Αυτές τις μέρες, η ΕΕ ανακοίνωσε το πρόγραμμα μαμούθ με τίτλο «ReArm Europe» («Επανεξοπλίστε την Eυρωπη») ύψους 800 δισ. ευρώ, σηματοδοτώντας τη ραγδαία αύξηση των πολεμικών της δαπανών.

Ενισχύει έτσι τη στρατηγική της πολεμικής οικονομίας και τους εξοπλισμούς της προηγούμενης περιόδου, κλιμακώνοντας τη συμμετοχή της στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Στόχος της είναι να εκπληρώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ουκρανικό μέτωπο σε συνθήκες έντασης των αντιθέσεων στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και των παζαριών ΗΠΑ - Ρωσίας.

Οι ανακοινώσεις της Κομισιόν για τα 800 δισ. περιλαμβάνουν τις εξής κατευθύνσεις:

• 650 δισ. από την αύξηση για τα επόμενα χρόνια των πολεμικών δαπανών κάθε κράτους - μέλους τουλάχιστον σε 3,5% του ΑΕΠ τους, για τα οποία θα πληρώσουν ακριβά οι λαοί με φοροληστεία, σκληρές περικοπές στους μισθούς, στις συντάξεις, στα κοινωνικά δικαιώματα.
• 150 δισ. από δάνεια που θα χρυσώσουν τους επιχειρηματικούς ομίλους, με τους λαούς πάλι να πληρώνουν τον λογαριασμό, επιπλέον της αποπληρωμής των 750 δισ. του υπερμνημονίου του Ταμείου Ανάκαμψης.
• Επιδοτήσεις, διευκολύνσεις και χρηματοδοτήσεις των πολεμικών βιομηχανιών μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, που επίσης οι λαοί θα αποπληρώσουν με διάφορους τρόπους. Αλλωστε, στο πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών της νέας Κομισιόν συμπεριλαμβάνεται και η ενεργοποίηση της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης Αποταμιεύσεων και Επενδύσεων. Πρόκειται μεταξύ άλλων και για αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων που «θα μετατραπούν από αποταμιεύσεις σε επενδύσεις», ανάμεσά τους και αυτές στον κερδοφόρο κλάδο ...του πολέμου.
• Κοινές προμήθειες και παραγωγή εξοπλισμών σε ευρωενωσιακό επίπεδο, με «χρυσές» επιδοτήσεις από την αφαίμαξη των λαών για να μετριαστούν οι παραγγελίες πολεμικών εξοπλισμών από τις ΗΠΑ κι άλλους ανταγωνιστές. Ολα για να ενισχυθούν οι ευρωενωσιακοί όμιλοι στον σχετικό ανταγωνισμό.

Μαζί με το «ReArm Europe», αυτές τις μέρες αναμένεται να δημοσιοποιηθεί και η ευρωενωσιακή στρατηγική της Λευκής Βίβλου «για την Ευρωπαϊκή Αμυνα». Αυτή επικεντρώνεται στις επιζήμιες για τους λαούς προϋποθέσεις, ώστε η ΕΕ να καταστεί ετοιμοπόλεμη για απευθείας αναμέτρηση με τη Ρωσία εντός πενταετίας, όπως υποστηρίζουν τα ευρωενωσιακά επιτελεία.

Το σχετικό κατάπτυστο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που εισηγήθηκαν από κοινού το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Φιλελεύθεροι, οι ακροδεξιοί και οι Πράσινοι, καταψήφισε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.

Το ψήφισμα αναφέρεται σε «προετοιμασία για τις πλέον ακραίες στρατιωτικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης», ενώ ζητά μεταξύ άλλων οι πολεμικές δαπάνες να μπορούν να φτάσουν έως και 5% του ΑΕΠ. Απαιτεί «κεφαλικό φόρο» στους λαούς 0,25% του ΑΕΠ κάθε κράτους - μέλους για στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, συγκρότηση «Τράπεζας Αμυνας» και έκδοση στρατιωτικών ευρωομόλογων...

