Ο σύντροφος Νίκος Μοσχοβάκης γεννήθηκε το 1936 στον Δρούτσουλα Ευδήλου και από τα χρόνια του Δημοτικού οργανώθηκε στα Αετόπουλα, συμβάλλοντας στην αντίσταση ενάντια στους κατακτητές. Μετά την απελευθέρωση, στα χρόνια του εμφυλίου, ο πατέρας του έδινε πληροφορίες και τροφοδοτούσε τους αντάρτες του ΔΣΕ στην Ικαρία. Ο Νίκος, πιτσιρικάς τότε, πολλές φορές έπαιξε τον ρόλο του αγγελιαφόρου και αυτού που μετέφερε βοήθεια στους αντάρτες. Στα 15 του, όντας παθιασμένος με τη θάλασσα, έβγαλε φυλλάδιο ναυτικού και ονειρευόταν να μπαρκάρει σε μεγάλο καΐκι και να κάνει μακρινά ταξίδια. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο το 1955, αποφάσισε να γίνει ναύτης στο καΐκι του καπετάν Κώστα Μεγαλοοικονόμου για ένα και μοναδικό ταξίδι, χωρίς να γνωρίζει τον τόπο προορισμού. Ηταν το ταξίδι, τον Ιούλιο του 1955, με το οποίο φυγαδεύτηκαν οι τελευταίοι αντάρτες του ΔΣΕ της Ικαρίας στην Αλβανία και από εκεί πέρασαν στις σοσιαλιστικές χώρες. Το ταξίδι αυτό το εξιστορεί στο βιβλίο που ο ίδιος έγραψε, με τίτλο «Απολύεσαι εν πλω!».
Επειτα από αυτήν την περιπέτεια, μη μπορώντας να επιστρέψει στην Ελλάδα, κατέληξε στη Λαϊκή Δημοκρατία Ρουμανίας. Εργάστηκε με τον ρουμανικό λαό για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Προσφύγων. Στη Ρουμανία έφτιαξε την οικογένειά του. Παντρεύτηκε την κόρη του καπετάν Κώστα Μεγαλοοικονόμου, την Ομορφούλα (Ευμορφία Μεγαλοικονόμου), που ήταν κι αυτή στο καΐκι του ταξιδιού προς την Αλβανία, και απέκτησαν μια κόρη. Η νοσταλγία και η αγάπη για την πατρίδα, όμως, τους οδήγησαν στα μέσα της δεκαετίας του 1960 να κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες για επαναπατρισμό. Αλλά η απάντηση που έπαιρναν από τις κυβερνήσεις της Ελλάδας ήταν πάντα η ίδια: «Ανεπιθύμητοι».
Τελικά, 21 χρόνια μετά το φευγιό από το αγαπημένο του νησί, ο σύντροφος Νίκος επιστρέφει μέσω Αμερικής στην Ικαρία, όπου εγκαθίσταται μόνιμα το 1984. Οργανώνεται στο ΚΚΕ, εκλέγεται μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Σάμου - Ικαρίας και παλεύει για τα πιστεύω του, για έναν άλλο κόσμο, δίκαιο, ανθρώπινο. Με τον «Ριζοσπάστη» στο χέρι, ήταν πρωτοπόρος σε όποιο καθήκον τού ανατέθηκε στο Κόμμα. Μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν ακέραιος και πιστός στα ιδανικά που υπηρέτησε, δείχνοντας ενδιαφέρον για όλα τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας και για το Κόμμα μας, το ΚΚΕ. Σε κρίσιμες στιγμές εκείνος ήταν μπροστάρης στο να μείνει το Κόμμα όρθιο.
Η Τομεακή Επιτροπή εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένειά του και ιδιαίτερα στην κόρη του, Ζωή, στις εγγονές του, Φούλη και Νίκη, και στις αδερφές του, Κούλα και Φιλιώ.