Ξεκαθαρίζουμε από την αρχή: Πρόκειται για μια δοκιμασμένη και αναντικατάστατη μορφή δουλειάς, που χρειάζεται να συνεχιστεί, σε περιπτώσεις και να ενταθεί. Είναι μια μορφή παρέμβασης που όπου και να συμβαίνει, έξω από την πύλη του εργοστασίου, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην αγορά, μας φέρνει σε επαφή με τον λαό, είναι ζωντανή επικοινωνία, ενημέρωση πλατιών μαζών για τα ζητήματα που κάθε φορά σηκώνουμε ως Κόμμα, συνοπτική επιχειρηματολογία που σπάει τον επιχειρούμενο αποκλεισμό του Κόμματος, τη διαστρέβλωση των θέσεών του από ΜΜΕ και λογής καλοθελητές.
Ειδικά μάλιστα σε αυτές τις εποχές, που η «μόδα» είναι η όλο και μεγαλύτερη αποξένωση, η απρόσωπη επαφή μόνο μέσω της τεχνολογίας, η δική μας δράση και παρουσία ακόμη και σε μια εξόρμηση είναι τελικά κάτι πολύ παραπάνω από τη διανομή ενός φυλλαδίου. Είναι η λαϊκότητα, η - έστω - μια γρήγορη κουβέντα, η ανθρωπιά και επαφή με τον συνάδελφο και τον γείτονα, η σταθερή παρουσία του Κόμματος, των στελεχών και των μελών του «βρέξει - χιονίσει». Είναι τελικά μια παρέμβαση που την περιμένουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι και λένε: «Μόνο εσείς έρχεστε, μπράβο», ή αν κάποιες φορές αργήσουμε να πάμε μας «μαλώνουν» και μας λένε, «πού είσαστε...».
Ο προβληματισμός λοιπόν δεν αφορά την ίδια τη μορφή της εξόρμησης. Αφορά τη «συνήθεια» Κομματικών Οργανώσεων να εξαντλούν το σύνολο σχεδόν της παρέμβασής τους στις εξορμήσεις και μάλιστα κατά κανόνα με το κεντρικό κάθε φορά υλικό του Κόμματος. Φυσικά το κεντρικό υλικό είναι απαραίτητο να διακινείται ενιαία και παντού, καθώς αυτό εξασφαλίζει την ενιαία παρέμβαση του Κόμματος με το ανάλογο περιεχόμενο κάθε φορά σε όλη τη χώρα.
Νοείται τάχα κλαδική ΚΟΒ, που μπορεί να έχει στην ευθύνη της 5 - 10 χώρους δουλειάς, χωρίς να ξέρει τι συμβαίνει στον καθέναν από αυτούς, χωρίς σχέδιο παρέμβασης για τον καθέναν, ανάλογα με πολλές παραμέτρους, από τον αριθμό και τη σύνθεση των εργατών, την «παράδοση» του χώρου, το τι παράγει κ.λπ.; Ιδια ακριβώς άραγε είναι η παρέμβαση σε έναν χώρο που απεργεί κάθε φορά και ίδια σε έναν χώρο που οι εργάτες δεν το έχουν πάρει ακόμη απόφαση;
Αντίστοιχα νοείται άραγε εδαφική ΚΟΒ που δεν θα μπορέσει να αποτυπώσει σε μια ανακοίνωση την κατάσταση στα σχολεία ή στον παιδικό σταθμό, στο Κέντρο Υγείας, στους ελεύθερους χώρους; Που δεν θα δείξει, όσο πιο εύστοχα μπορεί, ποια είναι η αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εργατική - λαϊκή οικογένεια και γιατί και από αυτήν τη σκοπιά το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» είναι το καθολικό δίλημμα των καιρών; Αρα, η συμπόρευση με το ΚΚΕ, όχι μόνο γενικά, αλλά και πιο πρακτικά, μαζί με τους κομμουνιστές που ξέρει ο κάθε λαϊκός άνθρωπος, με την όμορη ΚΟΒ.
