Θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Γιώργος Μεράντζας, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο Μίλτος Πασχαλίδης θα είναι εκεί, για να μας μεταφέρουν όλα όσα «θα 'θελε τώρα να μας πει» ο Θάνος.

Γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος, μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια του, άφησε τη σφραγίδα του και μίλησε για όλα τα σημαντικά, τα σπουδαία, τα συγκλονιστικά της ανθρώπινης ζωής και Ιστορίας.

Για την ανάγκη να παλεύουμε διαρκώς για να κατακτήσουμε το αδύνατο, «να χορεύουμε στο φτερό του καρχαρία».

Για τη βεβαιότητα πως η ανάγκη θα γίνει ιστορία, ακόμα κι αν κάποιοι θέλουν την ιστορία να σιωπά.

Για την αδικία του καπιταλιστικού κόσμου, καθώς «μία πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι».

Για τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, μιας και «η δύναμη βγαίνει απ' τις γροθιές».

Για την ακατανίκητη δύναμη του σκεπτόμενου ανθρώπου, αφού τα βομβαρδιστικά χρειάζονται οδηγό και «ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα. Ξέρει να σκέφτεται».

Για τις προσωπικές σχέσεις, τον έρωτα των απλών ανθρώπων, αφού «κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω», ωστόσο «οι κάβοι σου σκληρύναν την παλάμη».

Για τη σιγουριά ότι τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα...

Και το μήνυμα του Θάνου θα βρει τους παραλήπτες του, αφού στην εξέδρα θα βρίσκεται ο δικός του κόσμος, οι δικοί του άνθρωποι, όπως έλεγε και ο ίδιος ο συνθέτης. Δίνοντας και μία υπόσχεση. Τη μουσική και τα τραγούδια του τα κρατάμε σφιχτά στην καρδιά μας. Με αυτά τα τραγούδια μεγάλωσαν γενιές και γενιές, γνωρίσαμε και αγαπήσαμε την ποίηση, μας συντρόφευσαν σε στιγμές περισυλλογής, μας κράτησαν και μας κρατάνε «ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο, όσο κι αν απέξω υπάρχει σκοτάδι» προσμένοντας «τους σεισμούς που μέλλονται για να 'ρθουν».

Προσκλήσεις διατίθενται από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Αττική καθώς και στα γραφεία της ΚΟ Αττικής στον Αγιο Νικόλαο (Αχαρνών 241, πλησίον στ. ΗΣΑΠ, τηλ. 2105282500), στον Ν. Κόσμο (Ηλία Ηλιού 48, τηλ 210-5246123) και στον Πειραιά (Αλκιβιάδου 176, 210-4122890), τις ώρες 10.00 - 12.00 και 18.00 - 20.00.

Επίσης, 18.00 - 20.00 διατίθενται και σε Νέα Ιωνία (Μεσολογγίου 48, τηλ. 210-2798305), Περιστέρι (Αδριανουπόλεως 11, τηλ. 210-5717070), Ιλιον (Ιδομενέως και Αιάκου 58, τηλ. 210-2617095), Χαλάνδρι (Αγ. Γεωργίου 5, τηλ. 210-6857067) Βύρωνας (Χειμάρας και Αϊδινίου, τηλ. 210-7627381), Καλλιθέα (Θησέως 141, τηλ. 210-9589325), Μπραχάμι (Αγ. Δημητρίου 163, τηλ. 210-9712149), Μενίδι (Βύρωνος 4, τηλ. 210-2449788), Ελευσίνα (Δήμητρος 23, τηλ. 210-5548961) και στο Στέκι Νεολαίας και Πολιτισμού της ΚΝΕ (Τροίας 36, Βικτώρια, τηλ. 210-8823 674).

Ανάμεσα στα άλλα τραγούδια που θα ακουστούν είναι και αυτά από τον εμβληματικό δίσκο «Τραγούδια της Λευτεριάς».

Ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1978, με ερμηνεύτρια την Μαρία Δημητριάδη, και είχε πέντε τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη, ένα σε στίχους του πρωτοεμφανιζόμενου Αλκη Αλκαίου, ένα του Bertolt Brecht, δύο σε ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη και ένα του Γιάννη Ρίτσου.

Ο Θάνος Μικρούτσικος παραμένει προσηλωμένος στο πολιτικό τραγούδι, σε αυτό που, όπως είχε πει σε συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη» το 2001, «προσπαθεί να δημιουργήσει θεατές πιο ενεργητικούς, οι οποίοι να μπορούν να κρίνουν, έτσι ώστε αυτοί οι θεατές να μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Αρα, το πολιτικό τραγούδι δεν περιγράφει αλλά πάει στην ουσία και στις αιτίες των γεγονότων, ενώ ταυτόχρονα έχει αυτή τη σχέση με το κοινό. Ομως, προς Θεού, δεν πρέπει να περιμένουμε πολιτικό τραγούδι όπως αυτό που προσδιοριζόταν σαν φόρμα στις δεκαετίες '60, '70, '80. Θα έχει καινούρια χαρακτηριστικά, που μπορεί και σε κάποιους να μην πηγαίνουν».