Βασικό επίσης σκέλος της στρατηγικής αυτής είναι και η λεγόμενη «στρατιωτική κινητικότητα», όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα από τον Ελληνα επίτροπο Μεταφορών Τζιτζικώστα. Αυτή θα χρηματοδοτηθεί με 70 δισ. για να μπορούν να περιδιαβαίνουν ανεμπόδιστα τα ευρωΝΑΤΟικά στρατεύματα, επικίνδυνα φορτία εξοπλισμών και πολεμικού υλικού ανά την ΕΕ.

Στόχος από όλα τα παραπάνω είναι να πιαστούν τα ΝΑΤΟικά πρότυπα «των πολύ πάνω του 2% πολεμικών δαπανών του ΑΕΠ για κάθε χώρα» και η «απελευθέρωση της χρήσης της δημόσιας χρηματοδότησης σε εθνικό επίπεδο».

Ασφαλώς δεν υπάρχει πιο κυνική ομολογία για το ποιος τελικά θα πληρώσει τον ασήκωτο λογαριασμό, από τις ίδιες τις δηλώσεις του γγ του ΝΑΤΟ Ρούτε, ο οποίος έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι για την αύξηση των πολεμικών δαπανών θα πρέπει να υπάρξουν περικοπές σε συντάξεις, μισθούς, Υγεία κ.λπ.

Ενδεικτικό είναι ακόμα ότι η ΕΕ ανακοίνωσε ανακατεύθυνση κονδυλίων από τα λεγόμενα «Ταμεία Συνοχής» της ΕΕ σε πολεμικές δαπάνες. Ακόμα δηλαδή κι όσα ελάχιστα κονδύλια πάνε για αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά έργα, για «στήριξη ευάλωτων» κ.ά. είναι άχρηστα για το κεφάλαιο, οπότε πρέπει ...να πιάσουν τόπο, στις τσέπες των ομίλων της πολεμικής βιομηχανίας.

Η εξαγγελία του «ReArm Europe» συνοδεύτηκε από οργανωμένη καλλιέργεια εφησυχασμού... Ισχυρίζεται δηλαδή η ΕΕ ότι δεν θα υπάρξουν φορολογικές κι άλλες επιβαρύνσεις στον λαό εξαιτίας της λεγόμενης «ρήτρας διαφυγής» από τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ για το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα των οικονομιών των κρατών - μελών.

Πρόκειται ασφαλώς για επιχείρηση εξαπάτησης. Γιατί ανεξάρτητα από το αν καταγράφονται ή όχι στο έλλειμμα ή το χρέος, με ή χωρίς τους κανονισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας, οι πολεμικές δαπάνες θα πληρωθούν από τους λαούς πολλαπλά: Με ευρωχρήμα που απομυζάται μέσα από άγρια φορολογία, με τελωνειακούς δασμούς και τους λεγόμενους «ίδιους πόρους» (βλ. φόρους της ΕΕ). Επιπρόσθετα, με ευρωομόλογα και διάφορα ευρωενωσιακά ειδικά ταμεία και δάνεια.

Ηδη ακούγεται και η επιβολή και νέου ψηφιακού φόρου, που μέσα από τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ψηφιακά μονοπώλια θα μετακυλιστεί επίσης στους χρήστες, δηλαδή στον λαό.

Εχει μάλιστα ενδιαφέρον ότι για να περάσει το εν λόγω δυσθεώρητο πακέτο που καλούνται οι λαοί να πληρώνουν για δεκαετίες, η ΕΕ δεν μπήκε καν στον κόπο να το εγκρίνει μέσα από το «δικό της» Ευρωκοινοβούλιο. Αντίθετα, ενεργοποίησε το άρθρο 122 της Συνθήκης της Λισαβόνας που προβλέπει απευθείας αποφάσεις «έκτακτων» και «δύσκολων» περιστάσεων.