Ενώ τα παραπάνω φαντάζουν αυτονόητα, ας αναλογιστούμε για παράδειγμα τον τελευταίο χρόνο πόσες Κομματικές Οργανώσεις έχουν βγάλει τέτοιες ανακοινώσεις. Δηλαδή - ας μην περιοριστούμε στην τυπική έκδοση μιας ανακοίνωσης - πρακτικά, πόσες ΚΟΒ έχουν πάρει τις δικές τους πρωτοβουλίες, στηρίζοντας τον γενικό άξονα παρέμβασης και προτεραιοτήτων του Κόμματος, με μορφές δράσης και παρέμβασης που να αντιστοιχούν στο θέμα που αναδεικνύουν, με τολμηρές κινήσεις που να μας φέρνουν σε επαφή ολοένα και πιο διεισδυτικά με τον εργατικό - λαϊκό κόσμο.
Για παράδειγμα, μια από τις πιο αξιόλογες πρωτοβουλίες της προηγούμενης χρονιάς στην ΚΟ Αττικής ήταν η έκθεση «Το απελευθερωτικό - επαναστατικό 1944». Δεν είναι τυχαίο πως πέρα από την κεντρική προπαγάνδα, η συμμετοχή μεγάλωνε ακόμη και από στόμα σε στόμα, καθώς ο ένας έλεγε στον άλλο πόσο αξιόλογη πρωτοβουλία είναι. Οι ΚΟΒ που αξιοποίησαν αυτήν την έκθεση με οπαδούς και φίλους σίγουρα βγήκαν ωφελημένες. Ακόμη πιο ωφελημένες βγήκαν ΚΟΒ που δεν έμειναν σε αυτό. Αλλά που έφτιαξαν λευκώματα, αξιοποίησαν βιβλία και ντοκουμέντα, έκαναν αφιερώματα και εκθέσεις και στον χώρο τους, παρεμβάσεις σε σχολεία και σε φορείς για τα σημαντικά ιστορικά συμπεράσματα αυτής της περιόδου, στηριγμένες προφανώς στις συλλογικές Αποφάσεις του Κόμματός μας.
Ας πιάσουμε αρχικά μια εδαφική ΚΟΒ (ή ένα σύνολο ΚΟΒ σε έναν δήμο). Ας υποθέσουμε πως θέλει να παρέμβει στο ζήτημα των σχολείων μπροστά στη γνωστή, απαράδεκτη πολλές φορές, κατάσταση που επικρατεί, από την υλικοτεχνική υποδομή μέχρι το περιεχόμενο της μόρφωσης. Αυτό είναι μια ολόκληρη και μεθοδική δουλειά. Τελικά απαιτεί: Να ξέρουμε ποια είναι η σύνθεση των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων. Αντίστοιχα των συλλόγων διδασκόντων. Να έχουμε τακτικές επαφές μαζί τους, με επισκέψεις και συναντήσεις. Να αναδεικνύουμε σταθερά τα προβλήματα που μας θέτουν σε Δημοτικά Συμβούλια, στη Βουλή. Να έχουμε επαφές με τα 15μελή με αντίστοιχο περιεχόμενο δράσης. Να τους μεταφέρουμε με εύστοχο τρόπο τις θέσεις μας. Να πραγματοποιούμε τακτικές συσκέψεις και συζητήσεις που θα «ξεφεύγουν» από την καταγραφή προβλημάτων υλικοτεχνικής υποδομής, που είναι φυσικά απαραίτητη, αλλά δεν μπορεί να πιάσει όλο το φάσμα του περιεχομένου της μόρφωσης, γενικά του ρόλου του σχολείου, της δικής μας πρότασης για το τι σχολείο χρειάζεται και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθεί. Πόσο μάλλον που τώρα, και στη νέα γενιά και σε γονείς - εκπαιδευτικούς γίνονται πολλές συζητήσεις για ευρύτερα κοινωνικά θέματα, συμπεριφορά στην εφηβεία κ.λπ., που είναι αδύνατον - προφανώς - να καλυφθούν σε μια εξόρμηση.
