Η εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη συζήτηση που έγινε στο Μαθητικό Στέκι του Φεστιβάλ
Αυτή η επανάσταση και οι φορείς της, οι επαναστάτες, μπήκαν στο επίκεντρο της συζήτησης που έγινε στο Μαθητικό Στέκι του 50ού Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στη συζήτηση με τίτλο: «Η νέα γενιά έχει ιδανικά... κόντρα σε αυτά που το σύστημα γεννά!».
Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση των συζητήσεων που έγιναν στο Φεστιβάλ, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα την κεντρική θεματική εισήγηση με τίτλο «Υπάρχουν επαναστάτες σήμερα;», που έκανε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Το ερώτημα αν υπάρχουν σήμερα επαναστάτες είναι απολύτως επίκαιρο. Ας ψάξουμε μήπως είναι πολύ περισσότεροι μαθητές και μαθήτριες που προσπαθούν να βρουν μια απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Οι νέοι πάντα εκπλήσσουν και εμείς πιστεύουμε στις όμορφες εκπλήξεις.
Οι επαναστάτες και επαναστάτριες, κομμουνιστές και κομμουνίστριες φαίνονται, μετριώνται, ξεχωρίζουν, δεν είμαστε αόρατοι, ούτε κρυβόμαστε. Δεν είμαστε επαναστάτες της φράσης, αλλά και της δράσης στους αγώνες της νεολαίας, του εργαζόμενου λαού, παντού όπου ξεπηδά μια σπίθα ή μεγάλη φωτιά αγώνα.
Επαναστάτες και επαναστάτριες υπήρξαν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, αιώνες, καθώς προέκυπτε η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του επαναστατικού περάσματος από ένα κατώτερο σύστημα που έμπαινε σε φάση παρακμής σε ένα ανώτερο. Δηλαδή όταν εμφανίστηκε η μόνη πραγματική ανάγκη να συντελεστεί, μέσω της ανθρώπινης παρέμβασης από τα κάτω ενάντια στους πάνω, το πέρασμα από το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα στο δουλοκτητικό, από το δουλοκτητικό στο φεουδαρχικό, από το φεουδαρχικό στο καπιταλιστικό, από το καπιταλιστικό στο σοσιαλιστικό, όπως συνέβη στον 20ό αιώνα.
Στην εποχή μας, εποχή των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, καταπιεστής, εξουσιαστής, εκμεταλλευτής είναι η αστική τάξη και επαναστάτης, απελευθερωτής απέναντί της η εργατική τάξη, που δρα μαζί με τους κοινωνικούς της συμμάχους.
Τίποτα σχετικό με την κοινωνική πολιτική επανάσταση και τη διαδοχή των κοινωνικών συστημάτων δεν βρίσκεται σε πολλά επιστημονικά συγγράμματα, τίποτα δεν λέγεται στα σχολικά σας βιβλία, καταλαβαίνουμε γιατί. Η κοινωνική επανάσταση των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων είναι απολύτως μισητή από την καπιταλιστική πολιτική εξουσία και τα πολιτικά κόμματά της, όπως και αν πλασάρονται, δεξιά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατικά, ανανεωτικά και αριστερά. Τα πολιτικά κόμματα δεν καθορίζονται από τα συνθήματά τους, αλλά από την πραγματική τους πολιτική. Από τη στιγμή που δεν αμφισβητούν τον καπιταλισμό, οργανώνουν και το σύστημα εκπαίδευσης όπως τους συμφέρει. Ο καπιταλισμός είναι αρκετά ευρύχωρος, χωράει πολλά, τον φιλελευθερισμό, τη σοσιαλδημοκρατία, τον οπορτουνισμό και ρεφορμισμό, τον φασισμό σε όλες τις εκδοχές του, την ακροδεξιά, ακόμα και πολλές μορφές ρατσισμού, εννοείται και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Χωράει πολλές ιδεολογικές εκδοχές, αρκεί να μην αμφισβητούν τον καπιταλισμό, την ιδιοκτησία του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχει καμία, μα καμία ανοχή απέναντι στην κομμουνιστική ιδεολογία και πολιτική, απέναντι στην κοινωνική σοσιαλιστική επανάσταση.
