15 χρόνια συμπληρώθηκαν χτες από τη μέρα που ο Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την ενεργοποίηση του «μηχανισμού στήριξης» ΕΕ και ΔΝΤ, με τον οποίο φορτώθηκαν τα βάρη της βαθιάς οικονομικής κρίσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Ηταν η «γενέθλια πράξη» για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης των επόμενων χρόνων μέσω των αιματηρών μνημονιακών μέτρων, ώστε η καπιταλιστική κρίση να φορτωθεί στην πλάτη του λαού, να θωρακιστούν η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Παράλληλα το ξέσπασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης προέβαλε την ανάγκη να στηθούν αναχώματα απέναντι στην απότομη διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και των αγώνων. Βασικό ζητούμενο τέθηκε η επίτευξη της μέγιστης σταθερότητας του αστικού πολιτικού συστήματος με τη χειραγώγηση και υποταγή του εργατικού - λαϊκού κινήματος μέσω του μείγματος καταστολής και ενσωμάτωσης. Ετσι επιταχύνθηκε η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, ενώ προβλήθηκε με ομοβροντία των αστικών κομμάτων και επιτελείων το σύνθημα της «εθνικής ενότητας», καλώντας τον λαό να συναινέσει στα μνημόνια.

Μετά την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ και το ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. με εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο και αντιπρόεδρο τον Ευ. Βενιζέλο του ΠΑΣΟΚ. Ενώ η Βουλή του 2009 ξεκίνησε με 5 κόμματα, τέλειωσε τη θητεία της τον Μάη του 2012 με 9 πολιτικούς σχηματισμούς, καθώς συγκροτήθηκαν νέοι λόγω των διαρροών 60 βουλευτών. Διαμορφώθηκαν έτσι δύο πόλοι, ο ένας με βάση τη ΝΔ και ο άλλος με βάση τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του Ιούνη του 2012 προέκυψε κυβέρνηση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς υπό τον Αντ. Σαμαρά. Τέλος χρειάστηκε η σανίδα σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ, που για να κυβερνήσει μετά τον Γενάρη του 2015 χρειάστηκε τη βοήθεια του ακροδεξιού κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που ήταν καρπός αποχωρήσεων δυνάμεων από τη ΝΔ.

Με τα τρία διαδοχικά μνημόνια που έφεραν οι τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις, χιλιάδες νόμοι εξόπλισαν τους επιχειρηματικούς ομίλους για την ένταση της εκμετάλλευσης, συνολικά το οπλοστάσιο του κράτους του κεφαλαίου για το ξεζούμισμα των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, για την περαιτέρω σύνθλιψη των αναγκών τους. Πρόκειται για αντιλαϊκούς νόμους που είναι κανονικά σε ισχύ μέχρι σήμερα.

Εξάλλου και χτες κάνοντας τον «απολογισμό», δεν έλειψαν οι φωνές των αστικών επιτελείων που καλούσαν να «αντληθούν διδάγματα» από την περίοδο εκείνη, για την ανάγκη «δημοσιονομικής» και πολιτικής «σταθερότητας» με την επίθεση χωρίς τέλος στον λαό, ενώ απογείωσαν και την κοροϊδία αναφερόμενοι στα μνημόνια, λες και αυτά αποτελούν παρελθόν. Μόνο που τα μνημόνια διαρκείας είναι εδώ, όπως με τα «καθαγιασμένα» από τους ίδιους Ταμείο Ανάκαμψης και τα εκατοντάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενά του, τα «Εαρινά Εξάμηνα» και το Σύμφωνο Σταθερότητας μέχρι και τα τελευταία πακέτα για τη στροφή στην πολεμική οικονομία και την αντιμετώπιση της νέας διαφαινόμενης κρίσης.

Την ίδια ώρα, προωθούνται νέοι «εθνικοί στόχοι» και μεγαλώνει εκ νέου η κινητικότητα στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Η τελευταία 15ετία όμως έδωσε χρήσιμη πείρα στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ώστε να εμπιστευτούν τη δική τους δύναμη μακριά από την αναμονή δήθεν νέων σωτήρων.