Με μεγάλη συμμετοχή και έντονο παλμό πραγματοποιήθηκε το 1ο School Art Festival της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Λάρισας, στην κεντρική πλατεία της πόλης.

Συγκροτήματα και μαθητές από πολλά σχολεία της πόλης ένωσαν τη φωνή τους κάτω από το σύνθημα του Φεστιβάλ «Οσο μας στερείτε το οξυγόνο τόσο ο αγώνας μας θα δίνει ανάσα για τη ζωή μας!», κάνοντας την τέχνη τους φωνή διεκδίκησης, για να συνεχιστεί ο αγώνας για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών και η πολιτική του κέρδους που το γέννησε, η οποία προδιαγράφει νέα «Τέμπη» στα σχολεία και στις ζωές των μαθητών.

Η πρωτοβουλία της Συντονιστικής Επιτροπής των Μαθητών που οργανώθηκε με μεράκι και πρωτοβουλία, με κάλεσμα από σχολείο σε σχολείο, στηρίχτηκε από το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, την Ενωση Γονέων του δήμου και τους Φοιτητικούς Συλλόγους.

Τα συγκροτήματα που συμμετείχαν στο φεστιβάλ ήταν οι «Parhelion», οι «Rage towards the helix, οι «Logorythm», οι «Του θεού το αρνάκι», οι «Βραχυκύκλωμα» και τα συγκροτήματα του Μουσικού Σχολείου Λάρισας. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η χορογραφία αφιερωμένη στο έγκλημα των Τεμπών που παρουσίασαν μαθήτριες από σχολεία της πόλης, αλλά και το ποίημα με τίτλο «Αύριο» που έγραψε και απήγγειλε ο Γιώργος Τριγάζης, μαθητής του 1ου Γυμνασίου. Ο χώρος του φεστιβάλ ήταν στολισμένος με φωτογραφικό αφιέρωμα στις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας για το έγκλημα των Τεμπών, ενώ οι μαθητές μικρότερων ηλικιών συμμετείχαν στο Φεστιβάλ κάνοντας τις δικές τους χειροτεχνίες με θέμα «Για εκείνο το τρένο που θα αγγίξει τους ουρανούς».

«Γίναμε η φωνή των νεκρών και δεν ξεχνάμε!», είπε ο Στέργιος Τσολάκης, μαθητής του Μουσικού Σχολείου εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Λάρισας, και πρόσθεσε πως «ξέρουμε ποιοι φταίνε. Το κράτος, οι κυβερνήσεις, οι εταιρείες. Ολοι έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης. Βρήκαμε το οξυγόνο μας στους αγώνες για το δίκιο! Αποδείξαμε ότι μόνο με συντονισμένο, συλλογικό αγώνα μπορούμε να επιβάλουμε την αλήθεια, να απαιτήσουμε και να πάρουμε πραγματική δικαιοσύνη.

Γιατί τα "Τέμπη" είναι δίπλα μας καθημερινά:

Στα σάπια, ετοιμόρροπα κτίρια που κάνουμε καθημερινά μάθημα! Στα ταβάνια που πέφτουν στα κεφάλια μας! Στα ΕΠΑΛ που δεν υπάρχουν οι υποδομές για τα εργαστήρια ειδικότητας! Στο μουσικό σχολείο, όπου εδώ και χρόνια μαθητές κάνουν μάθημα σε κοντέινερ, χωρίς αρκετές αίθουσες για τα μουσικά μαθήματα και με καθυστερημένες προσλήψεις καθηγητών για τουλάχιστον 4 μήνες. Στην αδικία και τον χωρισμό των παιδιών σε "έχοντες και μη", σε καλούς και κακούς μαθητές στα σχολεία που προορίζονται να γίνουν Ωνάσεια. Στο σχολείο που κάνει την τάξη μας αρένα ανταγωνισμού και μεγαλώνει τα άγχη και τις αγωνίες μας».