Στην έδρα της Κομματικής Οργάνωσης στην Πάτρα, το «παρών» έδωσαν η σύζυγός του, Μαρίνα, οι κόρες του Ελένη και Βούλα, καθώς και οι οικογένειές τους.

Παραβρέθηκαν επίσης ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, τα μέλη της ΚΕ Σωτήρης Παρίσης, Νίκος Καραθανασόπουλος και Περικλής Κουρμούλης, καθώς και αντιπροσωπεία από τη Συντακτική Επιτροπή του «Ριζοσπάστη».

Καλωσορίζοντας τους παρευρισκόμενους, ο Σωτήρης Παρίσης αναφέρθηκε στην πρωτοβουλία της ΚΟ και ακολούθησε προβολή βίντεο που επιμελήθηκαν σύντροφοι από τον «902», με στοιχεία από τη ζωή και τη δράση του συντρόφου.

«Με τη συνάντηση αυτή, θέλουμε να θυμηθούμε, να παραδειγματιστούμε, να ακολουθήσουμε τον δρόμο που χάραξε και να τιμήσουμε τον σύντροφό μας. Εναν αγωνιστή κομμουνιστή, που έβαλε το δικό του λιθαράκι στον δρόμο που βαδίζουμε σήμερα. Η σημερινή μας συνάντηση είναι έμπρακτη αναγνώριση του έργου και της προσφοράς του», ανέφερε εισηγητικά ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, προσθέτοντας στην ομιλία του:

«Ηταν μια σπάνια και πολύπλευρη προσωπικότητα που έδρασε ως επαναστάτης κομμουνιστής. Δεν έβλεπε ουδέτερα και αφηρημένα την κοινωνική πραγματικότητα. Με όπλο την επαναστατική γνώση αναγνώρισε στο πρόσωπο των εκμεταλλευόμενων τις δυνάμεις της κοινωνικής ανατροπής.

Εντάχθηκε απόλυτα, αταλάντευτα στο πλευρό της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού. Στον λαό αναφερόταν η πολιτική του και κοινωνική δράση. Σε αυτόν αναφερόταν η επιστημονική του σκέψη.

Με τον ίδιο αταλάντευτο, λιτό και με απόλυτο τρόπο απάντησε στο ερώτημα της πολιτικής ένταξης. Εντάχθηκε στο ΚΚΕ, στρατευμένος σε αυτό "εν γνώση των συνεπειών".

Η τοποθέτησή του αυτή ήταν αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής. Δεν ενήργησε από προσωπικό υπολογισμό, δεν διεκδίκησε τίποτα για τον εαυτό του. Απαίτησε το αυτονόητο. Οπως είναι γνωστό, ο επαναστάτης κομμουνιστής πρέπει να αποδεικνύει πρωτίστως στον εαυτό του ότι ο λόγος του και η πράξη του είναι επαναστατική, κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα, όλη του τη ζωή. Αυτό τήρησε σε όλη του τη ζωή ο Τάκης».

Αναφέρθηκε στη ζωή του συντρόφου Τάκη Τσίγκα, από τη γέννησή του στα Γιάννενα το 1953, τη δράση του τη δεκαετία του 1960, τη γνωριμία του με την πολιτική και την αριστερά που εξέφραζε η προδικτατορική ΕΔΑ, τη ζωή του από το 1972 στην Πάτρα, όπου από τις πρώτες κιόλας μέρες της παρουσίας του στην πόλη, συμμετείχε σε όλες τις αντιδικτατορικές κινητοποιήσεις των φοιτητών, με κορυφαία την κατάληψη του Πανεπιστημίου τον Νοέμβρη του 1973, όπου εκλέχθηκε στη 12μελή Επιτροπή Κατάληψης.

Υπογράμμισε ότι αποτέλεσε σημαντικό στέλεχος του ξεσηκωμού, με πανελλαδική συμβολή στον αντιδικτατορικό αγώνα, και στάθηκε στα βασανιστήρια που υπέστη από τη δικτατορία, σε Πάτρα και Γιάννενα, παραμένοντας αλύγιστος, ακλόνητος αγωνιστής.

«Οταν επέστρεψε στην Πάτρα, τον συνέλαβαν με το χτύπημα της παράνομης Οργάνωσης της ΚΝΕ και της Αντί-ΕΦΕΕ και τον βασάνισαν απάνθρωπα, πιέζοντάς τον να υπογράψει δήλωση ενάντια στο Κόμμα. Στάθηκε όρθιος. Ποτέ, ούτε υποχώρησε, ούτε υπέγραψε. Εκανε πράξη αυτό που σήμερα μας συγκινεί, μας εμπνέει και μας οδηγεί. Εκανε πράξη αυτό που συγκλονίζει σήμερα τη νεολαία και έχει κάνει σύνθημα: "Ούτε στις εξορίες ούτε στις φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές". Ναι, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, ο νεολαίος Τάκης διδάσκει σήμερα με τη στάση του αυτή τότε, όπως χιλιάδες αγωνιστές», είπε.

