Τον Σίμο Κερασίδη, έναν αλύγιστο της ταξικής πάλης, παιδί του Πόντου και της Τούμπας, Γραμματέα της ΟΚΝΕ Μακεδονίας - Θράκης και μέλος του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ, που δολοφονήθηκε από τις εθνικιστικές οργανώσεις τον Απρίλη του 1943 στη Ζαρκαδόπετρα της Κοζάνης, τίμησε την περασμένη Κυριακή η ΤΟ Δήμου Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, με εκδήλωση που πραγματοποίησε στο πάρκο του Αγίου Θεράποντα, στην Τούμπα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 80 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ.

Ηταν ένα σημαντικό οφειλόμενο χρέος στην ηρωική μορφή του Σίμου Κερασίδη, που εκπληρώθηκε.

Ο Σίμος Κερασίδης γεννήθηκε το 1918 στην Οινόη του Πόντου και μεγάλωσε, ανδρώθηκε στις γειτονιές της Τούμπας, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του ύστερα από αρκετή περιπλάνηση. Ηταν αθλητής στίβου του ιστορικού συλλόγου του Ηρακλή Θεσσαλονίκης και της ελληνορωμαϊκής πάλης στον ΒΑΟ.

Μαζί με τον Σίμο Κερασίδη, η ΚΟ τίμησε και τον αδερφό του Χρήστο - Χρυσόστομο (Χρύσο) Κερασίδη, μέλος του ΚΚΕ, από τα πρώτα μέλη της ανταρτοομάδας «Αθανάσιος Διάκος», μαχητή του ΕΛΑΣ, εξόριστο για πολλά χρόνια στη Γαύδο και μέχρι το τέλος της ζωής του στις γραμμές του Κόμματος.

Στη διάρκεια της εκδήλωσης έγιναν τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλακέτας που τοποθετήθηκε στον χώρο του πάρκου. Τα αποκαλυπτήρια έκαναν ο Θανάσης Σγούρος, Γραμματέας της ΤΟ Δήμου Θεσσαλονίκης, και τα ανίψια του αλύγιστου κομμουνιστή, Παύλος και Σίμος Κερασίδης, παιδιά του Χρύσου.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μουσικό αφιέρωμα στα τραγούδια του αγώνα.

Ο Θανάσης Σγούρος ευχαρίστησε τα αδέρφια Παύλο και Σίμο Κερασίδη, αφού χάρη και στη δική τους βοήθεια και ιδιαίτερα της καταγραφής που έχει γίνει στο βιβλίο του Σίμου Κερασίδη, «Στο ρύγχος του λύκου», πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη εκδήλωση. Επίσης ευχαρίστησε και τον δημοσιογράφο Σπύρο Κουζινόπουλο, για τα πολύτιμα στοιχεία που έδωσε.

Τόνισε πως «η ιστορία του Σίμου Κερασίδη είναι μια ακόμη απόδειξη ότι το ΚΚΕ οργάνωσε την αντίσταση του ελληνικού λαού, από την πρώτη κιόλας μέρα ναζιστικής κατοχής, όταν ο βασιλιάς, οι αστικοί πολιτικοί, αλλά και οι ντόπιες αρχές είτε έτρεχαν να κρυφτούν σαν τα ποντίκια, είτε έτρεχαν να γίνουν συνεργάτες των ναζί. (...) Γι' αυτό κι εμείς δεν υποχωρούμε από την υπεράσπιση και αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας. Δεν κάνουμε πίσω από το να ακούγεται δυνατά κάθε χρόνο στους δρόμους της πόλης μας ότι το χώμα που πατάμε λευτερώθηκε με αγώνα, με αίμα, με θυσίες από το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ, από το ΚΚΕ που ήταν αιμοδότης και καθοδηγητής της εποποιίας της αντίστασης του λαού μας!».

