δέσμευση του Σωματείου έγινε πράξη, αφού την αμέσως επόμενη, νύχτα Πέμπτης προς ξημερώματα Παρασκευής, οι λιμενεργάτες εμπόδισαν το φόρτωμα container που περιείχε σφαίρες, σε πλοίο με προορισμό το Ισραήλ (βλ. σελ. 7).

Συμπερασματικά, ο Μάρκος Μπεκρής υπογράμμισε: «Δεν παζαρέψαμε την αξιοπρέπειά μας. Ισχυρός εργάτης είναι ο οργανωμένος εργάτης, δυνατός λιμενεργάτης, δυνατή ΕΝΕΔΕΠ».