Εκδήλωση με θέμα «Ο μύθος του κράτους δικαίου. Το παράδειγμα του εγκλήματος των Τεμπών» πραγματοποίησε το απόγευμα της Παρασκευής η ΤΟ Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, στο αμφιθέατρο του ΤΕΕ στο κέντρο της Αθήνας.

Ομιλητής ήταν ο Γιάννης Γκιόκας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής. Ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους Αγγελο Βρεττό, δικηγόρο, μέλος του Τμήματος Δικαιοσύνης και Λαϊκών Ελευθεριών της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Στρατευμένους, Θεόδωρο Θεοδωρόπουλο, δικηγόρο, συνήγορο οικογένειας Φύσσα στη δίκη της Χρυσής Αυγής στο Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, και Δαμιανό Μπαλασούλη, δικηγόρο, συνήγορο οικογένειας θύματος της τραγωδίας των Τεμπών. Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Γιάννη Γκιόκα. Ο «Ριζοσπάστης» θα επανέλθει με αναλυτικότερο ρεπορτάζ τις επόμενες μέρες.

Στην τρέχουσα αντιπαράθεση έχουμε απ' τη μία την κυβέρνηση της ΝΔ να αποδίδει το έγκλημα των Τεμπών σε χρόνιες παθογένειες, θεσμικές ανεπάρκειες και υπηρεσιακά λάθη και από την άλλη έχουμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να την κατηγορούν για μεθοδεύσεις σε βάρος του κράτους δικαίου, της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, συνολικά των θεσμικών λειτουργιών του σημερινού κράτους.

Τίθεται επομένως ένα κρίσιμο πολιτικό ερώτημα: Ποιος και τι φταίει για το έγκλημα των Τεμπών και τη συγκάλυψή του; Είναι η παραβίαση των αρχών και θεσμών του σημερινού κράτους ή μήπως είναι τελικά το αντίθετο, η έκφραση και αντανάκλαση αυτών ακριβώς των αρχών και θεσμών στην πραγματική ζωή;

Η απάντηση που κάθε πολιτική δύναμη δίνει σε αυτό το βασικό και κρίσιμο ερώτημα, έχει μεγάλη πολιτική, πρακτική και νομική σημασία. Δεν επιδρά μόνο στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τις πολιτικές αιτίες και τους υπεύθυνους αυτού του εγκλήματος και πάνω από όλα στο τι χρειάζεται να γίνει για να μην ξαναζήσουμε τέτοια εγκλήματα, που είναι το νούμερο ένα, επιδρά και στη νομική και ποινική αξιολόγηση των γεγονότων (...)

Η πραγματική συγκάλυψη δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, που προφανώς σέρνει τον χορό σε αυτή την υπόθεση (...) Τι προσπαθούν να συγκαλύψουν; Οτι αυτή η ακριβώς η «νομιμότητά» τους είναι που προστατεύει και θωρακίζει την «καρδιά» της αδικίας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (...) Η δικαιοσύνη τους αντίστοιχα είναι αυτή που κρίνει και αποφασίζει με βάση αυτούς τους άδικους νόμους. Είναι η ίδια που έχει ήδη ρίξει στα μαλακά βασικούς κατηγορούμενους για προηγούμενα κρατικά εγκλήματα.

Είναι η δικαιοσύνη που «σέρνεται» όταν ερευνά τα εγκλήματα του καπιταλισμού, που χάνει αποδεικτικά και στοιχεία σε υποθέσεις που βρωμάνε από το κεφάλι, αλλά είναι αποτελεσματική όταν πρέπει να βγάλει παράνομους τους εργατικούς αγώνες, όταν πρόκειται να αποφασίσει ότι είναι νόμιμες οι περικοπές μισθών, συντάξεων, οι απολύσεις εργαζομένων, όταν πρόκειται να ξεσπιτώσει φτωχούς ανθρώπους, ακόμη και ανάπηρους για να δώσει τα σπίτια τους στα κοράκια των τραπεζών και των funds.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ως Κόμμα παραιτούμαστε από την αξιοποίηση της όποιας δυνατότητας δίνει το σημερινό θεσμικό πλαίσιο προκειμένου να αναδειχθεί η αλήθεια. (...) Αυτό κάναμε για παράδειγμα όταν ως Κόμμα προτείναμε να αναθεωρηθούν οι διατάξεις του Συντάγματος, προκειμένου να σταματήσει η ασυλία των εκάστοτε κυβερνητικών πολιτικών προσώπων.