Στην ομιλία του ο Θανάσης Σγούρος ανέφερε μεταξύ άλλων:

«"Νύχτα της 20ής Μάη του 1941. Τρεις σκιές γλίστρησαν από τις Συκιές για την Επτάλοφο. Οι δύο σύρθηκαν σαν τις σαύρες κάτω από το συρματόπλεγμα και σίμωσαν σε ένα μικρό χτίσμα. Ο Σίμος, οπλισμένος με αυτόματο όπλο, ξάπλωσε σε χαμηλή βίγλα, έτοιμος να γαζώσει καθετί που σάλευε. Επρεπε να μείνει ακίνητος για ώρα, να μη σκιάζεται, να μην σκιρτά από τον θόρυβο, να προλαβαίνει το βήχα και το φτάρνισμα, να είναι έτοιμος για τη στιγμή της δράσης. Η νύχτα ήταν αφύσικα σιωπηλή. Ο Σίμος ήταν σίγουρος ότι ύστερα από τέτοια βουβαμάρα έρχεται χλαπαταγή. Και όντως. Χτύπησε κατά λάθος κάποιος συναγερμός των Γερμανών. Οι τρεις σαμποτέρ έγιναν ένα με το χώμα και με την πρώτη ευκαιρία εξαφανίστηκαν. Ο Σίμος άφησε να περάσουν τρεις μέρες απατηλής αδράνειας και την τέταρτη, όταν οι Γερμανοί είχαν ξεσφίξει τα λουριά της επιφυλακής, πήγε μόνος του να ανατινάξει τα βαρέλια της βενζίνης. Και τα ανατίναξε. Ο κρότος που έγινε ήταν εκκωφαντικός και ανατριχιαστικός και ακούστηκε από το Επταπύργιο ως τον Λαγκαδά. Οι Γερμανοί τα 'χασαν..."

Αυτή ήταν η πρώτη ενέργεια αντίστασης απέναντι στους ναζί κατακτητές ενάμιση μήνα μόλις αφότου μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Μία από τις πρώτες σε ολόκληρη την Ευρώπη, με πρωτεργάτη τον Σίμο Κερασίδη.

Ετσι γράφτηκε η Ιστορία!

Αψηφώντας τον κίνδυνο.

Βάζοντάς τα καθημερινά με τον πιο ισχυρό αντίπαλο. Ετσι κέρδισε ο λαός μας μόνος του τη λευτεριά.

Ο Σίμος Κερασίδης δεν ήταν σπορά της τύχης. Ηταν σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης της πόλης μας και μάλιστα του πιο δυναμικού κομματιού της εκείνη την εποχή, των προσφύγων, που ερχόμενοι πλέον κατά δεκάδες χιλιάδες τη δεκαετία του '20, δημιούργησαν μια νέα κατάσταση και δυναμική. Βίωσε στο πετσί του τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης για χιλιάδες πρόσφυγες, πρώτα στους συνοικισμούς της Καλαμαριάς, ύστερα της Χαριλάου, την περιφρόνηση από ένα κράτος εχθρικό για τον λαό. Ενιωσε από μικρός, δουλεύοντας από 10 χρονών, τι θα πει εκμετάλλευση, πώς είναι να φτιάχνεις τον πλούτο με τον ιδρώτα σου στα τσαγκαράδικα και τα υποδηματοποιεία της ρώσικης αγοράς και να στον κλέβουν. Ηταν τέκνο της ανάγκης και της οργής, που όταν ενώνεται με την πιο πρωτοπόρα θεωρία, μπορεί να μετατραπεί σε ένα μείγμα εκρηκτικό! Από μικρός άρχισε να αναζητά τις αιτίες που κρύβονται πίσω από όσα βίωνε, πίσω από τα χαμηλά μεροκάματα, τη φτώχεια του λαού. Ηταν 12 χρονών, όταν δουλεύοντας τότε σε ένα μπακάλικο, εκτελώντας μια από τις συνηθισμένες του παραγγελίες σε ένα από τα τσαγκαράδικα της περιοχής, του "Μπαχάρη", βρέθηκε σε μια συζήτηση με δύο μέλη του κυνηγημένου τότε από τον Βενιζέλο ΚΚΕ. Εκεί ξαφνικά ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος γύρω του. Εκεί άρχισε να συνειδητοποιεί ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να βελτιωθεί, αλλά ότι πρέπει να παλέψει για την ανατροπή του. Από εκείνη τη μέρα, φεύγοντας συγκλονισμένος από την παράγκα του τσαγκαρά, δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος. Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα σπίτι κοντά στην οδό 25ης Μαρτίου, έγινε δεκτός σε έναν από τους πυρήνες της ΟΚΝΕ, μαζί με το εβραιόπουλο Σιντό Καλί.