Ετσι, για ακόμα μια φορά ...πάνε περίπατο οι υποκρισίες όλων των απολογητών της Ευρωένωσης περί δημοκρατικών διαδικασιών, «κράτους δικαίου», λογοδοσίας κι άλλα παραμύθια.

Ολα τα παραπάνω που αποφασίστηκαν σε βάρος των λαών για το αιματοκύλισμά τους - κυριολεκτικό και μεταφορικό - φανερώνουν πού αποσκοπούσε και το «μοιρολόι» όλων των αστικών δυνάμεων και ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ κι όλων των «φυλών» προερχόμενων από τον ΣΥΡΙΖΑ, για την τάχα «αδύναμη» και «άβουλη» ΕΕ, που «παρακολουθεί τις εξελίξεις και δεν παρεμβαίνει»...

Ασφαλώς, κριτήριο δράσης της ΕΕ δεν ήταν, δεν είναι και ούτε θα είναι ποτέ τα συμφέροντα των λαών. Επιδίωξή τους είναι η ενίσχυση της θέσης της ίδιας της ιμπεριαλιστικής ένωσης και των ευρωπαϊκών ομίλων, των αστικών τάξεων στη Γηραιά Ηπειρο σε βάρος των ανταγωνιστών τους Ρωσία, ΗΠΑ, Κίνα.

Η ΕΕ και οι αστικές τάξεις καθεμία για λογαριασμό της διαβλέπουν ότι παρότι επένδυσαν πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ παζαρεύουν τον τερματισμό του με ισχυρό ενδεχόμενο εδαφικών απωλειών της Ουκρανίας στο πολεμικό πεδίο. Κι αυτά ενώ - από ό,τι διαφαίνεται - οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις θα απολέσουν τις σπάνιες γαίες για τον έλεγχο των οποίων είχαν καλλιεργήσει προσδοκίες στην έναρξη του πολέμου.

Πρώτη από όλες η Μ. Βρετανία, η οποία ενώ είχε κλείσει από τον Γενάρη συμφωνία με την Ουκρανία για την 100ετή εκμετάλλευση των σπάνιων γαιών της, τελικά βλέπει ότι έρχεται ...δεύτερη μετά τις ΗΠΑ. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η διέξοδος των ευρωπαϊκών μονοπωλίων είναι η πριμοδότηση της «πολεμικής οικονομίας» τους σε δύο σκέλη. Το ένα στη γραμμή ενίσχυσης της πολεμικής υποστήριξης της Ουκρανίας για όσο διαρκέσει ο πόλεμος και το δεύτερο σε αυτήν των λεγόμενων «εγγυήσεων ασφαλείας» για την επόμενη μέρα. Εξετάζουν ακόμα και την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία, ή και τη δημιουργία αεροπορικής ή και «πυρηνικής ομπρέλας», αξιοποιώντας το γαλλικό και το βρετανικό πυρηνικό οπλοστάσιο.

Σε αυτό το περιβάλλον, η κυβέρνηση της ΝΔ, που ξοδεύει ήδη πάνω από το 3% του ΑΕΠ της χώρας για πολεμικούς εξοπλισμούς (σχεδόν διπλάσιο από τον μέσο όρο στην ΕΕ), έχει τις ανησυχίες «του καλύτερου μαθητή στην τάξη». Διαμαρτύρεται ότι από το πακέτο «ReArm Europe» θα πριμοδοτηθούν κυρίως οι αστικές κυβερνήσεις που έως τώρα - συγκριτικά με εκείνη - υστερούσαν στους εξοπλισμούς, ενώ όσες προπορεύονταν μέχρι τώρα, όπως η ελληνική κυβέρνηση, δεν έχουν πολλά λαμβάνειν...