Το ΚΚΕ, η ΟΚΝΕ παλαιότερα, και η ΕΠΟΝ, η ΚΝΕ έχουν ζήσει τα πάντα: Βία, καταστολή, παρανομία, πόλεμο, οικονομική κρίση, εξορίες και δολοφονίες, εκτελέσεις, βασανιστήρια. Πότε ξετυλίγεται ολόκληρη η αντικομμουνιστική εκστρατεία, πότε αυτή εναλλάσσεται με την αποσιώπηση ή τη συκοφάντηση και παραποίηση. Ανάμεσα στους βασικούς στόχους είναι η παρεμπόδιση με κάθε μέσο της διάδοσης της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού, της προβολής της αναγκαιότητας ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος υπέρ της εργατικής εξουσίας.
Ακόμα και όταν δεν είναι στην ημερήσια διάταξη η επαναστατική εξέγερση, οι ορκισμένοι εχθροί της, αλλά και τα συμβιβαστικά ρεύματα που εμφανίζονται στις γραμμές του κινήματος, χρησιμοποιούν τον όρο επανάσταση, παραποιημένο και διαστρεβλωμένο, μόνο και μόνο για να μη διαδοθούν οι πραγματικές επαναστατικές ιδέες.
Εμείς που ανήκουμε σε παλαιότερες και αρκετά παλαιότερες γενιές, στην εφηβική και νεανική μας ηλικία ακούγαμε τους ύμνους για τη βιομηχανική και επιστημονικοτεχνική επανάσταση. Σήμερα ακούμε για την «τεχνολογική», την «ψηφιακή», την «πράσινη» επανάσταση, την επανάσταση της «τεχνικής νοημοσύνης».
Πλασάρουν στα νιάτα ότι η «ψηφιακή» οικονομία και η τηλεκπαίδευση, τα ρομπότ, τα «έξυπνα» τηλέφωνα, οι «έξυπνες» συσκευές και τα «έξυπνα» σπίτια, τα «έξυπνα» ιμπεριαλιστικά όπλα μπορούν να δώσουν ευκαιρίες, σίγουρες δυνατότητες να ζήσουμε καλύτερα. Προσπαθούν να πείσουν ότι ο καπιταλισμός δήθεν εξανθρωπίζεται, έως και μπορεί να εξελιχθεί σε παράδεισο.
Πρόκειται για τα παραπλανητικά υποκατάστατα της μοναδικής επί της ουσίας επανάστασης, της σοσιαλιστικής.
Δεν είμαστε εχθροί της τεχνολογίας, του διαδικτύου, της τεχνητής νοημοσύνης, αντίθετα όλα αυτά αποτελούν μέσα και προϋποθέσεις να ζήσουν τα παιδιά και οι έφηβοι, οι νέες ηλικίες, ο λαός ολόκληρος πολύ καλύτερα. Είναι έργα του ανθρώπινου μυαλού. Ενα παράδειγμα: Ανοίγεται ο δρόμος για τη μεγάλη μείωση του καθημερινού εργάσιμου χρόνου, υπέρ του ελεύθερου, μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη κατάργηση κάθε μορφής χειρωνακτικής, μονότονης, εντατικής εργασίας, μπορεί να μειωθούν και να καταργηθούν εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες.
Δυστυχώς το αντίθετο συμβαίνει, αντί να μειώνεται ο εργάσιμος ημερήσιος χρόνος, αντί η ανεργία να γίνεται μηδενική, τα πράγματα σε όλα τα μέτωπα γίνονται χειρότερα. Η αποκαλούμενη τεχνολογική επανάσταση, τα άλματα που έχουν κατακτήσει οι επιστήμες όχι μόνο δεν μείωσαν την αδικία, την ανισότητα, αλλά σήμερα κάθε νέα γενιά ζει δυσκολότερα από την προηγούμενη, διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στις σύγχρονες ανάγκες και τις πραγματικές δυνατότητες που υπάρχουν για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, για ένα καλύτερο και ειρηνικό αύριο.