Ο Σίμος κατάλαβε ότι η ταξική του καταγωγή, τα βιώματά του τον οδηγούσαν στην επιστημονική θεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού, στην ένταξη σε μια οργάνωση επαναστατών, στην πάλη για έναν σκοπό ανώτερο από τον ίδιο τον άνθρωπο, για την ανατροπή της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Δεν γεννήθηκε επαναστάτης, αλλά τα γεγονότα στην πορεία της ζωής του, η κατάκτηση της γνώσης ότι οι κοινωνίες αλλάζουν και ότι η κοινωνική αλλαγή της εποχής μας θα είναι ο σοσιαλισμός, το μεγάλωμά του μέσα στην ΟΚΝΕ και το ΚΚΕ, τον μετέτρεψαν στην αλύγιστη προσωπικότητα που εξελίχθηκε.

Εγινε οργανωτής της τάξης του στην πράξη. Γίνεται ένα με τους εργάτες στο εργοστάσιο υποδημάτων "Η Ρώσικη Αγορά", όπου δούλευε, πρωτοστατεί στην οργάνωσή τους, στις απεργίες για το μεροκάματο και το ωράριο, στη σύγκρουση των απεργών με τις δυνάμεις καταστολής κατά τη διάρκεια της περιφρούρησης της απεργίας από τον απεργοσπαστικό μηχανισμό των εργοδοτών την άνοιξη του 1936. Συμμετέχει δραστήρια στον εργατικό ξεσηκωμό του Μάη του '36.

9 Μαΐου το πρωί, ημέρα πανεργατικής απεργίας, οι κάτοικοι της Κάτω Τούμπας ακούνε ξαφνικά την καμπάνα του Αγίου Θεράποντα να χτυπά δυνατά. Μαζεύονται ανάστατοι γύρω από το καμπαναριό και βλέπουν σκαρφαλωμένο τον Σίμο Κερασίδη. "Το μόνο όπλο του εργαζόμενου, ενάντια στον εργοδότη, το αστικό αυτό παράσιτο, είναι η απεργία, ο ξεσηκωμός, η διαδήλωση. Σήμερα η απεργία γενικεύεται!", τους λέει. Ενα πλήθος λαού ξεσηκώνεται και κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης. Ο Σίμος συλλαμβάνεται μετά τα γεγονότα του Μάη, στέλνεται εξορία στον Αη Στράτη, όπου έρχεται σε επαφή με άλλους εξόριστους. Δεν λυγίζει στις δύσκολες συνθήκες της εξορίας, αλλά μαζί με τους άλλους εξόριστους οργανώνουν τη ζωή τους, μαθαίνει καλύτερα τους συνωμοτικούς κανόνες, μελετά. Γυρνά πιο ατσαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, ρίχνεται στη μάχη της οργάνωσης του αγώνα με νέα ορμή, μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Παρακολουθούμενος συνεχώς από την Ασφάλεια, υπό το καθεστώς της μεταξικής δικτατορίας, μέσα σε συνθήκες χτυπήματος των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος από την Ασφάλεια, ειδικά της Κεντρικής του Επιτροπής, συλλήψεων βασικών στελεχών του.

Κι όμως, η πείρα που αποκτά τόσο αυτός, όσο και εκατοντάδες άλλοι κομμουνιστές εκείνη την περίοδο είναι ανεκτίμητη. Με πυρήνα αυτούς και μια σειρά παλιότερα στελέχη το 1939 ανασυγκροτείται το Μακεδονικό Γραφείο του Κόμματος. Με την καθοδήγηση του Μακεδονικού Γραφείου απελευθερώνονται επίσης, σε μια επιχείρηση που οργάνωσε ο ίδιος ο Σίμος Κερασίδης, μια σειρά ακόμη σημαντικών στελεχών από το σανατόριο φυματικών στο Ασβεστοχώρι, τη νύχτα ακριβώς πριν μπουν τα γερμανικά στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη. Ετσι μέσα στην Κατοχή το ΚΚΕ κατάφερε να διατηρήσει τη δράση του, να ανασυντάξει σχετικά γρήγορα τους παράνομους πυρήνες στη Θεσσαλονίκη και στη Μακεδονία, να υπάρχει μια πρώτη απαραίτητη υποδομή ανθρώπων, που θα αποτελέσουν την ψυχή του Κόμματος και της Αντίστασης.