Ηδη, βάζει τον πήχη ακόμα παραπάνω με νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα έως το 2036 ύψους 25 δισ. σε νέες προμήθειες όπλων, συμπεριλαμβανομένων νέων υποβρυχίων, μη επανδρωμένων αεροσκαφών, δορυφόρων και μαχητικών αεροσκαφών, σύμφωνα με σχέδιο που θα παρουσιαστεί στη Βουλή. Παράλληλα ισχύουν οι ήδη ανακοινωμένες δεσμεύσεις ακόμα μεγαλύτερης στρατιωτικής στήριξης της Ουκρανίας.

Η αστική τάξη της Ελλάδας μέσα από αυτές τις κινήσεις επιχειρεί μια πολλαπλή και σύνθετη επιδίωξη. Από τη μια να κρατήσει θέση «ρεζερβέ» για τους ελληνικούς ομίλους στο μεγάλο φαγοπότι της επικείμενης ανοικοδόμησης της Ουκρανίας. Στην επερχόμενη Σύνοδο τον Ιούλη στη Ρώμη, αυτοί διεκδικούν σημαντικό μερίδιο στην ανασυγκρότηση στην Οδησσό, αξιοποιώντας τις ιστορικές καταβολές ύπαρξης ελληνικής καταγωγής πληθυσμών εκεί, αλλά και σε άλλες περιοχές της Ουκρανίας.

Οπως δηλαδή ο Τραμπ ζήτησε ...πίσω τα 350 δισ. της αμερικανικής πολεμικής βοήθειας μέσω συμβολαίων για τις σπάνιες γαίες και άλλες πολύτιμες πρώτες ύλες, έτσι και η αστική τάξη της Ελλάδας ακονίζει μαχαίρια για να επωφεληθεί κι αυτή από την τεράστια πίτα της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας. Κι όλα αυτά με «ξένα κόλλυβα», μιας κι ο ελληνικός λαός είναι αυτός που έχει χρυσοπληρώσει εξοπλισμούς, οι οποίοι αντί για την άμυνα της χώρας εξυπηρέτησαν τις ΝΑΤΟικές ανάγκες και βρέθηκαν στα χέρια της αστικής κυβέρνησης Ζελένσκι.

Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που παρά τις κινήσεις των ΗΠΑ και της κυβέρνησης Τραμπ στην Ουκρανία με προσέγγιση της Ρωσίας και τη διεξαγωγή του παζαριού για μια εύθραυστη ιμπεριαλιστική διευθέτηση και εκεχειρία, η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχει διαφοροποιηθεί από τη γενική ευρωενωσιακή γραμμή πλεύσης στήριξης και εξοπλισμού της Ουκρανίας.

Αλλωστε, το πλουσιοπάροχο πακέτο «ReArm Eυrope» έχει ανοίξει ταυτόχρονα την όρεξη και στους ελληνικούς ομίλους να ενισχύσουν το πολεμικό σκέλος της δραστηριότητάς τους. Ανάμεσά τους και εταιρείες που δεν ειδικεύονται απαραίτητα στην κατασκευή όπλων, αλλά σχεδιάζουν να αναπτύξουν και τέτοια δραστηριότητα με εξασφαλισμένη κρατική και ευρωενωσιακή στήριξη.

Οσα δε ισχυρίζονται ορισμένοι περί αναζωογόνησης της «Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας», καλύπτουν τα χρόνια προβλήματα και τον ΝΑΤΟικό προσανατολισμό της. Να σημειωθεί επίσης ότι οι συμβάσεις των ομίλων στο πλαίσιο του «ReArm Europe» προβλέπονται πολυετείς, ακριβώς για να λειτουργούν τα μονοπώλια σε καθεστώς «προβλεψιμότητας κι ασφαλείας», την ώρα που ο λαός θα καλείται να τα αποπληρώσει εν μέσω γενικευμένης αβεβαιότητας και πολεμικής εμπλοκής.

Αυτήν ακριβώς την πλειοδοσία της στους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, με επιδόσεις μάλιστα ρεκόρ, η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει να την εμφανίσει ως «συμμόρφωση στις ΝΑΤΟικές επιταγές» και «αντίβαρο» για ανταλλάγματα στο παζάρι με την κυβέρνηση Τραμπ.

