• Η κυβέρνηση ΝΔ - η οποία ήταν ενήμερη από καιρό για το τι ετοιμαζόταν - πανηγύριζε με ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών στην οποία σημείωνε πως «η Ελλάδα χαιρετίζει την πτώση του αυταρχικού καθεστώτος Ασαντ στη Συρία». Οχι μόνο πρωτοστάτησε στην προσπάθεια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ να παρουσιαστούν οι τζιχαντιστές ως δήθεν γέφυρα προς την ειρήνη και μια «δημοκρατικά νομιμοποιημένη κυβέρνηση», όπως έλεγε τότε, αλλά φρόντισε μόλις πριν λίγες βδομάδες, με τη μετάβαση του υπουργού Εξωτερικών Γεραπετρίτη στη Δαμασκό, να τους «μακιγιάρει» λίγο ακόμα, παρουσιάζοντάς τους ως «θεματοφύλακες» του «κράτους δικαίου» και της «ανεκτικότητας». Συγκεκριμένα, μετά τη συνάντησή του με τον Τζολάνι στις 9 Φλεβάρη ο Γεραπετρίτης έλεγε ότι «συζητήσαμε για τους νέους θεσμούς της Συρίας μετά την πτώση του ολοκληρωτικού καθεστώτος Ασαντ. Θεσμοί οι οποίοι θα πρέπει να εδράζονται στο κράτος δικαίου, να είναι θεσμοί οι οποίοι θα είναι συμπεριληπτικοί και ανεκτικοί. Να είναι θεσμοί οι οποίοι θα είναι απολύτως συμβατοί με το Διεθνές Δίκαιο και ιδιαιτέρως με το Δίκαιο της Θάλασσας», παραπέμποντας στα σχέδια για το τουρκοσυριακό σύμφωνο για τις ΑΟΖ και τις θαλάσσιες ζώνες. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση όχι μόνο «καταπίνει τη γλώσσα της» για την επέκταση της ισραηλινής κατοχής στα συριακά Υψίπεδα του Γκολάν - μέχρι τα περίχωρα της Δαμασκού - αλλά, όπως έδειξε και η τριμερής μέσα στη βδομάδα, αναβαθμίζει τις σχέσεις της με το κράτος - δολοφόνο και κατακτητή Ισραήλ.
• ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και οι «50 αποχρώσεις» της σοσιαλδημοκρατίας έκαναν τις «δεύτερες φωνές» στη ΝΑΤΟική ομοφωνία, σπεύδοντας να πανηγυρίσουν για τις εξελίξεις και καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μπορεί και να ξημερώνουν καλύτερες μέρες για τον λαό της Συρίας, αλλά και για τον ρόλο της λεγόμενης «διεθνούς κοινότητας», των ιμπεριαλιστών δηλαδή, που έχουν μακελέψει όλη την περιοχή. Το ΠΑΣΟΚ, διά του Δ. Μάντζου, τομεάρχη Εξωτερικών, έλεγε για το πόσο «σημαντική είναι η πτώση ενός αυταρχικού και ανελεύθερου καθεστώτος, που βύθισε τη Συρία σε έναν πολυετή και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο και προκάλεσε μαζικές προσφυγικές ροές», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ από κοντά πανηγύριζε για την «πτώση του αυταρχικού και εγκληματικού καθεστώτος Ασαντ». Οσο για τους υποκριτικούς αστερίσκους και τις «εκκλήσεις» τους περί «ομαλής μετάβασης σε ένα δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης», είχαν τόση αξία όση και τα περί «αναλογικής απάντησης» που ζητούσαν από το Ισραήλ στη Γάζα, αφού πρώτα είχαν αναπαράγει όλα τα προσχήματα και την ισραηλινή προπαγάνδα περί «τρομοκρατίας», που επιστρατεύτηκαν για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Αλλωστε, και εδώ οι εκκλήσεις τους αφορούσαν ουσιαστικά το πώς η ΕΕ και άλλοι ιμπεριαλιστές θα παίξουν ρόλο στην «επόμενη μέρα» της Συρίας, πατώντας πόδι για τα δικά τους συμφέροντα, όπως καλούσε και μέσα στη βδομάδα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Φαραντούρης, που επισκέφτηκε τις προηγούμενες μέρες τη χώρα.
• Ελληνική Λύση και λοιπά ακροδεξιά απολειφάδια καλούσαν από την πρώτη μέρα την κυβέρνηση να αξιοποιήσει τους χριστιανούς ορθόδοξους ως πρόσχημα για να σπεύσει να πιάσει «στασίδι» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης στους σχεδιασμούς που «τρέχουν» στην περιοχή, στο παζάρι της με το «νέο καθεστώς», σε ανταγωνισμό και με την τουρκική αστική τάξη, που αναβαθμίζει τη θέση της με τον ρόλο που έπαιξε στη στήριξη των τζιχαντιστών. Καλούσαν δηλαδή την κυβέρνηση που έχει στείλει φρεγάτες σε Λίβανο και Ερυθρά, πυραύλους και προσωπικό στη Σαουδική Αραβία και στηρίζει το μακελειό στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο, να εμπλακεί πιο αποφασιστικά και στη Συρία.
• Οι διάφορες οπορτουνιστικές ομάδες έκαναν τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς ...αόρατους, λέγοντας π.χ. (ΜέΡΑ25) ότι «η ανατροπή του καθεστώτος ήρθε ως αποτέλεσμα της εσωτερικής αποσύνθεσής του και της άρσης της στήριξής του από τους εξωτερικούς συμμάχους του», δίνοντάς του έως και ...«κινηματικό» άλλοθι («η ελπίδα είναι ξανά στο πεζοδρόμιο!», έλεγε τότε το ΣΕΚ, που ανήκει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ενώ μόλις την περασμένη βδομάδα η εφημερίδα του ΝΑΡ εξίσωνε επί της ουσίας θύτες και θύματα, μιλώντας γενικώς περί «συγκρούσεων ανάμεσα στις δυνάμεις του νέου καθεστώτος και οργανωμένους ένοπλους πυρήνες του παλιού, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δεκάδες νεκροί». Ολοι τους άλλωστε περιέγραφαν τη σημερινή κατάσταση ως συνέχεια της περιβόητης «Αραβικής Ανοιξης», την οποία επιμένουν, ακόμα και μετά από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει, να παρουσιάζουν από «προοδευτικό κίνημα» έως και «δημοκρατική και λαϊκή επανάσταση», κρύβοντας τον ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Η ομοφωνία αυτή «δεν έτυχε, αλλά πέτυχε», γιατί όλα τα αστικά κόμματα και μορφώματα, με τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις ή «παρατηρήσεις» που ανταποκρίνονται στον ρόλο που έχουν αναλάβει, στηρίζουν την πολιτική της εμπλοκής. Στην πραγματικότητα, και μέσα από τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται το πόσο επικίνδυνη για τον λαό είναι η πολιτική αυτή, που τώρα όλοι μαζί απαιτούν την επιτάχυνσή της, στο φόντο του «ρευστού γεωπολιτικού περιβάλλοντος».

