Εμείς οι μαθητές στο Αίγιο ερχόμαστε κάθε μέρα αντιμέτωποι με συνθήκες μεσαίωνα μέσα στα σχολεία μας, που στην καλύτερη περίπτωση μας απογοητεύουν και στη χειρότερη μας τρομάζουν όσον αφορά την ασφάλειά μας. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το τι βιώνουμε είναι ότι κάθε φορά που βρέχει, σχεδόν όλα τα σχολεία του Αιγίου πλημμυρίζουν.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση σχεδόν κανένα σχολείο δεν έχει θέρμανση. Και το μόνο που ακούμε είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά! Ομως, και εγώ και οι συμμαθητές μου αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να λένε κάτι τέτοιο αφού κάθε μέρα ακούμε ότι δίνουμε εκατομμύρια στο ΝΑΤΟ, ότι αγοράσαμε φρεγάτες και αεροπλάνα.

Αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να ζούμε σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Πελοποννήσου, με τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές, ελεύθερους χώρους και αθλητικές εγκαταστάσεις, να μορφωνόμαστε σε επικίνδυνα σχολεία, και από την άλλη να δίνουν δεκάδες εκατομμύρια σε επενδύσεις στο χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων και επιδοτήσεις για μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες 5-6 αστέρων, και ταυτόχρονα εμείς και οι γονείς μας να μην μπορούμε να τα απολαύσουμε.

Τελικά λεφτά δεν υπάρχουν για τις δικές μας ανάγκες και για το δικό μας σχολείο, για κάποιους λίγους υπάρχουν. Εμείς όμως δεν απογοητευόμαστε, δεν το βάζουμε κάτω. Συζητήσαμε, οργανώσαμε τον αγώνα μας για να καλυτερέψουν οι συνθήκες μέσα και έξω από το σχολείο μας.

Πήραμε δύναμη από τους συμμαθητές μας στην Πάτρα που συγκρότησαν Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων, που διαδήλωσαν μαζικά στις 4 Νοέμβρη, που παλεύουν μέσα από 5μελή και 15μελή ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά που μας θέλουν κοιμισμένους για να μην καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται. Μέσα σε όλα αυτά, το καλύτερο μάθημα που κάναμε τη χρονιά που πέρασε ήταν όταν εμείς τα παιδιά βιοπαλαιστών αγροτών συμμετείχαμε στα αγροτικά μπλόκα, πλάι στους γονείς μας, που για πάνω από έναν μήνα έδιναν έναν όμορφο αγώνα για να μείνουν στα χωριά τους, για να μπορούν να μας μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια.

Εγώ είμαι από ένα χωριό της Αιγιαλείας, όπου οι περισσότερες οικογένειες ζούμε από την καλλιέργεια της μαύρης κορινθιακής σταφίδας. Ομως οι πολιτικές όσων κυβέρνησαν αναγκάζουν τους γονείς μας να δουλεύουν όλη μέρα και τελικά να πουλάνε τη σταφίδα κάτω από το κόστος παραγωγής, με αποτέλεσμα το μεροκάματο να μη φτάνει στο σπίτι.

Να ξέρετε ότι δεν θα το βάλουμε κάτω, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι και εμείς και οι γονείς μας έχουμε δίκιο. Γνωρίζουμε καλά ότι σήμερα μπορούμε να ζούμε καλύτερα. Και αυτό που χρειάζεται είναι οργάνωση και αγώνας μέσα από τα μαθητικά μας συμβούλια, μαζί με τους αγωνιστές γονείς μας, μαζί με τους αγρότες και τους εργάτες της περιοχής μας.

Και σε αυτόν τον αγώνα ξέρουμε καλά ότι θα σας έχουμε δίπλα μας, όπως άλλωστε κάνετε μέχρι τώρα με σταθερότητα. Οπως κάνουν τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στα σχολεία.