Στοχεύει δηλαδή να περάσει ο Ινδο-Ευρωπαϊκός εμπορικός και ενεργειακός διάδρομος ΙΜEC από την Κύπρο και τον Πειραιά και να αποκλειστεί το εναλλακτικό δρομολόγιο, το οποίο είδε το φως της δημοσιότητας προ ημερών και παρακάμπτει Κύπρο και Ελλάδα, για να καταλήξει σε Ιταλία και Γαλλία.

Η επίσκεψη Μελόνι στις ΗΠΑ μάλιστα συνέπεσε χρονικά με τη δημοσίευση τέτοιων εναλλακτικών σεναρίων. Η πρόσφατη ανάρτηση Τραμπ, που επαναφέρει τον διάδρομο με κατάληξη τον Πειραιά, επιβεβαιώνει τους εντεινόμενους ανταγωνισμούς για την τελική έκβαση της υπόθεσης.

Το ζήτημα του τελικού προορισμού του δρομολογίου συνδέεται με την περαιτέρω ενίσχυση των ενεργειακών και εμπορικών σχεδιασμών των ελληνικών ομίλων, από τα οποία ο λαός μέχρι σήμερα έχασε πολλαπλά, και θα βγει και πάλι χαμένος, γιατί είναι αυτός που θα ξαναπληρώσει τα επιχειρηματικά κέρδη.

Η δε αστική τάξη της Τουρκίας αξιοποιεί από τη μεριά της τον ρόλο διαμεσολαβητή στις συνομιλίες ΗΠΑ - Ρωσίας όσο της το επιτρέπουν. Εχει δε ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της μετά την επέμβασή της στη Συρία στηρίζοντας το καθεστώς των τζιχαντιστών. Γι' αυτό καταγράφεται η αναβαθμισμένη συμμετοχή της στα ευρωΝΑΤΟικά παζάρια (είναι ΝΑΤΟική χώρα με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό) όπως στην πρόσφατη διάσκεψη του Λονδίνου, αλλά και στη συνάντηση των αρχηγών επιτελείων στο Παρίσι, μαζί με ισχυρές αστικές τάξεις ευρωπαϊκών χωρών.

Στα Συμπεράσματα του Συμβουλίου της ΕΕ ρητά αναφέρεται ότι η Ενωση θα συνεργαστεί με χώρες μη μέλη της, που εμφορούνται από παρόμοιες ιδέες (like-minded) «σε συνασπισμό προθύμων». Πρόκειται για την Τουρκία, τη Μ. Βρετανία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και τον Καναδά. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τους «Financial Times» ο γγ του ΝΑΤΟ Ρούτε ασκεί έντονες πιέσεις για συμπερίληψη της Τουρκίας στην «κοινή ευρωπαϊκή άμυνα».

Οι προσκλήσεις βέβαια αυτές στην Τουρκία δεν γίνονται στο κενό, καθώς η αστική τάξη της εμφανίζεται με ενισχυμένη τα τελευταία χρόνια πολεμική βιομηχανία. Ιδιαίτερα στα νέας γενιάς μη επανδρωμένα όπλα, όπου κατέχει ισχυρό μερίδιο. Επίσης, η τουρκική πολεμική βιομηχανία «Βaykar» προχώρησε στα τέλη του χρόνου στη στρατηγικής σημασίας εξαγορά της ιταλικής πολεμικής βιομηχανίας «Piaggio Aerospace». Με αυτήν την κίνηση, απέκτησε άμεση πλέον διασύνδεση και με μια από τις τρεις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες στην Ευρώπη, την ιταλική «Leonardo».

Παράλληλα η Τουρκία μέσα από τον αναβαθμισμένο ρόλο της στη Συρία και τη στήριξη των τζιχαντιστών προσέγγισε τη Γαλλία για να διατηρήσει γαλλικός όμιλος με νέους ευνοϊκούς όρους την εκμετάλλευση του στρατηγικής σημασίας συριακού λιμανιού της Λαττάκειας.