Αποδεικνύεται έτσι, για ακόμη μια φορά, πόσο κρίσιμη είναι η δουλειά προετοιμασίας σε περιόδους που τα γεγονότα δεν έχουν πάρει ακόμη απότομη τροπή, όταν δεν έχει φτάσει η ταξική πάλη στην κορύφωσή της. Τέτοια δουλειά κάνουμε οι κομμουνιστές και σήμερα, που τα αποτελέσματά της μπορεί να μην είναι όλα εμφανή, αλλά τα αποτυπώματά τους στο άμεσο μέλλον είναι αναντικατάστατα. Αποδεικνύεται επίσης πόσο κρίσιμο είναι να δημιουργούνται γεροί, ακατάλυτοι δεσμοί ιδιαίτερα με την εργατική τάξη, σφυρηλατημένοι μέσα στους ταξικούς αγώνες, στην οργάνωση της πάλης, να αποκτούν νέοι εργαζόμενοι πείρα από την ταξική πάλη, αλλά και να ιεραρχείται η στρατολογία νέων εργατών στο Κόμμα ως κυρίαρχο στοιχείο της κοινωνικοταξικής του σύνθεσης. Αποδεικνύεται, τέλος, πόσο σημαντική είναι η διατήρηση της ύπαρξης, της αυτοτέλειας του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες, ακόμη και στις πιο δύσκολες. Αυτό το είχε συνειδητοποιήσει και ο ίδιος ο Κερασίδης, γι' αυτό και από το 1939 μέχρι το τέλος της ζωής του διακρίνεται για τις επίμονες, αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει να βρει σπίτια, καταφύγια, γιάφκες για κάθε κομματικό μέλος και στέλεχος που το χρειάζεται, για να εξασφαλιστεί η συνεδρίαση και λειτουργία όλων των κομματικών οργάνων.

Σήμερα το ΚΚΕ συνεχίζει τον αγώνα του σε διαφορετικές συνθήκες, προετοιμάζεται ιδεολογικά - πολιτικά για να ανταποκριθεί σε φάση όξυνσης της ταξικής πάλης, αλλά και νέας υποχώρησης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Η επεξεργασία της στρατηγικής, του Προγράμματος του Κόμματος, προσφέρει πολύτιμα εφόδια σε όλους εμάς που συνεχίζουμε αυτόν τον αγώνα. Εφόδια που δεν τα είχαν οι κομμουνιστές εκείνη την εποχή, αφού έδιναν τη μάχη σε χρόνια που το Κόμμα μας ήταν πολύ νεαρό, χωρίς συσσωρευμένη πείρα, χωρίς να έχει λύσει ορισμένα βασικά στρατηγικά ζητήματα, με ευθύνη και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της ΚΔ. Γι' αυτό και η προσπάθεια των κομμουνιστών σε εκείνα τα χρόνια αποκτά και μια άλλη ηρωική διάσταση. Γι' αυτό και εμείς με νέα εφόδια μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι σήμερα ότι οι νέες σελίδες της ταξικής πάλης θα βαφτούν κόκκινες, από ζωή αυτήν τη φορά.

Ο Σίμος Κερασίδης μέσα στην πορεία της κομματικής του ζωής ανέπτυξε και ορισμένα άλλα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, που είναι πολύτιμη παρακαταθήκη για όλους εμάς σήμερα.

Την εμπιστοσύνη στον απλό λαϊκό άνθρωπο, στον γερό δεσμό που μπορείς να χτίσεις με καθαρές κουβέντες και με τη δύναμη που έχει ο σκοπός για τον οποίο παλεύεις. Εφτιαξε ένα πρωτοφανές, θα μπορούσαμε να πούμε, δίκτυο ανθρώπων μέσα, αλλά και έξω από τη Θεσσαλονίκη, που στέγασε στελέχη του Κόμματος και πρωτοπόρους αγωνιστές. Από τη γιάφκα στη συμβολή των οδών Αθηνάς και Μωρέας στην Ανω Πόλη, στην οποία έφτασαν να συνεδριάζουν μέχρι και 30 άτομα σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς να τους πάρει χαμπάρι κανείς, στο απλό αγροτόσπιτο έξω από τις Σέρρες που τύπωνε παράνομες προκηρύξεις, έως τις υπόγειες γιάφκες, σχεδόν παντού τέτοιοι απλοί άνθρωποι δέχτηκαν να παίξουν τη ζωή τους κορόνα - γράμματα για τον ίδιο σκοπό.