Δεν είναι ο ένοχος οι νέες τεχνολογίες, αλλά οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους, το αστικό κράτος και η αστική πολιτική εξουσία. Ο απόλυτος ένοχος είναι ο καπιταλισμός, που έναν και μοναδικό σκοπό έχει, το κέρδος, το κέρδος, το κέρδος, που στηρίζει με κάθε τρόπο και μέσο τον αιματηρό ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Οι επαναστάτες και επαναστάτριες δεν γεννιούνται, ακόμα και όταν προέρχονται από οικογένεια επαναστατών, ριζοσπαστών, αγωνιστών. Γίνονται σε μια πορεία. Πολλοί είναι εκείνοι και εκείνες που ψάχνονται και ψάχνουν ακόμα, χωρίς το οικογενειακό περιβάλλον να τους στηρίζει, ή και μπορεί να τους αποτρέπει. Αναμφισβήτητα κάθε έφηβος, έφηβη, οι νέες ηλικίες γενικά αρχίζουν να διαμορφώνουν τις πρώτες ριζοσπαστικές σκέψεις τους με κάποια αφορμή, κάποιο στιγμιότυπο, κάποιο γεγονός όχι μόνο μέσα από το σχολείο αλλά και γενικότερα.
Θυμάμαι καλά όταν ήμουν στο μαθητικό Γραφείο της Νεολαίας της ΕΔΑ, στη συνέχεια της ΔΝΛ, περίοδος δηλαδή '61-'64, έρχονταν παιδιά και μας ζητούσαν να γίνουν μέλη της Νεολαίας, δίνοντας βιογραφικό, που πολλές φορές έγραφε ότι το πρώτο ερέθισμα προς τη δράση ήταν το διάβασμα ενός λογοτεχνικού βιβλίου που αναφερόταν σε αλύγιστους κομμουνιστές, σε αγώνες και λαϊκά προβλήματα. Αφύπνιση προκαλούσε η επαφή τους με αγωνιστές και αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης, σε μια περίοδο που ένα μεγάλο μέρος τους βρίσκονταν σε φυλακές και εξορίες. Αφύπνιση προκαλούσε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Αφύπνιση προκαλούσαν τα τραγούδια του Μίκη, του Λοΐζου και του Λεοντή, του Μαρκόπουλου, του τότε Σαββόπουλου, όχι του σημερινού.
Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, ο απόηχός του πολλά χρόνια μετά αποτελούσε επίσης ευκαιρία, κίνητρο για τις μικρότερες ηλικίες να μάθουν, να ψάξουν, όπως και οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, ακόμα και άλλα διεθνή γεγονότα, ιδιαίτερα οι πόλεμοι, γίνονταν σπίθα αφύπνισης, να εξελιχθούν σε φωτιά θέλησης και δράσης.
Κάθε νέος και νέα συχνά - πυκνά αισθάνεται ότι βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι που πρέπει να διαλέξει τι πρέπει να πιστέψει, τι πρέπει να απορρίψει. Τα καθημερινά προβλήματα που ζουν οι γονείς τους, οι παππούδες και οι γιαγιάδες, μπορεί και αυτά να γίνουν μια μικρή σπίθα σήμερα και υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Είναι και δική μας ευθύνη να βρεθούμε κοντά τους, ανάμεσά τους, για διάλογο, συζήτηση, κοινή δράση.
Επαναστάτης δεν είναι μόνο αυτός που πήρε ή θα πάρει μέρος στην επανάσταση, αλλά όλοι εμείς και αύριο πολλοί περισσότεροι, όλοι εσείς που δεν βολεύεστε, όπως λέει η ΚΝΕ, με λιγότερο ουρανό, εσείς που αμφισβητείτε το καπιταλιστικό σύστημα, αυτό το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα. Επαναστάτες είμαστε εμείς και όλοι εσείς που αρνείστε να υποστηρίξετε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που είσαστε αλληλέγγυοι με τους δίκαιους πολέμους. Δίκαιος είναι μόνο ο ταξικός πόλεμος κατά της αστικής τάξης, ο πόλεμος κατά της ξενικής κατοχής.
