Είμαστε εδώ έναν μήνα περίπου μετά τις εκλογές του Εργατικού Κέντρου Πάτρας, που με τη σαρωτική νίκη του ψηφοδελτίου της ΔΑΣ παίρνει νέα «ανάσα» το συνδικαλιστικό κίνημα της πόλης μας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως οι εργαζόμενοι τα τελευταία αυτά χρόνια έχουν στο πλευρό τους το Εργατικό Κέντρο, αναγνωρίζουν τη δράση του, μακριά από νόθους και εργατοπατέρες που παλεύουν με λύσσα κόντρα στους εργάτες, στηρίζοντας τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές, τις κατευθύνσεις της ΕΕ και την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτήν τη λύσσα τους και το μίσος τους ενάντια στους εργάτες φανερώνουν κάθε μέρα. Την απέδειξαν και προχθές οι τρεις καταδίκες συνδικαλιστών, μελών και στελεχών του ΚΚΕ, που σέρνονται στα δικαστήρια από ξεπουλημένους συνδικαλιστές σαν τον Καραγεωργόπουλο, γνωστό τσιράκι της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και χρόνια σκάβει τον λάκκο των εργατών με τις ευχές της ΓΣΕΕ και της εργοδοσίας.

Τέτοιοι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές κάνουν πλάτες σε κυβερνήσεις και εργοδοσία, που μετατρέπουν τους χώρους δουλειάς σε αρένες θανάτου για το ασταμάτητο κυνήγι του κέρδους. Εντατικοποίηση, ατέλειωτες ώρες δουλειάς, διαρκείς πιέσεις για την αύξηση της παραγωγικότητας, μέτρα υγείας και ασφάλειας που θεωρούνται «κόστος», είναι η πραγματικότητα που ζουν χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι.

Η περιοχή δεν αποτελεί εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα, που μας κάνει να μετράμε καθημερινά νεκρούς και σακατεμένους. Πρόσφατα από τύχη γλίτωσε εργαζόμενος στον «Σκλαβενίτη», όταν μια ολόκληρη παλέτα υποχώρησε την ώρα που μετακινούνταν με ανυψωτικό. Λίγους μήνες πριν, εργαζόμενη στο σούπερ μάρκετ «Ανδρικόπουλος» ακρωτηριάστηκε εν ώρα εργασίας. Λιποθυμίες, μυοσκελετικά θερίζουν στους εμποροϋπαλλήλους, αλλά και στον Επισιτισμό - Τουρισμό, και κυρίως τις γυναίκες.

Ομως, μέρα με τη μέρα περισσότεροι εργαζόμενοι κάνουν το βήμα, οργανώνονται στα σωματεία τους, κοντράρονται με την εργοδοσία. Οι εργαζόμενοι παίρνουν θάρρος, έχοντας στο πλευρό τους ταξικά συνδικάτα, και δημιουργούν νέα, όπως το επιχειρησιακό στη «MedFrigo» αλλά και το κλαδικό των Τροφίμων - Ποτών στη Δυτική Αχαΐα, στο οποίο γράφονται και τα ταξικά μας αδέρφια, οι μετανάστες εργάτες γης, που μετράνε κι αυτοί τους νεκρούς τους, όπως πρόσφατα στον Απιδεώνα.

Οι εργαζόμενοι έχουν κατακτήσεις όταν μπαίνουν στον αγώνα αποφασιστικά, όπως έγινε στο σούπερ μάρκετ «Ρουμελιώτης», όπου πληρώθηκαν άδειες χρόνων, στο «Praktiker», όπου πάρθηκαν πίσω εκδικητικές απολύσεις. Σε πολλούς χώρους δουλειάς διεκδικήθηκαν και κερδήθηκαν τριετίες και απλήρωτα μεροκάματα, και συνεχίζουμε για υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων.

Σε όλες αυτές τις συζητήσεις και τις παρεμβάσεις δεν κρύβουμε την αλήθεια από τους εργαζόμενους. Κάνουμε καθαρό ότι σήμερα την εξουσία, το πάνω χέρι το έχει το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτοί παίρνουν όλο τον πλούτο που εμείς παράγουμε, και θέλουν να τον κρατήσουν και να τον αυξήσουν με νύχια και με δόντια. Οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί, ο ανελέητος αυτός πόλεμος, θέτουν ως βασική προϋπόθεση τη χειροτέρευση των δικαιωμάτων μας.

Μία είναι η λύση: Για να κερδίσουμε εμείς πρέπει να χάσουν αυτοί!

Και πια έχουμε πείρα, ξέρουμε καλά πως μόνο κερδισμένοι έχουν βγει οι εργαζόμενοι, ο λαός, δίνοντας κάθε μάχη στο πλάι των κομμουνιστών, μέσα από κάθε μετερίζι. Εχει επιβεβαιωθεί όλα αυτά τα χρόνια ξανά και ξανά, πολύ περισσότερο σήμερα, ότι τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν κερδίζεται αν οι εργαζόμενοι, ο λαός μας δεν οργανωθεί και δεν στοχεύσει τον πραγματικό αντίπαλο, το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις του και τους επιχειρηματικούς ομίλους κάθε κλάδου.