«Ποιος δυναμιτίζει τη συναίνεση;». Την απάντηση στο ερώτημα αυτό προσπαθούν με αγωνία να απαντήσουν διάφοροι τις μέρες αυτές, με αφορμή τις ανακοινώσεις των προτάσεων για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Να είναι άραγε η ΝΔ «που επιλέγει με μικροκομματικά κριτήρια», όπως της προσάπτουν οι άλλοι της αντιπολίτευσης; 'Η μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και λοιποί, που «δεν βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και τη δύσκολη διεθνή συγκυρία», όπως τους απαντάει η ΝΔ;
Απορίας άξιον, πάντως, ποιος από όλους αυτούς μπορεί να δυναμιτίζει την αντιλαϊκή συναίνεση:
- Μήπως αυτοί που ψηφίζουν το 70% των αντιλαϊκών νομοσχεδίων (ΠΑΣΟΚ), ή μήπως οι άλλοι που ψηφίζουν το 50% (ΣΥΡΙΖΑ), σύμφωνα με τον επίσημο απολογισμό της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου;
- Μήπως εκείνοι (ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - Ελληνική Λύση - «Σπαρτιάτες» - Κασσελάκης) που πριν 20 μέρες ψήφιζαν μαζί με την κυβέρνηση τις πολεμικές - ΝΑΤΟικές δαπάνες άνω των 7 δισ. στην πλάτη του λαού; Που ζητάνε από την κυβέρνηση να σπεύσει να πιάσει πόστα στη Συρία, στην Ερυθρά, στην Ουκρανία και όπου αλλού καλούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών;
- Εκείνοι που φυλάνε ως «κόρη οφθαλμού» τη «δημοσιονομική σταθερότητα» των ματωμένων πλεονασμάτων και της φοροληστείας; Που διαγκωνίζονται από πάνω για το ποιος άφησε πιο γεμάτα τα ταμεία των καπιταλιστών και του κράτους του;
- 'Η μήπως όλοι εκείνοι που υπέγραψαν με δυο χέρια το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης, των εκατοντάδων αντιλαϊκών προαπαιτούμενων, απαιτώντας τώρα από την κυβέρνηση να «τρέξει» ακόμα πιο γρήγορα τα όσα προβλέπονται εκεί, περνώντας πριονοκορδέλα και άλλα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα;
Για άλλον λοιπόν «χτυπά η καμπάνα», και όχι βέβαια για τα αστικά κόμματα και μορφώματα, που - κατά τον υποψήφιο Πρόεδρο Τασούλα - τους «ενώνει ένα αόρατο νήμα... (αυτό) της εθνικής ενότητας», της στρατηγικής δηλαδή του κεφαλαίου. Η καμπάνα της συναίνεσης «χτυπά» για εκείνους:
- Που θα κληθούν να πληρώσουν με νέες βαριές θυσίες τη στροφή στην πολεμική οικονομία, την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που έχουν οριστικά μπει σε νέα, ακόμα πιο επικίνδυνη φάση, παρά τις προσπάθειες να καλλιεργηθεί εφησυχασμός, με βάση τα παζάρια και τους πρόσκαιρους συμβιβασμούς.
- Που καλούνται να ματώσουν για την «αναβάθμιση» της αστικής τάξης, μέσα από τη μεγαλύτερη εμπλοκή στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, αλλά και με την επιχείρηση επώδυνων «διευθετήσεων» με την Τουρκία για τη «ΝΑΤΟική συνοχή».
- Που τους ετοιμάζουν κι άλλες θυσίες, σήμερα για τους νέους «εθνικούς» στόχους του κεφαλαίου, της «σύγκλισης» με την ΕΕ και της προσέλκυσης επενδύσεων, αύριο για το ενδεχόμενο μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, την ώρα που η Ευρωζώνη έχει μπει ήδη σε ύφεση.
Στον λαό λοιπόν απευθύνονται οι κραυγές συναίνεσης, καλώντας τον «σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς» να κρατήσει την ανάσα του για να μη διαταραχθεί η «σταθερότητα» του κεφαλαίου και του αστικού κράτους που τον τσακίζει, αυτή η αντιλαϊκή σταθερότητα που θα κληθεί ως θεματοφύλακας να τη διαφυλάξει και ο επόμενος ΠτΔ.
Τον λαό καλούν να κάνει «δικές του» τις αγωνίες του αστικού πολιτικού συστήματος, ξαναζεσταίνοντας και τις ξινισμένες σούπες περί «προοδευτικών» και «συντηρητικών» υποψηφίων και αστικών θεσμών.