Τι προτείνουμε εμείς ως ΚΚΕ και ΚΝΕ;
Ολοι εμείς και όλοι αυτοί που προσθέτουμε ένα λιθαράκι, μια ψηφίδα στον δρόμο του καθημερινού συλλογικού αγώνα για τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού, της νεολαίας και των γυναικών που ανήκουν στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολουμένων, στον αγώνα που κατευθύνεται στη νίκη της εργατικής εξουσίας.
Ολοι εμείς που απορρίπτουμε την κοινωνία της εκμετάλλευσης, θέλουμε να γίνουμε μέρος της εργατικής - λαϊκής, νεανικής μάζας που βλέπει την ανάγκη ο καθημερινός αγώνας να κατευθύνεται στην ανατροπή, στη νέα κοινωνία.
Ο ίδιος ο καπιταλισμός γέννησε, γεννά και αναπαράγει, από την πρώτη στιγμή της επικράτησής του και σε όλη την πορεία του, τον νεκροθάφτη του, την εργατική τάξη, τη σύγχρονη επαναστατική τάξη που ηγείται του αγώνα για την υλοποίηση της πιο μεγάλης επαναστατικής ιδέας, την κατάργηση της ανθρώπινης εκμετάλλευσης, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Καταλαβαίνουμε ότι όταν μιλάμε για τον σοσιαλισμό, αρκετά παιδιά αναρωτιούνται γιατί η σοσιαλιστική οικοδόμηση ανακόπηκε και πισωγύρισε σε καπιταλισμό. Πισωγύρισε, ναι, χάθηκε μια μάχη, όπως συνήθως λέγεται, μα καθόλου ο πόλεμος. Μέσα στον 21ο αιώνα θα ξεκινήσει ο νέος κύκλος των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Αυτό το προσωρινό πισωγύρισμα που δεν ήταν αναπόφευκτο, φυσιολογικό, δεν αναιρεί την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, την αδήριτη αναγκαιότητά του.
Εμείς, με σεβασμό στον πρωτοπόρο ηρωικό, ανιδιοτελή ρόλο του Κόμματος σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε μια βασανιστική και δύσκολη πορεία, ξαναμελετώντας τη θεωρία μας, ώστε να αναλάβουμε την ευθύνη να δώσουμε απάντηση στην εργατική τάξη, στον λαό της χώρας και τη νεολαία, γιατί έγινε το πισωγύρισμα. Μια βασική απάντηση δώσαμε στο 18ο Συνέδριό μας το 2009. Δεν σταματήσαμε, συνεχίζουμε τη μελέτη ώστε να πιάσουμε όλο και περισσότερες πλευρές, βαθύτερα. Τα διδάγματα και τα μαθήματα που πήραμε τα μεταχειριζόμαστε ως όπλο γνώσης, άρα και αισιοδοξίας για τη νέα σοσιαλιστική - κομμουνιστική αντεπίθεση που θα έρθει στον 21ο αιώνα σε μια σειρά χώρες.
Μπαίνουμε μπροστά και βαθιά στους καθημερινούς αγώνες, για να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση, κάτι να κερδηθεί, κάτι να εμποδιστεί. Δεν υπάρχει νεανικό πρόβλημα, πρόβλημα του μαθητή και της μαθήτριας που να μας είναι ξένο. Να επιφέρουμε ρήγματα στη σταθερότητα του σάπιου πολιτικού συστήματος, να αποκτήσει μεγαλύτερο εύρος η ταξική πολιτική συνείδηση, κατά του καπιταλισμού, κατά των μονοπωλίων.
Ενα πράγμα δεν πρέπει να ξεχνούν οι επαναστάτες, οι ριζοσπάστες, οι αγωνιστές και αγωνίστριες, ότι στον καπιταλισμό τα όποια κέρδη από τον αγώνα δεν θα είναι καθολικά, δεν θα είναι αντίστοιχα με τα αιτήματα. Αν μάλιστα οι όποιες μικρότερες ή σχετικά μεγαλύτερες επιτυχίες οδηγούν σε επανάπαυση, ότι κάτι κερδήθηκε, τότε σύντομα θα ανατραπούν, θα χάσουν την όποια δυναμική τους. Ενα μεγάλο μέρος κατακτήσεων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο έχει αναιρεθεί.
Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι ριζοσπάστες και ανυπότακτοι αγωνιστές και αγωνίστριες - χωρίς να υποτιμούμε την καθημερινή πίεση πάνω στις εκάστοτε κυβερνήσεις και τα άλλα αστικά κόμματα - πρέπει να φροντίζουμε ο αγώνας να βάζει ορίζοντες παραπέρα, να ανεβάζει την ωριμότητα, την ετοιμότητα και ικανότητα για τη συνεχή κλιμακωμένη αντεπίθεση, την επαναστατική ανατρεπτική όταν δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες, δηλαδή η επαναστατική κατάσταση.
Να κάποιες αποδείξεις. Πριν μερικά χρόνια, το μαθητικό κίνημα βρισκόταν σε μια πολύ υποτονική κατάσταση, έμοιαζε να έχει μονιμοποιηθεί μια εκφυλιστική κατάσταση στα μαθητικά συμβούλια. Χωρίς να υποστηρίζουμε ότι σήμερα τα πράγματα είναι όπως χρειάζεται, είναι φανερό ότι υπάρχει μια καλύτερη κατάσταση, σε έναν μεγαλύτερο, σε σύγκριση με το παρελθόν, αριθμό σχολείων, και αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο και με τον ρόλο του Κόμματος και της ΚΝΕ, όπως και κομμουνιστών εκπαιδευτικών που ανέβασαν τη δράση αλλά και τη διαπάλη στο επίπεδο των ιδεών, σε περισσότερες σχολικές μονάδες και περιοχές. Η όποια πρόοδος εμφανίστηκε βρήκε την αντανάκλασή της και στις φοιτητικές εκλογές στα ΑΕΙ όπου η «Πανσπουδαστική», η φοιτητική παράταξη που στηρίζει η ΚΝΕ, βρήκε πρώτη δύναμη.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι η ανάπτυξη της δράσης των μαθητών της επαγγελματικής εκπαίδευσης, η ορμή που απέκτησε το μαθητικό κίνημα όταν συνέβη το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη, στιγμές που έχουν την αξία τους και θα επανέλθουν στην πορεία, καθώς σήμερα έχει αυξηθεί η μάζα των μαθητών που παρακολουθεί τα γεγονότα και δεν τα αφήνει να περάσουν απαρατήρητα γι' αυτήν.
Οσο μεγάλα λόγια και να ακούμε για την «κοινωνία της γνώσης» κ.λπ., ο καπιταλισμός δεν θέλει ούτε μπορεί να αναπτύξει το σύνολο των απαραίτητων ικανοτήτων των εργαζομένων. Ενώ η επιστήμη οφείλει να στηρίζεται σε επιστημονικές μεθοδολογικές αρχές, αυτή ξεστρατίζει σε πολλά αντικείμενά της σε μη επιστημονικές μέθοδες και τελικά παράγει όχι μόνο τυποποιημένες και μη ολοκληρωμένες γνώσεις, αλλά και λαθεμένη μεθοδολογία σκέψης.
Η μάθηση στην καπιταλιστική αντίληψη δεν ταυτίζεται με την αναγκαία ολόπλευρη γενική γνώση, αφορά στην περιορισμένη ληξιπρόθεσμη εξειδίκευση, ώστε το εργατικό δυναμικό να ψάχνει συνεχώς δουλειά και μάλιστα να θεωρείται αυτό καινοτομία. Ενώ στο δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα το καπιταλιστικό σύστημα είχε ανάγκη από περισσότερους πτυχιούχους πανεπιστημίων, τώρα η αστική τάξη με όπλο τα νέα μέσα τεχνολογίας που έχει στην ιδιοκτησία της, αναζητεί όλο και λιγότερους πτυχιούχους και περισσότερους εργαζόμενους σε μονότονες, εκτελεστικές δουλειές, ενώ ο ελεύθερος χρόνος σχεδόν μηδενίζεται, καθώς ο εργάσιμος χρόνος γίνεται λάστιχο, έως και 11 ή 13 ώρες τη μέρα, μαζί με την κατάργηση των υπερωριών. Οταν σήμερα είναι απολύτως εφικτό το 7ωρο για 5 μέρες εργασίας, 35 ώρες εργασίας τη βδομάδα.