Γιατί, εκτός όλων των άλλων, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ φρόντισαν να διασφαλίσουν την ειδική ποινική μεταχείριση των πολιτικών προσώπων μέσω του νόμου περί ευθύνης υπουργών, αρνούμενοι και την πρόταση του ΚΚΕ για κατάργησή του.

Οπως έχουμε δεσμευτεί, θα εντείνουμε τις προσπάθειες και θα αξιοποιήσουμε και το παραμικρό περιθώριο για να φωτιστούν όλες οι πλευρές αυτού του μεγάλου εγκλήματος, γνωρίζοντας όμως καλά ότι στο πλαίσιο αυτού του σάπιου συστήματος και των θεσμών του η τράπουλα είναι σημαδεμένη (...)

Γνωρίζοντας πάνω από όλα ότι αυτό που ονομάζεται «κράτος δικαίου» και τα επιμέρους στοιχεία που το συγκροτούν, η τήρηση της νομιμότητας, η δήθεν διάκριση των εξουσιών, η δήθεν ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, η τυπική ισότητα απέναντι στον νόμο και το εκλογικό δικαίωμα συγκαλύπτουν την ενιαία, ομοούσια και αδιαίρετη εξουσία του κεφαλαίου.

Αυτή είναι που καθορίζει το περιεχόμενο των νόμων και του Συντάγματος, που διαμορφώνει το περιεχόμενο της δικαιοσύνης και εκπαιδεύει το δικαστικό σώμα, που τελικά είναι ασυμβίβαστη με την ουσιαστική ισοτιμία, αφού δεν μπορεί σε μια ταξική κοινωνία να έχει τις ίδιες δυνατότητες και ευκαιρίες ο εκμεταλλευτής με τον εκμεταλλευόμενο, ο εργάτης, ο βιοπαλαιστής, ο νέος άνθρωπος με τον μεγαλομέτοχο των ομίλων, με τον ιδιοκτήτη των Μέσων Ενημέρωσης, με τον κάτοχο των μέσων παραγωγής, ακόμα κι αν όλοι αυτοί εμφανίζονται κάτω από την ίδια ιδιότητα του «πολίτη» (...)

Να γιατί λέμε ότι η μάχη συνολικά απέναντι στην κυβέρνηση, στην κυρίαρχη πολιτική, στην αδικία του συστήματος δεν μπορεί να δοθεί με τη σημαία της υπεράσπισης των θεσμών του σημερινού κράτους ή με τη σημαία της αποκατάστασης της κλονισμένης αξιοπιστίας αυτών των θεσμών και του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως λένε όλα τα υπόλοιπα κόμματα, γιατί αυτή είναι μια ξένη σημαία για τα λαϊκά συμφέροντα.

Και να γιατί λέμε ότι οι πολιτικές δυνάμεις που ορκίζονται στο σημερινό κράτος, όπως κι αν ονομάζονται, προοδευτικές, αριστερές, «αντισυστημικές», τελικά προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα, καλλιεργώντας για άλλη μια φορά αυταπάτες ότι είναι δυνατόν αυτό το σύστημα να εξυγιανθεί αν βρεθεί κάποιος ικανός θεραπευτής (...)

Αρκεί να δει κανείς το κείμενο - πλατφόρμα που κατέθεσαν ως πρόταση δυσπιστίας το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, η Πλεύση, όπου αποδίδουν τα λαϊκά προβλήματα στην απόκλιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη από το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Ποιο είναι αυτό το θεσμικό πλαίσιο; Είναι το θεσμικό πλαίσιο που θυσιάζει κρίσιμες υποδομές στον βωμό της λογικής του κόστους - οφέλους. Είναι το θεσμικό πλαίσιο των χρηματιστηρίων Ενέργειας και της ενεργειακής φτώχειας. Είναι το θεσμικό πλαίσιο των λόμπι που θεωρούνται ως συστατικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Είναι το θεσμικό πλαίσιο της Frontex και του νέου Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Ασυλο, που εντείνει την καταστολή σε βάρος των θυμάτων των πολέμων και έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε μια θάλασσα νεκρών προσφύγων και μεταναστών. Είναι το θεσμικό πλαίσιο της ποινικοποίησης του ριζοσπαστισμού και της εξίσωσης φασισμού - κομμουνισμού.