Και καλά... Σε ένα σχολείο, πες, κάπως μοιράζεις ένα φυλλάδιο (όχι παντού, π.χ. στους γονείς γυμνασίων - λυκείων δεν είναι τόσο εύκολο, τα παιδιά πάνε μόνα τους σχολείο, οι γονείς εργάζονται...). Μια αντίστοιχη παρέμβαση π.χ. σε έναν αθλητικό ή πολιτιστικό σύλλογο; Σε συλλόγους που ασχολούνται με ζητήματα ορεινών όγκων και γενικότερα ελεύθερων χώρων, ειδικά τώρα που ξεκινάει πάλι η αντιπυρική περίοδος; Αρα, τα παραπάνω αποτελούν μια «πρόκληση» για την ΚΟΒ, ώστε να βρει τρόπους επαφής, συσκέψεων, συναντήσεων, πρωτότυπης δράσης.
Στην προσπάθειά του αυτή η δράση να γίνει συνεκτικό στοιχείο δουλειάς της ΚΟΒ, κάτι που απαιτεί και από το Γραφείο της ΚΟΒ παρακολούθηση, στήριξη, εξατομικευμένη βοήθεια. Είναι άραγε τυχαίο πως οι σύντροφοι που δραστηριοποιούνται με ένα τέτοιο πνεύμα και τέτοια διάταξη, συνήθως είναι και οι πιο διεισδυτικοί και κάπως έτσι δείχνουν έναν δρόμο για να αντιμετωπίζεται μια ορισμένη αμορφία που διατρέχει συχνά τις εδαφικές ΚΟΒ;
Αντίστοιχα μια κλαδική ή επιχειρησιακή ΚΟΒ: Οπωσδήποτε είτε στην έναρξη της βάρδιας είτε στη λήξη είναι απαραίτητη η σταθερή διακίνηση του υλικού, η εξόρμηση, χωρίς αυτό δεν γίνεται. Ακόμη πιο πολύ, η αξιοποίηση του διαλείμματος για να πούμε δυο κουβέντες στον συνάδελφο.
Αυτό όμως δεν αρκεί: Ας σκεφτούμε μόνο το πόσο μελετημένη δουλειά κάνει το κεφάλαιο με πολλούς τρόπους και από πολλές μεριές για να δηλητηριάσει το μυαλό των εργατών, να μην μπορούν να δουν τον μηχανισμό της εκμετάλλευσης, να μη σκέφτονται ταξικά, τελικά να «πυροβολούν τα πόδια τους». Ας σκεφτούμε πόσο μελετημένα δουλεύει η εργοδοσία, πλέον τα επιτελεία της είναι «σπουδαγμένα» ακριβώς στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού. Στην προβολή της κοινωνικής ευθύνης, στο πώς προσπαθούν να επηρεάσουν με τις θεωρίες τους, ότι «όλοι μαζί είμαστε, μια οικογένεια» κ.λπ.
Αυτά και πόσα άλλα δεν αντιμετωπίζονται, ούτε μπορούν καν να συμπυκνωθούν σε μια ανακοίνωση, σε μια εξόρμηση. Απαιτούν πιο πολύπλευρη δουλειά, προσωπικές επαφές, συναντήσεις, εκδηλώσεις. Κυρίως υπομονή, το προσωπικό παράδειγμα του κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστριας μέσα στον χώρο δουλειάς, συνολική προσέγγιση για όλα τα ζητήματα που αφορούν τον κάθε εργάτη, όχι μόνο στενά για το μεροκάματο, καθώς αυτός ο άνθρωπος είναι και γονέας και η κατάσταση του νοσοκομείου τον απασχολεί, και πόσα άλλα.
Αν σε εμάς καταρχήν είναι αυτά καθαρά όπως λέμε, θα σκεφτούμε και τρόπους παρέμβασης και δράσης ακόμη και σε ονομαζόμενους χώρους ως γκέτο. Πολλοί χώροι ονομάζονταν διαχρονικά έτσι, η εργοδοσία νόμιζε πως είναι «απρόσβλητη» από τους κομμουνιστές και όμως τα καταφέραμε εμείς και όχι αυτοί.