Ενισχύεται η τάση να γίνονται οι γνώσεις όλο και πιο αποσπασματικές και ασύνδετες μεταξύ τους. Τα παιδιά δεν εκπαιδεύονται με την επιστημονική εξήγηση της κίνησης της κοινωνίας και της φύσης. Παίρνουν προβάδισμα οι λεγόμενες χρηστικές πληροφορίες, που σε πολλές περιπτώσεις είναι ψεύτικες και παραπλανητικές.
Εμείς σήμερα μιλάμε για τον σύγχρονο λειτουργικό αναλφαβητισμό, που δεν έχει σχέση με τον αναλφαβητισμό των αρχών του 20ού αιώνα. Λειτουργικός αναλφαβητισμός σημαίνει φτώχεμα γνώσεων, δυσκολία απόκτησης, έως και έλλειψη ικανοτήτων ώστε να προσεγγίζονται σήμερα σύνθετες γνώσεις και να αφομοιώνεται η σωστή μεθοδολογία. Κι όλα αυτά ενώ υπάρχουν δυνατότητες για την απόκτηση γνώσεων σε μικρότερη ηλικία σε σχέση με το παρελθόν, που διδάσκονταν σε ανώτερες βαθμίδες. Ακόμα και αυτή τη διαδικασία τη στρεβλώνει ο καπιταλισμός.
Τώρα αποκτά προβάδισμα η σημασία του «ψηφιακού» σχολείου και το «ψηφιακό» φροντιστήριο καταρχήν στην περιφέρεια, που σκόπιμα χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα και αποσπάσματα γνώσεων με στόχο και την ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων, μέσα από συνενώσεις και συγχωνεύσεις.
Μέσα στις αίθουσες κακοσυντηρημένων και προβληματικών κτιρίων θα υπάρχει ο ψηφιακός διαδραστικός πίνακας, όπου οι μαθητές αντί για δάσκαλο θα έχουν την εικόνα του στις οθόνες τους.
Πόσο δίκιο έχουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, που έχουν υπογραμμίσει ότι τα τεχνολογικά επιστημονικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας μετατρέπονται και υποβιβάζονται σε αντιλαϊκά εργαλεία! Αυτά τα εργαλεία χρησιμοποιούνται για να διαμορφωθεί μια υποτακτική στο σύστημα εφηβική και νεανική προσωπικότητα.
Για το Κόμμα μας πραγματικά σύγχρονο λοιπόν είναι εκείνο που, με βάση τη συλλογική πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, εξυψώνει τον μαθητή και την μαθήτρια γνωστικά, πνευματικά, πολιτιστικά, αισθητικά.
Ο καπιταλισμός με τη βοήθεια όλων των κυβερνήσεών του, ανεξάρτητα τι πρόσημο έχει η καθεμία, κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να υποτάξει τη συνείδηση, την προσωπικότητα του νέου ανθρώπου, ξεκινώντας από τη νηπιακή και εφηβική ηλικία. Η υποταγή του πνεύματος οδηγεί και στην υποταγή, εμπορευματοποίηση του σώματος. Αρκεί να σβηστεί από τη συνείδηση ότι κάθε άνθρωπος ανήκει σε τάξη, σε φύλο κ.λπ. Προβάλλει το απομονωμένο, ξεκομμένο άτομο, που τάχα διαμορφώνει άποψη από μόνο του για τα πάντα.
Υπέρτατο αγαθό και δικαίωμα είναι η δήθεν ατομική επιλογή και επιθυμία. Και ακόμα χειρότερα η σύγχρονη αστική αντίληψη προβάλλει την ιδέα ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια και αν υπάρχει δεν έχει τόση σημασία, αξία έχει αυτό που το άτομο πιστεύει ως αλήθεια.
Προβάλλεται ακόμα ως κριτήριο ατομικής ελευθερίας ακόμα και η χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ατομική δήθεν ελεύθερη επιλογή είναι η πορνεία, δηλαδή η εμπορευματοποίηση του έρωτα και του σώματος.
