Αυτά και άλλα τέτοια ερωτήματα απασχολούν τις μέρες αυτές τα αστικά επιτελεία, με τις εκτιμήσεις, τις εικασίες και τους μύθους να δίνουν και να παίρνουν.

Ολως τυχαίως, όμως, απ' όπου κι αν το «πιάνουν» η κυβέρνηση, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, δημοσιολόγοι και λοιποί, πάντα καταλήγουν στο ίδιο «διά ταύτα»: Στην «ανάγκη» η εμπλοκή στα ευρωατλαντικά σχέδια να γίνει ακόμα πιο βαθιά, η συμμετοχή στους πολέμους και στους ανταγωνισμούς ακόμα πιο «εμφατική», η θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος και συνολικά της αστικής εξουσίας πιο «ετοιμοπόλεμη» στους «ταραγμένους καιρούς», η πολιτική που τσακίζει τον λαό και τις ανάγκες του να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα για να απλώσει κόκκινο χαλί στους «επενδυτές».

Ολα αυτά δηλαδή που πρέπει να βάλει ο λαός στο στόχαστρο με την πάλη του για να μπορέσει να ζήσει όπως του αξίζει.

Εν αρχή είναι ο εφησυχασμός από τους «επαγγελματίες» του είδους. «Αμα τη εμφανίσει» Τραμπ, λένε, το Ισραήλ έσπευσε να κλείσει το μέτωπο στη Γάζα (μακελεύοντας τους Παλαιστίνιους στη Δυτική Οχθη...) και οι συζητήσεις για συμφωνία ειρήνης στην Ουκρανία ξεκινάνε, «αλλιώς έχει κυρώσεις». Μαζί και διάφορα άλλα παραμύθια περί του «φιλειρηνιστή Τραμπ» που στην πρώτη του θητεία «δεν έγινε κανένας πόλεμος» και διάφορες «θεωρίες για αγρίους», όπως ότι «είναι απομονωτιστής και δεν τον νοιάζει τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο».

Ποιος; Ο Τραμπ, που έλεγε ότι «εγώ έστειλα όπλα στην Ουκρανία ενώ ο Ομπάμα έστελνε κλινοσκεπάσματα», που απέσυρε τις ΗΠΑ από τη συμφωνία για τον έλεγχο των πυρηνικών, πρωτοστάτησε στην προηγούμενη θητεία του για να εκτοξευτούν οι πολεμικές δαπάνες του ΝΑΤΟ και να στηθούν οι μηχανισμοί του «Παγκόσμιου ΝΑΤΟ» έως τον Ινδο-Ειρηνικό απέναντι στην Κίνα, και όλα τα υπόλοιπα τη σκυτάλη των οποίων πήραν στη συνέχεια οι Δημοκρατικοί για να το «απογειώσουν», κάνοντας «ίσωμα» Ανατολική Ευρώπη και Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ, που πριν καν αναλάβει την προεδρία έχει απειλήσει... τρεις συμμάχους των ΗΠΑ με πόλεμο αν δεν του παραδώσουν κρίσιμους διαύλους και κοιτάσματα - ενδεικτικό κι αυτό του τι αξία έχουν οι λυκοφιλίες των ιμπεριαλιστών για την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα».

Τι κάνουν ότι ξεχνάνε οι διάφοροι «επαγγελματίες» του εφησυχασμού;