Στάθηκε στην πορεία του στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ, στις θέσεις ευθύνης που ανέλαβε στην ΤΕ Αχαΐας και την ΕΠ Δυτικής Πελοποννήσου - Δυτικής Στερεάς (Αιτωλοακαρνανίας) - Ζακύνθου - Κεφαλονιάς - Ιθάκης έως το 1987, όπου εκλέχθηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, και υπογράμμισε:

«Στα δύσκολα χρόνια της αντεπαναστατικής ανατροπής του σοσιαλισμού και της προσπάθειας διάλυσης και μετάλλαξης του ΚΚΕ από τον οπορτουνισμό, ο σύντροφος υπεράσπισε την ιδεολογία και τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. Υπερασπίστηκε με όλες του τις δυνάμεις εδώ στην Αχαΐα και την περιοχή τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία και φυσιογνωμία του Κόμματος, τόσο στην προσυνεδριακή διαδικασία, όσο και στο 13ο Συνέδριο. Συνέβαλε αποφασιστικά και έχει μείνει στη μνήμη μας. Η ΚΟ Αχαΐας του ΚΚΕ εξέλεξε για το 13ο Συνέδριο 35 αντιπροσώπους με την επαναστατική γραμμή και οι οπορτουνιστές μηδέν».

Ο ομιλητής θύμισε όλες τις χρεώσεις που ανέλαβε ο σύντροφος Τ. Τσίγκας στη συνέχεια, απ' την εκλογή του στην ΚΕ και στο ΠΓ στο 13ο Συνέδριο και το 14ο Συνέδριο, την ανάληψη των καθηκόντων του διευθυντή και αρχισυντάκτη του «Ριζοσπάστη», τη Διεύθυνση του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού «902», τη συμμετοχή του στην ΚΕ μέχρι και το 19ο Συνέδριο, έως τον πρόωρο θάνατό του το 2014, υπογραμμίζοντας πως για 42 ολόκληρα χρόνια αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα του ΚΚΕ, της εργατικής τάξης και του λαού, για καλύτερες μέρες, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

«Είναι σύμβολο, πρότυπο και παράδειγμα του αγωνιζόμενου επαναστάτη, κάνοντας πράξη τα λόγια του ποιητή "την ευτυχία την έζησα στο δόσιμο χωρίς μιστό, τη λευτεριά στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό σωστό"», τόνισε ο Δ. Αρβανιτάκης και επεσήμανε:

«Υπήρξε ο άνθρωπος, ο αγωνιστής της δράσης που είχε βαθιά συνειδητοποιήσει ότι η επιστημονική γνώση τότε μόνο είναι αληθινή δύναμη, όταν χρησιμοποιείται και μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Διέθετε την οπτική δύναμη, την καθαρή όραση και ικανότητα της εποπτικής σύλληψης των πραγμάτων, που μαζί με την κριτική σκέψη που διέθετε, του χάριζαν την ασυνήθιστη δύναμη να βλέπει την ουσία των πραγμάτων.

Με απαράμιλλο πείσμα αντιπάλεψε θαρραλέα τις δυσκολίες της ζωής. Ακόμα και στην τελευταία σκληρή μάχη που έδωσε με την ασθένειά του, αποδείχθηκε γενναίος μαχητής και παλικάρι. Κάθε πρωί στη θέση του. Στον "902 αριστερά στα FM". Εφυγε όρθιος και μέχρι το τέλος, παρά τις πολλές δύσκολες στιγμές, άφησε την εικόνα που είχαμε για αυτόν όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε.

Την εικόνα με το χαμόγελο, τον ανθρωπισμό, με την αγωνιστική αισιοδοξία ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ότι οι μέρες που λαχταρίσαμε θα έρθουν. Η ζωή και η δράση του είναι ένας φάρος και ένα μέτρο σύγκρισης.

Μια ώθηση και ένα ερέθισμα για ποιοτική άνοδο. Μια πρόταση για την καθημερινή κοινωνική λειτουργία του ανθρώπου για την οργάνωση μιας άλλης κοινωνίας.

Ας μου επιτρέψετε μια σκέψη.

Μπορεί σήμερα να φαίνεται παντοδύναμο το κοινωνικό σύστημα που ζούμε, να δημιουργεί μελαγχολικές σκέψεις, ακόμα και απαισιόδοξα αισθήματα σε έναν κόσμο, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, τα φρικτά του εγκλήματα.