Oι παραπάνω εξελίξεις εξηγούν γιατί η Τουρκία απέσπασε παραγγελία των πυραυλικών συστημάτων Meteor όπως και τα Eurofighter, με τις ευχές και της Γαλλίας, πολυδιαφημισμένης στη χώρα μας ως δήθεν «επιστήθιας» συμμάχου της Ελλάδας.

Ποιος δεν θυμάται πριν 4 από χρόνια τα πανηγύρια όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων για την ελληνογαλλική συμφωνία και την περιλάλητη «ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής» που τάχα «θωράκιζε» τη χώρα μας, με μόνο το ΚΚΕ να προειδοποιεί κόντρα στον οργανωμένο εφησυχασμό που καλούσαν τα αστικά επιτελεία;

Το συμπέρασμα είναι ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει καμία αυταπάτη ότι μέσα από τέτοιες πολυπλόκαμες καραμπόλες συμφερόντων, από τέτοια ατέρμονα αλισβερίσια ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες, από συμφωνίες αστικών τάξεων θα υπάρξει ασφαλής τάχα δρόμος για να διασφαλιστούν τα σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Η επιθετικότητα, ο κυνισμός, οι υπογεγραμμένες συμφωνίες στην ιμπεριαλιστική κινούμενη άμμο, η ευμετάβλητη στάση των αστικών τάξεων κατ' όπως συμφέρει τις εκάστοτε προτεραιότητες της καθεμιάς, δεν μπορούν λοιπόν να αποδοθούν - όπως ισχυρίζονται οι απολογητές αυτού του συστήματος - σε κάποια «ιδιορρυθμία» του Τραμπ ή σε «παραξενιά» του Ερντογάν. Αντίθετα, είναι φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

Οσα περιγράψαμε, οι πολεμικές αναμετρήσεις, η σφοδρή όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ακόμα και μέσα στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, τα αδίστακτα παζάρια αυτήν την ώρα για σπάνιες γαίες σε Ουκρανία, Γροιλανδία, Κονγκό, Ταϊβάν κ.α., ο νέος γύρος δασμών σε στρατηγικής σημασίας αγορές όπως του χαλκού, της αλουμίνας, του χάλυβα κ.ά., οι επικίνδυνες εξελίξεις που καταγράφονται διεθνώς, εντείνουν τη λαϊκή ανησυχία. Φέρνουν πιο κοντά την επικείμενη καπιταλιστική κρίση, το ενδεχόμενο της οποίας οι καπιταλιστές επιχειρούν να αναχαιτίσουν μέσα από την ενίσχυση της πολεμικής οικονομίας.

Ολο αυτόν τον χρεοκοπημένο και επικίνδυνο δρόμο υπερασπίζονται μαζί με την κυβέρνηση και σύσσωμα τα αστικά κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης, και γι' αυτό δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να χαράξουν «διαχωριστικές γραμμές». Αντίθετα, με τη στρατηγική σύμπλευσή τους «δίνουν ρέστα» για να φέρουν στα μέτρα τους την ευρωΝΑΤΟική προπαγάνδα, την οποία όλοι τους στηρίζουν και αναπαράγουν.

Με μόνιμη επωδό ότι με μια κυβερνητική εναλλαγή η αστική τάξη της χώρας θα είχε ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο, περισσότερες προσκλήσεις σε ευρωΝΑΤΟικά φόρα και μεγάλα κέρδη στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οι σοσιαλδημοκρατικές κυρίως δυνάμεις αποσιωπούν ότι από όλα αυτά ο λαός θα βγει πολλαπλά ζημιωμένος.

