Η ανάπτυξή τους τσακίζει τη ζωή μας καθημερινά. Παλιά άκουγες «να πάει καλά ο τουρισμός, να έχουμε δουλειά και θα είμαστε καλά». Τώρα, αυτό δεν ακούγεται από τα στόματα των εργαζομένων. Καταλαβαίνουν ότι οι τζίροι των ξενοδοχείων δεν σημαίνουν και αυξήσεις στους μισθούς. Οι μισθοί και τα ψευτοεπιδόματα που δίνονται δεν φτάνουν για να βιοποριστεί ο εποχιακά εργαζόμενος, ούτε για τον μισό χρόνο με την τόση ακρίβεια.

Ακόμα ένα καλοκαίρι, η εργατική τάξη του νησιού βίωσε την εντατικοποίηση, τη δουλειά μέχρι εξάντλησης. Να μην τηρείται τίποτα από το ωράριο, τα ρεπό, αλλά και περιπτώσεις που δεν καταβάλλονται καν τα δεδουλευμένα. Οταν, όμως, οι εργαζόμενοι ήρθαν σε επαφή με τα σωματεία τους είχαν νίκες. Η μεγαλοεργοδοσία δείχνει τα δόντια της, εμείς θα δείχνουμε τα δικά μας!

Πριν από δύο χρόνια, οι ξενοδόχοι απαίτησαν να σταματήσει η οικοδομική δραστηριότητα στο νησί κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, να μείνουν οι οικοδόμοι άνεργοι, χωρίς εισόδημα, μόνο και μόνο για να μην ενοχλούνται οι τουρίστες, δηλαδή τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών του τουρισμού. Δεν τους πέρασε μετά τη μαζική κινητοποίηση των οικοδόμων που κάλεσε το Σωματείο.

Βρίσκουν συμμάχους σε αυτά που κάνουν. Είναι τα κόμματα των ξενοδόχων και των μεγαλοεπιχειρηματιών που βάζουν πλάτες. Οπως έκαναν όλες οι εκλεγμένες δημοτικές και περιφερειακές αρχές τόσα χρόνια, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ.

Τόσο αέρα τούς έχουν δώσει που ο εργολάβος που είχε αναλάβει να φτιάξει τον πεζόδρομο του Νυδρίου και είχε το προσωπικό του να εργάζεται ήλιο με ήλιο, σε παρέμβαση του Σωματείου Οικοδόμων και περιφρούρηση απεργίας, έφτασε στο σημείο να απειλήσει συνδικαλιστικά στελέχη, να κάνει μηνύσεις κ.λπ. Πήρε, όμως, οργανωμένη απάντηση από το εργατικό κίνημα του νησιού. Τέτοια ανάπτυξη στο νησί μας που να μην μπορούν να εξασφαλίσουν στέγαση τα νέα ζευγάρια, να έχουμε ένα υποστελεχωμένο νοσοκομείο, να μην έχουμε μια παιδική χαρά να πάμε τα παιδιά μας, να καταφεύγουν πολλοί εργαζόμενοι να πληρώνουν σχεδόν τα 2/3 του μισθού σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς για να μπορέσουν να εργαστούν, αφού οι δημοτικοί σταθμοί δεν επαρκούν, ενώ στα σχολεία που η κρατική χρηματοδότηση είναι μικρή, καλούν τους γονείς να στηρίξουν οικονομικά τη λειτουργία τους από το υστέρημά τους...

Φέτος, δεν είχαμε ούτε νερό να πιούμε και να πλυθούμε. Οι υποδομές στην αποχέτευση στενάζουν και υπολειτουργούν, ενώ ο βιολογικός καθαρισμός στην πόλη της Λευκάδας έχει μετατραπεί πλέον σε υγειονομική βόμβα.

Το Εργατικό Κέντρο αποφασιστικά μπήκε μπροστά, προσπεράσαμε διάφορες φωνές που έλεγαν ότι αν αντιμετωπίσουμε ξεχωριστά τα προβλήματα, π.χ. τώρα για τον βιολογικό καθαρισμό, αργότερα για το νερό, θα μπορούσαν να επιτευχθούν διαχειριστικές λύσεις. Πολιτικές δυνάμεις προσπαθούσαν να πείσουν ότι είναι πρόβλημα μιας διαχειριστικής ανεπάρκειας της σημερινής δημοτικής αρχής, βγάζοντας από το κάδρο τις πρωταρχικές ευθύνες των κυβερνήσεων διαχρονικά. Επιμείναμε στον ενιαίο χαρακτήρα των προβλημάτων, στην πολιτική τους ρίζα, ότι η ουσία είναι οι πολιτικές αποφάσεις για τη χρηματοδότηση και τη στελέχωση των υπηρεσιών και των υποδομών, διαμορφώνοντας τέτοια αιτήματα. Παράλληλα, αναδείξαμε τον σχεδιασμό που έχουν για την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Με αυτό το πλαίσιο πάλης, καταφέραμε να συσπειρώσουμε δεκάδες σωματεία, πραγματοποιώντας δύο μεγάλα συλλαλητήρια. Αναγκάσαμε την κυβέρνηση να κουβαλήσει τον Μητσοτάκη για να κάμψει τις αντιδράσεις, που υποδεχτήκαμε με μαχητική αγωνιστική κινητοποίηση.

Παρακολουθούμε τις επικίνδυνες εξελίξεις με την εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο. Καταδικάζουμε την ελληνική εμπλοκή, βγήκαμε με αντιπολεμικές πρωτοβουλίες να απαιτήσουμε το σταμάτημα του πολέμου, να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας.

Με αγωνιστικές παρεμβάσεις αναδεικνύουμε τον ρόλο που παίζει η βάση του Ακτίου και άλλων, πολλών στη χώρα μας, τη συμμετοχή των ελληνικών κυβερνήσεων στα δολοφονικά στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ, που πλέον απειλείται ως ένας στρατιωτικός στόχος από τους εχθρούς του ΝΑΤΟ. Οδηγός μας είναι η στάση των εργατών στο λιμάνι του Πειραιά που μπλόκαραν την αποστολή πολεμικού υλικού στο κράτος - δολοφόνο Ισραήλ.

Φωτίζουμε την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, όπου κανένας δεν θα είναι πάνω απ' τον άλλον. Και αυτό προϋποθέτει οργάνωση για όλα όσα δικαιούμαστε. Οσα υπάρχουν γύρω μας, όλα τα δημιουργήματα της εργατικής τάξης, πρέπει να ανήκουν σε αυτήν και αυτή να τα απολαμβάνει.