Το πείσμα και την επιστράτευση της ευρηματικότητας για να βρεθεί τρόπος να εκπληρωθούν οι στόχοι που θέτει η Οργάνωση. Η αξιοποίηση και της παραμικρής χαραμάδας δυνατότητας. Ο Σίμος αυτά τα έκανε πράξη με πρωτότυπους τρόπους. Από τη μεταμφίεσή του ως παπάς στην Ανω Πόλη, φτάνοντας σε σημείο να πίνει καφέ σε διπλανό τραπέζι από ασφαλίτες που τον αναζητούσαν και να μην τον παίρνουν χαμπάρι, μέχρι αχθοφόρος, βιολιτζής, που στη θήκη του βιολιού του κουβαλούσε προκηρύξεις, ηλικιωμένος παππούς με μπαστούνι, που τελικά κατέληξε να κάνει αχτίφ σε φοιτητές στη Γεωπονική του ΑΠΘ, άλλες φορές κουβαλώντας δυναμίτη σε καλάθια από αβγά, όπλα και χειροβομβίδες σε μεγάλες κολοκύθες.

Η τόλμη και η αφοβία απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, η πεποίθηση ότι "τίποτα δεν είναι αδύνατο" και ότι η υπόθεσή μας είναι παντοδύναμη. Οταν τον οδήγησαν το 1942 στα μπουντρούμια της Ειδικής Ασφάλειας, στην περιοχή του σημερινού Γαλλικού Ινστιτούτου, που χαρακτηριζόταν και ως "η κόλαση του Δάντη", τον υποδέχθηκε ο υποδιοικητής της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, ο οποίος του είπε: "Η 8η απόπειρά σου απόδρασης (μέχρι τότε είχε κάνει ήδη 7!) θα είναι σε τόπο χλοερό". Ο Σίμος του απάντησε: "Η 8η θα είναι η προηγούμενη της 9ης". Κι όντως την έκανε, δημιουργώντας πανικό στους κατακτητές και τους συνεργάτες τους!

Αυτά τα χαρακτηριστικά παλεύουμε να κατακτήσουμε και σήμερα οι κομμουνιστές. Ο σύγχρονος ηρωισμός δεν κρίνεται προς το παρόν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας ή σε συνθήκες σκληρής παρανομίας. Ομως οι δικοί μας σύγχρονοι ήρωες περπατούν ανάμεσά μας. Είναι οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ, των μεταλλείων, που δεν έσκυψαν το κεφάλι, που τα βάζουν με τη μεγάλη εργοδοσία, με το κράτος, με θεούς και δαίμονες για καλύτερη ζωή. Είναι οι εργαζόμενοι ντελιβεράδες, που μαθαίνουν να οργανώνονται και παλεύουν για το μεροκάματο. Είναι οι φαντάροι, που δεν δέχονται να γίνουν πιόνια στα πολεμικά σχέδια της κυβέρνησης, που βροντοφωνάζουν ότι έχουν δώσει όρκο να υπερασπίζονται τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού και της χώρας και όχι για να βάψουν τα χέρια τους με αίμα ξένων λαών! Είναι οι φοιτητές και οι μαθητές, που είναι "απ' τα παιδιά που δεν κάθονται καλά" και διεκδικούν το σχολείο και το πανεπιστήμιο που τους αξίζει. Κι αν αναρωτιούνται οι διάφοροι δημοσιολόγοι, τάχα λυπημένοι, για το ποια είναι τα πρότυπα της νέας γενιάς, τους απαντάμε ότι για εμάς αυτά είναι! Και παλεύουμε να τα γνωρίσουν ακόμη περισσότεροι. Αυτοί είναι για εμάς οι σύγχρονοι ήρωες, και είναι ακόμη πιο πολλοί αυτοί που πιάνοντας το κόκκινο νήμα που τους ενώνει με τους δικούς μας "άγιους", με τον Σίμο, με την Κούλα, με την Μίρκα, με τον Τζανή, τον Παρασκευά Δράκο και τόσους άλλους, συνεχίζουν με το κεφάλι ψηλά.