Οπως βέβαια επιβεβαιώνεται και πως είναι ένα τεράστιο ψέμα ότι η πολιτική της εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια αποτελεί τάχα «ασπίδα προστασίας». Το ακριβώς αντίθετο, βυθίζει τον λαό σε μια δίνη πολύ επικίνδυνων σχεδιασμών, που τον πάνε όλο σε πιο επικίνδυνα μονοπάτια. Διδακτικό από αυτήν την άποψη είναι και όλο το χρονικό της εμπλοκής στη Συρία, έτσι όπως την υπηρέτησαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών από το 2011 και μετά: Πρώτα χαιρέτιζαν την «Αραβική Ανοιξη», στηρίζοντας τα ευρωατλαντικά σχέδια που κρύβονταν από πίσω και οδήγησαν σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, μετά στήριξαν μέσω και του ΝΑΤΟ τον διαμελισμό της χώρας, π.χ. με τη στήριξη της Τουρκίας για τη δημιουργία των περιβόητων «ζωνών ασφαλείας» στα σύνορά της, ενώ σήμερα, που τα σχέδια αυτά βρίσκονται στην επόμενη φάση τους, αναβαθμίζοντας π.χ. τον ρόλο της Τουρκίας και ανοίγοντάς της την όρεξη για την Ανατολική Μεσόγειο, εμφανίζουν ως «απάντηση» τη συμμαχία με το Ισραήλ, τον κατακτητή της ...άλλης μισής Συρίας. Κάθε βήμα δηλαδή μπλέκει ακόμα πιο σφιχτά τον «κόμπο» των αντιθέσεων που πληρώνει ο λαός.

Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και η «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του ξαναμοιράσματος του κόσμου, που βρίσκεται σε εξέλιξη, με οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς. Αυτό άλλωστε το ξαναμοίρασμα του κόσμου, συνολικά οι ανακατατάξεις που προκαλεί η αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ από την Κίνα και τους συμμάχους της, δίνει τον τόνο και στις εξελίξεις στη Συρία, συνολικά στη Μέση Ανατολή, και γι' αυτό οι προσπάθειες εφησυχασμού, τα περί «ύφεσης» και «ειρηνικών διευθετήσεων» ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, διαψεύδονται επανειλημμένα, αφού κάθε προσωρινή συμφωνία, κάθε μέτωπο που κλείνει, δημιουργεί νέα προηγούμενα στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών, που αναδιατάσσουν τις δυνάμεις τους για τον επόμενο γύρο της σύγκρουσης.

Γι' αυτό και καταρρέουν το ένα μετά το άλλο και τα προσχήματα που επιστρατεύει κάθε φορά η ευρωατλαντική προπαγάνδα στη χώρα μας, προσπαθώντας ακριβώς να μείνει «εκτός κάδρου» η πολιτική της εμπλοκής: Τα περί «σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων», «δημοκρατίας» και άλλα τέτοια, τα παίρνει ο αέρας την άλλη στιγμή. Οπως παίρνει ο αέρας και όλα τα προσχήματα περί «καλών» και «κακών» ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων και συμμαχιών, με το Ισραήλ π.χ., που κατά την κυβέρνηση «μάχεται τον ολοκληρωτισμό», να στηρίζει τους τζιχαντιστές.

Αποδεικνύεται όμως και η χρεοκοπία των οπορτουνιστικών δυνάμεων, όταν με το ένα ή με το άλλο πρόσχημα γίνονται «αριστερές» πτέρυγες των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, αποκαλύπτοντας και με αυτόν τον τρόπο τα αδιέξοδά τους.

Και πάλι η πραγματικότητα «φωνάζει» ότι ο μόνος δρόμος για τους λαούς είναι ο δρόμος των δικών τους συμφερόντων: Σε σύγκρουση με την πολιτική της εμπλοκής και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, στην κοινή πάλη με τους γείτονες λαούς για αποδέσμευση απ' όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με τους εργαζόμενους να κάνουν κουμάντο στον πλούτο που παράγουν.