Η προβολή της ατομικής ελευθερίας χρησιμοποιείται για έναν πολύ βασικό σκοπό, να θεωρείται ότι όταν ένας νέος δεν καταφέρνει κάτι, αυτό είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο της ατομικής του ευθύνης ή της ανευθυνότητας. Δεν έχει καμία ευθύνη η ταξική καπιταλιστική κοινωνία.
Τάχα είναι θέμα ατομικής ελευθερίας, ατομικού δικαιώματος να δουλεύουν οι εργαζόμενοι όλες τις μέρες και την Κυριακή, ήλιο με ήλιο. Ελευθερία είναι να πουλάς την εργατική σου δύναμη ως εμπόρευμα, να είσαι ή να μην είσαι άνεργος, να δουλεύει ο συνταξιούχος παππούς ή γιαγιά.
Οι ατομικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα δεν εξασφαλίζονται σε συνθήκες ταξικής ανισότητας, παρά μόνο σε συνθήκες της αταξικής κοινωνίας.
Εμείς βάζοντας στην πρώτη γραμμή τα συλλογικά κοινωνικά δικαιώματα δεν νιώθουμε ούτε ίχνος υποτίμησης σε αυτό που λέγεται ατομικότητα, ατομική προσωπικότητα, ατομική διάθεση, κλίση, προτίμηση.
Η κοινωνική ισότητα δεν σημαίνει ισοπεδωτική ατομική προσωπικότητα. Σημαίνει ικανότητα συνειδητής ατομικής επιλογής σε συνθήκες που κατοχυρώνονται τα συλλογικά κοινωνικά δικαιώματα, σε συνθήκες κοινωνικής ισότητας. Για μας η ατομική διεκδίκηση έξω, ιδιαίτερα σε αντίθεση έως και αντιπαράθεση με τον οργανωμένο ταξικό, νεολαιίστικο αγώνα, είναι μάταιη και ουτοπική. Για τον καπιταλισμό σεβαστός είναι ο εγωιστικός ατομισμός, κολακεύει υποκριτικά την ατομική προσωπικότητα όταν αυτή ευθυγραμμίζεται με την ταξική εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Θεωρεί ένοχους τους πολιτικούς πρόσφυγες, τους μετανάστες λόγω πολέμου και φτώχειας. Φορτώνει την ευθύνη του πολέμου στον παλαιστινιακό λαό και καλεί σε στήριξη των συμφερόντων του κράτους - εγκληματία Ισραήλ, που εδώ και δεκάδες χρόνια κατέχει παλαιστινιακά εδάφη, αρνείται την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Εννοείται βέβαια ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο σε ένα κράτος, το Ισραήλ. Αυτός ο βρώμικος και αιματηρός πόλεμος με θύματα αμάχους και παιδιά, δεκάδες χιλιάδες, δεν είναι μόνο ισραηλινός πόλεμος, είναι πόλεμος των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στο πλευρό του Ισραήλ, στον οποίο μαζί με άλλους, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει και η Ελλάδα ως στρατιωτική επιθετική βάση κατά του Παλαιστινιακού λαού.
Εμείς παλεύουμε για τα συλλογικά δικαιώματα με κεντρικό ζήτημα την κοινωνική απελευθέρωση από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία στον δρόμο της αντεπίθεσης, της επαναστατικής ανατροπής. Εμείς θεωρούμε πρωταγωνιστή στον αγώνα αυτόν την εργατική τάξη, τους κοινωνικούς της συμμάχους, βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και στην ύπαιθρο, το γυναικείο και το νεολαιίστικο κίνημα.
Η πραγματική Ιστορία της ανθρωπότητας θα ξεκινήσει με την παγκόσμια νίκη του κομμουνισμού, τότε θα υπάρξει μια πραγματικά νέα ιστορική εποχή. Πρόκειται για αναγκαιότητα και δυνατότητα, πάνε μαζί. Η επικαιρότητα του σοσιαλισμού συνεπάγεται και την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης, που αποτελεί την κορυφαία φάση της κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης που αναπτύσσεται μέσα στους ίδιους τους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό το σύστημα εδώ και πολλά - πολλά χρόνια έχει γίνει πια ξεπερασμένο, άρα απαιτείται συνολική ανατροπή του στις κατάλληλες συνθήκες, δηλαδή επαναστατικής κατάστασης.