Φίλοι, συγγενείς και γνωστοί απ' την Αμερική λένε πως η χώρα ζει ήδη εδώ και κάμποσα χρόνια έναν ύπουλο και χαοτικό εμφύλιο. Κι αυτός τώρα ενόψει εκλογών εκδηλώνεται ολοένα και πιο βίαια κυριολεκτικά και όχι φραστικά, ωσάν σε κάθε σπίτι και σε κάθε συνοικία, σε κάθε γκέτο και σε κάθε εκκλησία, στα χωράφια, στα πανεπιστημιακά campus, στα γραφεία, να ξεφυτρώνουν τραμπούκοι, ένοπλοι και μη, ρατσιστές, ψευτοδιανοούμενοι, φανατισμένοι γενικώς και φοβισμένοι γενικώς, για τα τέρατα που δεν θα βγάλει, θα ξεράσει απλώς στην επιφάνεια, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Κι αν δεν ήταν η αναζωογόνηση, έστω και σποραδικά του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η αμερικανική κοινωνία δεν θα ζούσε μέρες της Πομπηίας, θα ήταν η ίδια η Πομπηία του 21ου αιώνα.Κι εδώ ακούω τόσους και τόσες, σε ιδιωτικές αλλά και δημόσιες λόγω κοινωνικών δικτύων συζητήσεις, ν' αδράχνουν την καταστροφική επικαιρότητα και να δημιουργούν χωρίς επιλογές ακριβώς το ίδιο κλίμα: Εμείς και οι άλλοι. Δραματικά, δραστικά, κι επιδραστικά. Είναι αδιανόητο, κι όμως συμβαίνει στη βάρβαρη αστικοδημοκρατία των καιρών ν' ακούς ανθρώπους να λένε, με μάτι που γυαλίζει, πως οι Ισπανοί στη Βαλένθια είχαν λιγότερο νερό στις πλημμύρες τους (;;;) απ' ό,τι εμείς στις δικές μας πέρυσι (!!!), τα 112 μας παραβγήκαν, και το δικό μας ήταν καλύτερο, κι έτσι αυτοί έχουν τώρα πιο πολλά φέρετρα από μας... Προσοχή, δεν είναι πια ο κοινός κοινωνικός λόγος πολιτικά ποδοσφαιροποιημένος, όπως λέγαμε παλιά. Είναι ξεδιάντροπα αφοριστικός, σκοταδιστικός, αφόρητα επιδερμικός, οι διάλογοι διεξάγονται και για ασήμαντη και με σημαντική αφορμή, με όρους αξιακού πολτού, απολίτικης σύγχυσης και με κραδασμούς που μετατρέπουν τσουναμηδόν την ενσυναίσθηση σε εμπάθεια.

Η διαλεκτική έχει πάρει την άγουσα για την πυρά, καθώς σε μια μεσαιωνικής αντίληψης ελεύθερη αγορά, οι συμπολίτες της διπλανής πόρτας μετατρέπονται σε ιεροεξεταστές, αφού η άποψη που δεν είναι δική μας είναι η μάγισσα των άλλων. Αλλωστε ήδη καίγονται κάλπες στις ΗΠΑ, όπου οι εκλογές λόγω ιδιοτυπίας του εκεί συστήματος έχουν ήδη εξαχθεί. Η αλήθεια είναι ότι και οι αντιφάσεις του δημόσιου επιστημονικού λόγου μαζί με την εγωπάθεια του πολιτικού προσωπικού, σχεδόν όπου Γης, τροφοδοτούν τη σφοδρότητα ενός διχαστικού λόγου, που ακόμα κι όταν δεν γίνεται αντιληπτό εμποδίζει τη λειτουργία της κριτικής σκέψης του λαού και την εμπιστοσύνη στη θαυματουργό και ξεχασμένη κοινή λογική. Οταν ο κοινός νους ιδιωτεύει, τότε ο κοινωνικός ιστός ξηλώνεται σε κακοεπεξεργασμένες ίνες.

Αν υποθέσουμε λοιπόν πως η φύση μάς κήρυξε τον πόλεμο και η Ευρώπη λόγου χάρη, στην οποία με άγνοια και ζόρι ανήκουμε, καταρτίζει θηριώδη πολεμικό προϋπολογισμό, από ποιον κωδικό βγαίνουν λεφτά για ανακούφιση πληγέντων ή και ενημέρωση και θωράκιση όσων δεν έχουν πληγεί ακόμα από τον φυσικό εχθρό, τον καιρό. Απ' αυτόν για τις ρουκέτες; Τα τανκς; Τους βαλλιστικούς; Τις φρεγάτες; Ποιος θα καθίσει να σκεφτεί ότι με το κόστος ενός υποβρυχίου μπορείς να εμποδίσεις με έργα να γίνει ο κάμπος ήδη η μάντρα θάλασσα λάσπης. Κι ύστερα αν για το ΝΑΤΟ ο εχθρός είναι η Ρωσία, για να σαρκάσουμε πριν πατηθεί και το πυρηνικό κουμπί, ο ρωσικός χειμώνας κατάπιε και τον Ναπολέοντα και τους ναζί ως υπερόπλο ενός καιρού, αρκετά πριν από την κλιματική αλλαγή. Αντίσταση σ' αυτή την πολιτική, με αλγόριθμο και 112 στα χέρια του κατακτητή, δεν μπορεί να γίνει. Ο κόσμος προχώρησε πολύ, η επιστήμη άλλο τόσο, κι ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε αν θα εκχωρούμε στον κάθε Νώε καπιταλιστή και τον πολιτικό υπερασπιστή του το δικαίωμα να διαλέγει ποιοι από μας θα σωθούν.