• Οτι ακριβώς αντίθετη είναι όλη η δυναμική των γεγονότων και των ανταγωνισμών που έχουν βάλει φωτιά σε όλο τον κόσμο, με πάνω από 55 συγκρούσεις και πολέμους να καίνε σε όλο τον πλανήτη και με τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα, να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και να δίνει τον «τόνο» παντού. Οτι ποτέ και πουθενά δεν έγινε ειρηνική μοιρασιά του κόσμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, πόσο μάλλον όταν το διακύβευμα ήταν η πρώτη θέση... Οτι και η ίδια η επαναφορά Τραμπ στην προεδρία αυτό ακριβώς το «στίγμα» έχει: «Whatever it takes» για να ανακτήσουν οι ΗΠΑ το χαμένο έδαφος στον ανταγωνισμό με την Κίνα και γαία πυρί μιχθήτω...
• Οτι ο δρόμος των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της «επί Γης κόλασης» για τους λαούς είναι σπαρμένος από συμφωνίες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών. Αυτές κλείνουν όχι τους ανταγωνισμούς, αλλά το «καπάκι της χύτρας», δημιουργώντας τις προϋποθέσεις αυτοί να ξεσπάσουν ακόμα πιο ορμητικά. Γι' αυτό και της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη και των όσων συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή προηγήθηκαν τα «ντιλ» Τραμπ, με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» που τάχα θα άνοιγαν «μια νέα εποχή ειρήνης και ευημερίας» στην περιοχή. Του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία προηγήθηκε το πάγωμά του με τις Συμφωνίες «Μινσκ 1» και «Μινσκ 2». Της επικράτησης των τζιχαντιστών στη Συρία προηγήθηκαν οι Συμφωνίες της Αστάνα, που δήθεν διασφάλιζαν την «ισορροπία δυνάμεων» στην περιοχή. Αυτά για τα πιο πρόσφατα, για να μην πάμε και στα παλιότερα...
• Οτι ακριβώς αντίθετα από τις προσπάθειες εφησυχασμού δείχνουν οι εξελίξεις και τα αδιέξοδα για τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία: Η υπερυσσώρευση κεφαλαίου, που αναθεωρεί τις «πράσινες μπίζνες» και ποντάρει στην πολεμική οικονομία, ψάχνοντας εκεί κερδοφόρες διεξόδους. Οι εκτιμήσεις για συγχρονισμένη επιβράδυνση φέτος όλων των καπιταλιστικών οικονομιών, με την ΕΕ να βρίσκεται «με το ενάμισι πόδι» σε ύφεση. Η ένταση των ανταγωνισμών για τον έλεγχο κρίσιμων πρώτων υλών και διαύλων. Οι απειλές για δασμούς και κλιμάκωση του «εμπορικού πολέμου». Οι προειδοποιήσεις Τραμπ στην ΕΕ για αύξηση των εισαγωγών αμερικανικού LNG και πιο γρήγορη απεξάρτηση από το ρωσικό αέριο. Τα μέτρα «προστατευτισμού» και προσέλκυσης βιομηχανιών. Οι κινήσεις αμφισβήτησης του δολαρίου ΗΠΑ ως παγκόσμιου νομίσματος.

Αυτά λοιπόν κάνουν ότι ξεχνάνε και όσοι - όπως ο πρωθυπουργός μέσα στη βδομάδα - καλούν τον λαό «να περιμένουμε να τον δούμε» και επιστρατεύουν τα περί «διακηρύξεων που απέχουν από τις πράξεις». Αλλά και όσοι «ανησυχούν για τον τυφώνα Τραμπ» και καλούν τον λαό να ποντάρει τις ελπίδες του στη «Χάρυβδη» της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Αυτήν τη «μεγάλη εικόνα» παλεύουν να θάψουν και σε όλα τα επιμέρους θέματα, όπως στα Ελληνοτουρκικά ή στη στάση του νέου Προέδρου των ΗΠΑ απέναντι στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Προσπαθώντας π.χ. να κρύψουν ότι εκείνο που δίνει τον «τόνο» στα Ελληνοτουρκικά δεν είναι ούτε ο «θαυμασμός του Τραμπ για τους αυταρχικούς ηγέτες και την ωμή δύναμη», ούτε οι «κουμπαριές», αλλά τα ευρωατλαντικά σχέδια και η διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής σε μια περιοχή κρίσιμη για τις ΗΠΑ.