Μπορεί κανείς να σκέφτεται ότι είναι "σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα"... η Ιστορία μας.

Ο Τάκης όμως μας θυμίζει ότι υπάρχει ελπίδα όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται. Γι' αυτό άλλωστε και ο ίδιος αγωνιζόταν πάντοτε με πάθος. Είχε το προτέρημα που πρέπει όλοι να έχουμε. Αφουγκραζόταν τη φοβερή αλλά ακόμα ανέκφραστη κινητικότητα στο κοινωνικό υπέδαφος. Ερμήνευε με την ιδεολογία μας την εξέλιξη της κοινωνίας και του λαού.

Πίστευε ότι "θα 'ρθει κάποιος καιρός και κάποια αυγή θα φέξει που θα φυσήξει μια πνοή μεγαλοδύναμη".

Ηταν αισιόδοξος. Δεν συμβιβαζόταν με την ηττοπάθεια. Πολύ περισσότερο με την ενσωμάτωση στον μηχανισμό της εξουσίας υπό το πρόσχημα της απαισιοδοξίας και της ήττας.

Ηταν μια ηγετική μορφή στον τόπο και τη χώρα μας. Εμπνέει και δείχνει τον δρόμο για το σήμερα. Μας δίδαξε.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι τα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε πρωτόγνωρες συνθήκες, νέες μεγάλες στιγμές, θα έρθουν νέοι μεγάλοι αγώνες, σημαντικά γεγονότα, πάντα με ανηφόρες αλλά και κάποια στιγμή κατηφόρες. Τελικά όμως η ιστορική κίνηση θα είναι προωθητική. Οι λαοί θα αφυπνιστούν και με αγωνιστικότητα και αισιοδοξία θα βάλουν οι ίδιοι τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Αυτά μας δίδαξαν χιλιάδες μαχητές και ο Τάκης. Να συνεχίσουμε να ακολουθούμε το παράδειγμά τους για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

Από τον «Ριζοσπάστη» τον λόγο πήρε η Βάσω Νιέρρη, που στάθηκε στη ζωή και τη δράση του συντρόφου στην εφημερίδα, σημειώνοντας πως στάθηκε πραγματικός δάσκαλος για τους νέους δημοσιογράφους, τονίζοντας: «Η απώλειά του μας έκανε φτωχότερους, αυτό είναι βέβαιο. Δέκα χρόνια μετά όμως παραμένει παρών στις συζητήσεις μας, στη μνήμη μας, στην καρδιά μας ως εκείνος ο σύντροφος που με την υπομονή και την επιμονή, το χαμόγελο, την ήρεμη δύναμη που απέπνεε, αποτελούσε από μόνος του έναν λόγο να προσπαθούμε περισσότερο, να προσπαθούμε καλύτερα να γίνουμε καλύτεροι κομμουνιστές δημοσιογράφοι.

Δέκα χρόνια μετά, μπορούμε να τον διαβεβαιώσουμε πως το πέρασμά του απ' την εφημερίδα άφησε ανεξίτηλο σημάδι. Ο αρχισυντάκτης μας με την επιφανειακή αντίφαση της ακλόνητης πραότητας και της ατσαλένιας πυγμής, ο αταλάντευτα αφοσιωμένος σύντροφός μας, εκείνος που συνεχίζουμε να θέλουμε να μοιάσουμε, κατακτώντας τον τρόπο γραφής και δράσης του, συνεχίζει μαζί μας, ένα κομμάτι του βρίσκεται σε κάθε λέξη που γράφουμε κάθε μέρα για την εφημερίδα του Κόμματός μας».

Σε μικρότερα και μεγαλύτερα γεγονότα από τη ζωή του στο Κόμμα, την οικογένειά του και από διάφορα περιστατικά μίλησαν οι σ. Χρήστος Γεκιώτης και Ανδρέας Λαγδάς. Στάθηκαν στην προσφορά του στην Οργάνωση της Περιοχής και ιδιαίτερα την Αχαΐα, στην επιμονή του να συζητά με τους συντρόφους.

Τις ευχαριστίες της για την εκδήλωση μετέφερε η σύζυγός του σ. Μαρίνα, στην οποία δόθηκε δώρο εκ μέρους της ΕΠ η μπροσούρα που εξέδωσε αφιερωμένη σε πτυχές από τη ζωή και τη δράση του σ. Τσίγκα. Η Κομματική Οργάνωση δώρισε επίσης το εξώγλυφο ορειχάλκινο «Καράβι Κόκκινο» του ζωγράφου Τάκη Βαρελά, αλλά και εκδόσεις βιβλίων και μπροσούρες σε επιμέλειά της.