Στην πόλη μας βλέπουμε καθημερινά τις συνέπειες της πολιτικής που λογαριάζει τις ανάγκες των μαθητών μας και τις δικές μας ως κόστος, τόνισε η Ιωάννα Ασλανίδου, εξηγώντας: «Με τα ταβάνια να πέφτουν στα κεφάλια μας, μαθητές να στοιβάζονται σε κοντέινερ ή σε συγχωνευμένα 25άρια τμήματα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη παιδαγωγικά κριτήρια ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Με τάξεις νηπιαγωγείων να λειτουργούν σε άθλια κτίρια του 1950. Χωρίς τους αναγκαίους εκπαιδευτικούς, ειδικό εκπαιδευτικό και ειδικό βοηθητικό προσωπικό. Με τους συμβασιούχους συναδέλφους μας, τους γνωστούς ως αναπληρωτές, οι οποίοι πέρα από την εργασιακή αβεβαιότητα δεν έχουν εργασιακά δικαιώματα αντίστοιχα με τους μόνιμους. Με την υποχρηματοδότηση να έχει χτυπήσει "κόκκινο" και τα σχολεία να μην έχουν επαρκώς ούτε χαρτί υγείας και χλωρίνη για τις υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής, ενώ η περιβόητη "παγία" των 500 ευρώ εξανεμίστηκε πριν την δούμε καλά καλά!».

Επιπλέον, σημείωσε ότι άλυτα παραμένουν - κι έχει φτάσει Δεκέμβρης - το πρόβλημα της μεταφοράς των μαθητών του Διαπολιτισμικού Δημοτικού Σχολείου καθώς και τα ζητήματα του Ειδικού Σχολείου. Ενώ στις αντίξοες αυτές συνθήκες προστίθενται η καταστολή, ο αυταρχισμός και, τελευταία, σωρεία πειθαρχικών διώξεων σε δασκάλους που επέλεξαν να διδάξουν την ιστορική αλήθεια, να μάθουν στα παιδιά τι σημαίνει ανθρωπιά και αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.

«Γιατί συμβαίνουν, όμως, όλα αυτά; Γιατί το κράτος χτυπά ευθύβολα τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών; Γιατί επιδιώκει οι δάσκαλοί τους να είναι φοβισμένοι και υποτακτικοί; Γιατί ξέρουν ότι ο δάσκαλος, από τη θέση του, μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο στη συνείδηση που θα αναπτύξουν τα παιδιά, μπορεί να τους μάθει την επιστημονική αλήθεια, μπορεί να τους διδάξει ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αντίστοιχος των δυνατοτήτων της εποχής μας και μπορούμε να τον αλλάξουμε!», κατέληξε, επισημαίνοντας ότι μόνο ο συλλογικός αγώνας εκπαιδευτικών, γονέων, εργαζομένων μπορεί να φέρει αποτελέσματα.