Αργότερα, στην αυτοβιογραφία του «Ο Θάνος κι ο Μικρούτσικος» διά χειρός Οδυσσέα Ιωάννου, σημείωσε για τα «Τραγούδια της Λευτεριάς»: «Πάντα φρόντιζα οι δίσκοι μου να χαρακτηρίζονται από την ενότητα του υλικού. Εκεί που απέτυχα σε αυτόν τον δίσκο ήταν ότι επέλεξα ανόμοιο υλικό, τόσο από πλευράς στίχων, όσο και από πλευράς μουσικής φόρμας».

Εμείς θα διαφωνήσουμε κάθετα στο ότι απέτυχε, αφού ο δίσκος έδωσε μερικά τραγούδια - σταθμούς στο πολιτικό τραγούδι της χώρας μας.

Ενα τέτοιο τραγούδι είναι «Ο Φασισμός» του Φώντα Λάδη.

Με αφορμή την πρώτη εμφάνιση νεοφασιστικών οργανώσεων, την πτώση της χούντας, των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής και προσπαθώντας να εντοπίσει τις ρίζες του φασισμού που «έρχεται, φεύγει και ξανάρχεται», ο Φώντας Λάδης έγραψε στα μέσα της δεκαετίας του '70 έναν κύκλο 26 ποιημάτων με θέμα «Καθημερινός Φασισμός». Αρκετά από αυτά μελοποιήθηκαν τότε από τον Γιώργο Τσαγκάρη, καμιά όμως εταιρεία δεν δέχτηκε να τα εκδώσει σε δίσκο, γιατί ήταν... αφόρητα πολιτικά!

Ο Θάνος Μικρούτσικος επέλεξε και μελοποίησε εκ νέου το ποίημα του Φώντα Λάδη «Ο Φασισμός», εκτιμώντας το μπρεχτικό του ύφος και το έβαλε πρώτο στον δίσκο «Τραγούδια της Λευτεριάς». Δεκαετίες μετά, ειδικά την περίοδο της ανόδου και της αποκάλυψης της εγκληματικής Χρυσής Αυγής, το τραγούδι βρέθηκε πάλι στα στόματα όλου του λαού, οι στίχοι του τυπώθηκαν σε μπλουζάκια, κόσμησαν τα πανό των διαδηλώσεων, για να φωτίζουν ότι ο φασισμός είναι γέννημα θρέμμα του συστήματος, «οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν»...

Ξεχωριστή σημασία για μας και όχι μόνο έχει και το τραγούδι «Φλεβάρης 1848».

Το ποίημα αυτό είχε δημοσιευθεί στον «Ριζοσπάστη» τον Φλεβάρη του 1978, με την υπογραφή του Αλκη Αλκαίου, με αφορμή τα 130 χρόνια από τη δημοσίευση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Εκεί το είδε ο Θάνος Μικρούτσικος, του άρεσε, το μελοποίησε κι έψαξε επισταμένα να βρει τον Αλκαίο. Κατάφερε να έρθει σε επαφή μαζί του μετά την κυκλοφορία του δίσκου και από τότε ξεκίνησε η στενή συνεργασία τους, που έφερε και την καθιέρωση του Αλκαίου ως στιχουργού - ποιητή.

Ο Μανουέλ Ντουάρτε ήταν μαχητής της ελευθερίας και του αντι-αποικιοκρατικού κινήματος στην Αγκόλα, τη Γουινέα-Μπισάου και το Πράσινο Ακρωτήριο, από τη δεκαετία του '50 και μετά. Ο Ελμπέρτο Κόμπος, συνδικαλιστής και γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου του Παναμά, υπήρξε σταθερός υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της χώρας του έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών. Ενώ ο Ναΐμ Ασχάμπ υπήρξε στέλεχος του Ιορδανικού Κομμουνιστικού Κόμματος και του Παλαιστινιακού Λαϊκού Κόμματος. Με την αναφορά του σε αυτούς ο Αλκαίος αναδεικνύει τον αντίκτυπο του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» στα μαχόμενα λαϊκά κινήματα της εποχής και τον διεθνισμό.

Ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος εκτιμούσε ότι το τραγούδι που ξεχώρισε από τον δίσκο ήταν το «Κι ήθελε ακόμη» του Μανόλη Αναγνωστάκη.

Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή «Η Συνέχεια» που δημοσιεύτηκε το 1954. Ο Αναγνωστάκης μας εισάγει στη φρίκη της θηριωδίας του πολέμου, φωτίζοντας ότι μπορεί να υπάρχουν χαραμάδες ή και παράθυρα αντίστασης και αισιοδοξίας, ότι κι αυτός που ηττάται μπορεί να αντισταθεί, φτάνει να μην χάσει το αίσθημα της συντροφικότητας, της ανθρωπιάς, της πίστης στα ανθρώπινα ιδανικά. Κι είναι ένα τραγούδι που ο Θάνος το ενέτασσε πολύ συχνά στις συναυλίες του, καλώντας μας να... συντηρούμε φωλιές νερού μέσα στις φλόγες...