Χαρακτηριστικό της γελοιότητας των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών; Οτι αυτή στήνεται γύρω από μια υποψηφιότητα που όλοι μαζί (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ και Ελ. Λύση) ψήφιζαν πέρυσι τέτοια εποχή ως τον ...τρίτο τη τάξει θεματοφύλακα της κυρίαρχης πολιτικής. Και επίσης γύρω από δύο υποψηφιότητες που οι αντιλαϊκές παρεμβάσεις τους έβγαλαν δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους! Τέτοιο ...χάος τους χωρίζει.
Τι προσπαθούν να κρύψουν πίσω από τον κουρνιαχτό; Οτι τον θεσμό αυτόν ανά τις δεκαετίες τον υπηρέτησαν πολλοί και με διάφορες αφετηρίες και ταμπέλες: «Κεντρώοι», «δεξιοί», «φιλελεύθεροι» και σοσιαλδημοκράτες. Ψηφισμένοι και μόνο από το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα και από ευρείες πλειοψηφίες, με τη «συναίνεση» των αστικών κομμάτων.
Οποια όμως κι αν ήταν η αφετηρία, όλοι οι ΠτΔ προσυπέγραψαν:
- Αντιλαϊκούς νόμους και βάρβαρα αντεργατικά μέτρα, τρία μνημόνια.
- Την ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση στην ιμπεριαλιστική ένωση της ΕΕ, από το Μάαστριχτ μέχρι το Σύμφωνο Σταθερότητας, που «άλεσαν» εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις.
- Τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο, όπως με τη Συμφωνία για τις βάσεις με τις ΗΠΑ, που την προετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ και την υπέγραψε η ΝΔ.
- Νόμους παρακολουθήσεων και φακελώματος, τρομονόμους και κάθε λογής κατασταλτικά μέτρα σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Ολα αυτά και στο πολλαπλάσιο θα κάνει και ο επόμενος ΠτΔ. Γιατί, πολύ απλά, αυτός είναι ο ρόλος του ως θεσμού: Να επικυρώνει και να διαφυλάττει την αντιλαϊκή πολιτική που μόνο χειρότερη θα γίνεται για τον λαό, γιατί μόνο χειρότερο γίνεται το σύστημα που υπηρετεί.
Αυτόν τον ρόλο έρχονται να θωρακίσουν και οι προτάσεις που πέφτουν στο τραπέζι για την «αναμόρφωση» του θεσμού (π.χ. με την 6χρονη θητεία του για μια φορά, σε συνέχεια της αποσύνδεσης της εκλογής του από το ενδεχόμενο προκήρυξης πρόωρων εκλογών), ώστε «στους ταραγμένους καιρούς» που έρχονται η λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος να μη διαταράσσεται ούτε από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις και τα παιχνίδια των αστικών κομμάτων - και τα όσα κρύβουν από πίσω - ούτε από την άσκηση λαϊκής πίεσης.
Αλλαγές που αποτελούν σε κάθε περίπτωση το «κερασάκι στην τούρτα» των αντιδραστικών συνταγματικών και άλλων μεταρρυθμίσεων, με στόχο να θωρακίσουν συνολικά το αστικό κράτος και το αστικό πολιτικό σύστημα από τον «εχθρό λαό» και τη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι οι προτάσεις που ρίχνουν ξανά στο τραπέζι διάφορες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, περί κάποιου τύπου άμεσης εκλογής του ΠτΔ από τον λαό, επιχειρώντας να προσδώσουν «λαϊκή νομιμοποίηση» και στην πολιτική που θα συνυπογράφει.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, όσο κι αν προσπαθούν να ξαναστήσουν στα πόδια τους τα χρεοκοπημένα παραμύθια και κάλπικα διλήμματα, φτάνοντας μέχρι και σε αθλιότητες όπως αυτή του κυβερνητικού εκπροσώπου, που επιχείρησε να μπλέξει το ΚΚΕ στα παιχνίδια αναμόρφωσης του σάπιου συστήματος και της κυβερνητικής εναλλαγής διαχείρισής του, η ουσία για τον λαό είναι μία και βρίσκεται σε αυτό που ξορκίζουν μέσα από την ατελείωτη προεδρολογία: Η ελπίδα βρίσκεται στην αμφισβήτηση του αστικού κράτους και των κάθε λογής «θεματοφυλάκων» του, συνολικά του συστήματος που του φορτώνει κρίσεις, πολέμους, φτώχεια και εκμετάλλευση.
Τ. Γαλ.