Το ΠΑΣΟΚ π.χ. δεν αρκείται στο «ReArm Europe» και ζητά ακόμα παραπάνω κεφάλαια και «εργαλεία» για τις πολεμικές βιομηχανίες, μαζί με ανέξοδα κλαψουρίσματα. Τάχα για να μην επιβαρυνθεί ο λαός από τα βάρη της πολιτικής που και το ίδιο υπερασπίζεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται την πολιτική «στρατηγικής αυτοτέλειας της ΕΕ», στο όνομα ακριβώς της οποίας και συντελείται το «ReArm Europe». Ζητά όπως και το ΠΑΣΟΚ περισσότερα ανταλλάγματα και κέρδη για λογαριασμό της αστικής τάξης από την κυβέρνηση, ανησυχεί ότι «η σημασία του ΝΑΤΟ τίθεται πια εν αμφιβόλω».

Δεν είναι επίσης τυχαία η κοινή στάση των ακροδεξιών δήθεν αντισυστημικών κομμάτων (Λατινοπούλου, Βελόπουλος) όπου ψήφισαν ...παρών στο κατάπτυστο ψήφισμα - πολεμικό παραλήρημα του Ευρωκοινοβουλίου για τη «Λευκή Βίβλο». Ο «αντισυστημισμός» τους είναι τόσο κάλπικος, που δεν τα βάζουν με όλους όσοι διεξάγουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά με τα μεγάλα θύματά τους, τους πρόσφυγες.

Οπως κάλπικος είναι και ο «αντισυστημισμός» να μην βγάζεις «κιχ» για ΝΑΤΟ, ΕΕ και τον βρώμικο ρόλο τους στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών πολέμων, όπως κάνει το κόμμα της Κωνσταντοπούλου.

Πάει πολύ αστικά κόμματα να αναμασούν το σύνθημα «οξυγόνο για τον λαό» στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών, στηρίζοντας την ίδια την πολιτική που φέρνει «Τέμπη», ενώ αφήνουν έξω από το στόχαστρό τους τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Αποκρύπτουν τις πραγματικές αιτίες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τους μεγάλους κινδύνους της «στρατιωτικής κινητικότητας» - και με τον σιδηρόδρομο - που έχει αναδείξει μόνο το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα. Η πλούσια δράση τους, τα μπλόκα εναντίωσης και οι αποκαλύψεις που έχουν ξεσκεπάσει τον ρόλο αυτής της στρατηγικής αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη.

Η ΕΕ ούτε αδύναμη είναι ούτε άβουλη. Είναι ευρωπαϊκή διακρατική ένωση του κεφαλαίου, και αυτή και το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί παίρνουν μόνο από ανατροπή. Αυτοτέλεια για τον λαό δεν είναι αυτή της ΕΕ από τους ανταγωνιστές της, ούτε τα καλέσματα ο ίδιος να πάρει το μέρος τους.

Αντίθετα, είναι η δική του αυτοτελής πάλη για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του ενάντια σε ΕΕ - κυβερνήσεις - αστικές τάξεις. Η δε «ρήτρα διαφυγής» από το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν αναιρεί ότι οι λαοί στην ΕΕ καλούνται να αποπληρώσουν τον βαρύ λογαριασμό σε αίμα, πολεμικούς προϋπολογισμούς, πρόσφυγες, πολεμική εμπλοκή.

Ο πραγματικός αντισυστημισμός στη «νέα εποχή» της επικίνδυνης κλιμάκωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολεμικών συγκρούσεων, στους οποίους πρωτοστατεί και η ΕΕ, είναι η πάλη στην οποία πρωταγωνιστεί το ΚΚΕ. Για να μη γίνουν οι λαοί κρέας για τα κανόνια τους, να μην εγκλωβιστούν ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στην ειρήνη «με το πιστόλι στον κρόταφο».

Με την πάλη τους μπορούν να ανατρέψουν τους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, να απαλλαγούν από τα δεσμά της ΕΕ και της εξουσίας του κεφαλαίου που υπερασπίζεται. Να ανοίξουν τον δρόμο στη δική τους «νέα εποχή», της αλληλεγγύης, της ειρήνης, της φιλίας και ισότιμης συνεργασίας των λαών, του σοσιαλισμού.