Μέσα σε αυτό το ναρκοπέδιο που διαμορφώνουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, είναι πραγματικά εγκληματική η πολιτική που παρουσιάζει ότι το συμφέρον του λαού είναι ...να χωθεί λίγο παραμέσα στο ναρκοπέδιο αυτό.

Ο λαός πρέπει να απορρίψει κατηγορηματικά:

• Τα ψέματα ότι «δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, γιατί η σχέση μας με τις ΗΠΑ είναι στρατηγική, ανεξάρτητα από αλλαγές κυβερνήσεων». Ακριβώς αυτό είναι παράγοντας τεράστιων κινδύνων για τον λαό, και όχι παράγοντας «ειρήνης και ασφάλειας». Και όσο γι' αυτό, υπάρχει η πείρα και από την πρώτη θητεία του «διαβολικά καλού» Τραμπ και από τη συνέχεια επί Δημοκρατικών. Και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με κυβέρνηση ΝΔ. Τι είδε ο λαός από τον «Στρατηγικό Διάλογο» επί ΣΥΡΙΖΑ και από τις Συμφωνίες για τις βάσεις που προετοιμάστηκαν τότε και υπογράφηκαν επί ΝΔ; Ολη την Ελλάδα σπαρμένη με αμερικανοΝΑΤΟικά ορμητήρια, που κάνουν τη χώρα θύτη εναντίον άλλων λαών και τον λαό στόχο των ανταγωνισμών, δεκάδες αποστολές εκτός συνόρων «στο στόμα του λύκου». Τι είδε ο λαός από το «μαστίγιο» των αμερικανικών κυρώσεων απέναντι στην Τουρκία (επί Τραμπ) και από το «καρότο» των «ήρεμων» ΝΑΤΟικών νερών (που ακολούθησε); Είδε τους κινδύνους να πολλαπλασιάζονται για τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό, είδε τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας κουτσουρεμένα από συμφωνίες όπως αυτή με την Αίγυπτο, είδε φόρα - παρτίδα τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης να αναβαθμίζονται μέσα από το ΝΑΤΟικής κοπής παζάρι. Οπως επίσης είδε τη χώρα να «τιμάει» τις «στρατηγικές συνεργασίες» με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, κάνοντας πλάτες στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, είδε την ένταση στα Βαλκάνια να κλιμακώνεται, σε αντίθεση με τα όσα του έλεγαν για την «εποχή ειρήνης και σταθερότητας» που ξημέρωνε με τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών που χειροκροτούσαν οι ΗΠΑ.
• Οσους του λένε ότι τώρα «τα πράγματα είναι πιο ωμά» και γι' αυτό χρειάζεται «διπλή δουλειά» για να αποδείξει η Ελλάδα τα «κοινά συμφέροντα» με τις ΗΠΑ και τη «χρησιμότητά» της στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, ιδιαίτερα σε σύγκριση με την τουρκική αστική τάξη. Κανένα «Διεθνές Δίκαιο» βέβαια δεν επικρατούσε μέχρι χτες, ούτε στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς ούτε στις σχέσεις Ελλάδας και ΗΠΑ: Τα συμφέροντα της αστικής τάξης δίνουν τον «τόνο» της εμπλοκής που όλο αναβαθμίζεται. Ποτέ και πουθενά δεν συναντιούνται τα συμφέροντα αυτά με τα συμφέροντα του λαού - το αντίθετο, έχουν ως προϋπόθεση το χτύπημά του. Γι' αυτό, όσες «win - win» συμφωνίες για τους Ελληνες εφοπλιστές και τους ενεργειακούς ομίλους αν κλείσει η κυβέρνηση, για την εξαγωγή του αμερικανικού LNG ή για τις μπίζνες όπως με