Αυτά τα διαπιστευτήρια καταθέτουν καθημερινά τα μέλη του ΚΚΕ!

Tο ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του. Ξέρουμε τις μεγάλες ευθύνες μας για να δυναμώσουν και να μαζικοποιηθούν περισσότερο οι αγώνες, να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός και αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός τους, να βάλουν στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά την πολιτική και τελικά την εξουσία που θυσιάζει τις ανάγκες των εργαζομένων για τα καπιταλιστικά κέρδη των λίγων. Το ΚΚΕ δεν τρέφει ούτε καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει πραγματική λαϊκή ευημερία στο πλαίσιο του σημερινού βάρβαρου συστήματος, του παρωχημένου και διεφθαρμένου κράτους. Δεν τρέχει να επιδιορθώσει τις ρωγμές του συστήματος.

Η ελπίδα για τον λαό δεν βρίσκεται ούτε στην αναμόρφωση της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, ούτε στα διάφορα ακροδεξιά μορφώματα (όπως η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου και άλλα). Δεν βρίσκεται σε αυτούς που έχουν στηρίξει, με χέρια και πόδια, την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, με την προηγούμενη συμμετοχή των αρχηγών τους στα βασικά αστικά κόμματα ή με την ψήφο τους στη Βουλή και την Ευρωβουλή.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν δικές τους τις αγωνίες του συστήματος για σταθερή και ανεμπόδιστη εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής με σιωπητήριο στην ταξική πάλη. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να το στριμώχνουν ακόμα περισσότερο, για να βελτιώνουν τη δική τους θέση, για να γίνουν οι "ρωγμές" του συστήματος μεγάλα "ρήγματα", μέχρι τη συνολική ανατροπή.

Η πραγματική ελπίδα βρίσκεται στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, των κατευθύνσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των αντιλαϊκών νόμων, συνολικά αυτού του εχθρικού, σάπιου και διεφθαρμένου κράτους του κεφαλαίου. Βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.

Η υπόσχεσή μας παραμένει. Το ΚΚΕ και θέλει και μπορεί να το πάει "μέχρι τέλους": Μέχρι την επαναστατική ανατροπή του εκμεταλλευτικού, καπιταλιστικού συστήματος. Μέχρι την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής - λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Μέχρι να πάρουν τα όνειρα των συντρόφων μας εκδίκηση.

Κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές, θα νικήσουμε!».

Ο Σίμος Κερασίδης εκτελέστηκε έξω από τα Ιμερα Κοζάνης, στην περιοχή Ζαρκαδόπετρα, μαζί με άλλους 6 συντρόφους τον Απρίλη του 1943, από εθνικιστικές οργανώσεις, στον δρόμο της επιστροφής, ύστερα από κομματική αποστολή στη Δυτική Μακεδονία για να επεκτείνει το δίκτυο του ΕΛΑΣ. Ο Σίμος και οι σύντροφοί του δεν λύγισαν παρά το ξύλο και τα βασανιστήρια. Οι δήμιοί τους ήταν μέλη της εθνικιστικής οργάνωσης ΠΑΟ και τιμωρήθηκαν σκληρά για την πράξη τους, τους επόμενους μήνες, από ομάδες του ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ.

Το ΚΚΕ εκπλήρωσε το χρέος του προς τους συντρόφους, οργανώνοντας αποστολή εύρεσης και ανάσυρσης των λειψάνων τους, την Τετάρτη 14/9/1988, με ομάδα αποτελούμενη από τους συντρόφους από την Οργάνωση της Δυτικής Μακεδονίας, μπαρπα-Γιάννη Μάτσο, Τάσο Δεληδημήτρη, Κώστα Σταμπολίδη, Γιώργο Στραβού.

Εκεί βρέθηκαν τα λείψανα των 7 εκτελεσμένων κομμουνιστών:

Σίμου Κερασίδη - ψευδώνυμο Χρυσαφόπουλος

Ζήση Ζησιάδη - ψευδώνυμο Τερπόφσκι

Γιώργου Μέντζα

Παναγιώτη Τάσιου - ψευδώνυμο Τριανταφύλλου

Βασίλη Τερζόπουλου

Νίκο Κουτσαντώνη

Μιχάλη Μπελούκα