Πάνω από όλα σήμερα είναι το θεσμικό πλαίσιο της στροφής στην πολεμική οικονομία που προωθεί η ΕΕ, της αποστολής στρατευμάτων στα πολεμικά σφαγεία, των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων ύψους 800 δισ. που θα κληθούν να πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης ανάμεσά τους και ο ελληνικός λαός. Είναι το θεσμικό πλαίσιο που έχει ως δόγμα το σύνθημα «η ειρήνη κοστίζει» (...)

Το λαϊκό συμφέρον, συνεπώς, βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη όχθη: Αυτός ο κλονισμός, αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης να δυναμώσει ακόμη περισσότερο, να βαθύνει η αμφισβήτηση σε αυτό το κράτος, στις συμμαχίες και τους θεσμούς του, να φύγει εντελώς το φωτοστέφανο του κράτους δικαίου, που ποτέ δεν μπορεί να υπηρετήσει το δίκιο των εργαζομένων και του λαού. (...)

Και στην υπόθεση αυτή μπορούν να έχουν ουσιαστική και μεγάλη συμβολή όλοι εκείνοι οι προοδευτικοί, βιοπαλαιστές, άνθρωποι με ανησυχία και καλή θέληση - νομικοί, δικηγόροι, δικαστές, δικαστικοί υπάλληλοι - που νιώθουν ότι το ιδανικό της «δικαιοσύνης» δεν είναι κάτι αφηρημένο, μια μεταφυσική και αιώνια αλήθεια, αλλά συνδέεται πάντα με το ερώτημα «δικαιοσύνη για ποιον, από ποιον, σε ποιο κράτος, με ποιους θεσμούς και νόμους». (...)

Η δικιά μας σημαία, λοιπόν, είναι το σύνθημα που ακούγεται όλο και πιο δυνατά στις μεγάλες συγκεντρώσεις «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», που συμπυκνώνει το πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό δίλημμα της εποχής.

Αυτό είναι που φοβούνται τα επιτελεία του συστήματος και γι' αυτό θα επιχειρήσουν πάνω στα διλήμματα που περιγράψαμε ή σε άλλα παρόμοια που μπορεί να βρουν ή να επινοήσουν στο μέλλον, να στηρίξουν την προσπάθεια αναμόρφωσης του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος που ήδη έχει ξεκινήσει. (...)

Το ζήτημα συνεπώς είναι ο λαός να τους χαλάσει τα σχέδια μεταμφίεσης. Τώρα που το σύστημα ζορίζεται, τώρα είναι που πιο αποφασιστικά πρέπει το εργατικό - λαϊκό κίνημα να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις. Οχι για να μπαλώσουμε τις ρωγμές του συστήματος και να συμβάλουμε στη σταθερότητά του, όπως θέλουν τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά να αξιοποιήσουμε τις δυσκολίες του για να κερδίσουν έδαφος οι λαϊκές διεκδικήσεις και να αλλάξει προς όφελος του λαού ο συσχετισμός δύναμης. (...)

Το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας, πρόταση διεξόδου, μόνο που αυτή κινείται έξω από τις συμπληγάδες του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος και των διεθνών συμμαχιών του κεφαλαίου, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Και φυσικά παλεύουμε για να πείσουμε τον λαό ότι αξίζει να αγωνιστεί ο ίδιος για αυτή την προοπτική, που είναι η μόνη πραγματική εναλλακτική. (...)

Το ΚΚΕ πιστεύει ακράδαντα ότι η ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας δεν τελειώνει στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, δεν τελειώνει με το σημερινό αστικό κοινοβούλιο και δικαστήριο. Απαιτούνται νέοι θεσμοί της εργατικής εξουσίας, που κι αυτή θα είναι ενιαία και αδιαίρετη, με τη διαφορά όμως ότι αυτοί οι νέοι θεσμοί θα εξασφαλίζουν τη συνεχή ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων, στη λήψη και τον έλεγχο των αποφάσεων, θα διασφαλίζουν τη συχνή εκλογή αντιπροσώπων των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα της εξουσίας, με αφετηρία τις συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης. Αντιπροσώπων που θα είναι άμεσα ανακλητοί απ' όσους τους εξέλεξαν.

Θα είναι οι θεσμοί που θα αντιστοιχούν στις νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, με την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό. Σε μια κοινωνία όπου οι ζωές μας δεν θα κοστίζουν. Οπου θα καταργηθεί το καπιταλιστικό κέρδος και όπου η ικανοποίηση των αναγκών του λαού και της κοινωνίας θα είναι το μοναδικό κίνητρο της ανάπτυξης.