τις εξορύξεις της «Chevron», τόσο πιο βαθιά θα μπαίνει ο λαός στην ενεργειακή φτώχεια, στη λαίλαπα των ανταγωνισμών. Και γι' αυτό, όσα deals κι αν κλείσουν με τους αμερικανικούς ομίλους, αυτά έχουν ως «ένα το κρατούμενο» την καθήλωση μισθών, το σάρωμα δικαιωμάτων, συνολικά την αντιλαϊκή «σταθερότητα». «Αναβάθμιση» δε στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό σημαίνει ακόμα πιο μακριά τα ελληνικά πληρώματα, σε ακόμα πιο επικίνδυνες αποστολές, και ακόμα πιο κοντά οι κίνδυνοι. Και εδώ η πείρα μιλάει...
• Ο λαός χρειάζεται να απορρίψει και όσους του λένε - όπως το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η κυβέρνηση της ΝΔ - ότι η λύση βρίσκεται τάχα σε μια πιο «αυτόνομη» και «αποφασιστική» ΕΕ. Οσοι μυξοκλαίνε για την «αργοκίνητη» ιμπεριαλιστική ένωση, που δεν έχει «νύχια να ξυστεί» και να αρπάξει ένα κομμάτι από τη λεία, που δεν εξοπλίζεται αρκετά γρήγορα και «εξαρτάται από τις ΗΠΑ για την ασφάλειά της», θέλουν τους λαούς ματώσουν με πάνω από 500 δισ. για την πολεμική οικονομία, «να κόβουν από μισθούς και συντάξεις και να τα κάνουν όπλα» όπως λέει ο Ρούτε, να πληρώσουν ακόμα πιο βαριά τον πόλεμο και τους ανταγωνισμούς, με φτώχεια και κυρώσεις αλλά και με το ίδιο τους το αίμα, για να κόψουν οι όμιλοι της ΕΕ κομμάτι από την «πίτα». Οσοι λένε ότι η ΕΕ «χάνει το τρένο της ανταγωνιστικότητας», «συνθλίβεται στον ανταγωνισμό», δεν «τρέχει» αρκετά γρήγορα τις «μεταρρυθμίσεις» για «να πρωταγωνιστήσει παγκόσμια», εννοούν ότι δεν τσακίζει αρκετά γρήγορα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις, δεν ρίχνει πιο γρήγορα την τιμή της εργατικής δύναμης, δεν ξεριζώνει μια ώρα αρχύτερα αγρότες και επαγγελματίες ώστε να ανοίξει «πεδίο δόξης» για τα μονοπώλιά της. Οσοι λένε ότι η ΕΕ «έχει μείνει στην εποχή της αθωότητας» εννοούν ότι δεν φτάνουν τα μέτρα καταστολής, μαζικών παρακολουθήσεων, οι τρομονόμοι και όλα τα υπόλοιπα απέναντι στον «εχθρό λαό».

Μπροστά στις εξελίξεις που θα συνεχίσουν να αποκαλύπτουν τους κινδύνους για τον λαό από τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου και από την άλλη τις δυνατότητες να αναβαθμιστεί η λαϊκή παρέμβαση, το πραγματικό δίλημμα είναι ένα: Θα συνεχίσει ο λαός να ματώνει στους πολέμους και στους ανταγωνισμούς «για τ' αφέντη το φαΐ», να χάνει πολύτιμο χρόνο με αυταπάτες περί «ειρηνικού» καπιταλισμού και «ισορροπιών» σε έναν κόσμο που φλέγεται από τις αντιθέσεις;

'Η περισσότεροι κάθε μέρα θα παίρνουν θέση στην οργανωμένη πάλη, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, ενάντια στα συμφέροντα και την εξουσία του κεφαλαίου που σέρνει τον λαό όλο και πιο βαθιά σε ανταγωνισμούς και πολέμους;

Μόνο ο λαός, πρωταγωνιστής στην πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων, ενάντια στην αστική τάξη και την εξουσία της, μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο από τον κόσμο που φλέγεται!