Οι ...άγιες μέρες της απόδρασης από τη ρουτίνα του μόχθου, όπως έχουν εξελιχθεί πλέον όλες οι πνευματικές και μη αργίες, έγιναν φέτος κυριολεκτικά και μια αιματηρή σπονδή στα πυροτεχνήματα... Πού χώρος για ενόραση, για κυριαρχία του φωτός πάνω στο σκοτάδι, της νικητήριας επί του θανάτου ζωής. Λες και όλα συρρικνώθηκαν, είκοσι πέντε χρόνια μετά την έναρξη αυτού του αιώνα, σε στιγμιαίες και συνάμα βίαιες εκτονώσεις φόβου, αγωνίας, ανασφάλειας και απογοήτευσης. Ακριβώς σαν τα πυροτεχνήματα. Που με κρότο σκάνε στο μαύρο τ' ουρανού, ανοίγουν και σβήνουν μέσα σε λίγα πολύχρωμα δευτερόλεπτα, χάσκεις κι ευφραίνεσαι, κι ύστερα γυρνάς στην πραγματικότητα ωσάν απολεσθείσα σπίθα σε καθοδική πορεία. Ακόμα κι αυτή καθαυτή η ...δόξα των πυροτεχνημάτων εκφυλίστηκε ως παιχνίδι των αισθήσεων και των ψευδαισθήσεων. Λες και η φτώχεια η πραγματική, και η ένδεια η πνευματική, και η καθολική εμπορευματοποίηση της κουλτούρας έφεραν τα πυροτεχνήματα μέσα στο δωμάτιο. Και το μεγάλο την πόλη, και το μικρό το κέντρο ή το σπίτι. Κι αναρωτιέσαι ποιο κοκτέιλ άγνοιας, αδιαφορίας, βλακείας, οργής και χειραγώγησης μπορεί να μπερδέψει τις μολότοφ στην άσφαλτο χωρίς αντίσταση και στόχο, ή τα εορταστικά καπνογόνα και τις φλογοβόλες δάδες στα νυχτερινά κέντρα, με πυροτεχνήματα που δεν υπάρχουν χωρίς τον ουρανό.
Κι εδώ είναι το πρόβλημα των ψευδολαμπερών ημερών που συνέπεσαν με επιδοματικές εκρήξεις, μέτρα πυροτεχνηματικής στήριξης των εργαζομένων, που σ' αφήνουν με το ερωτηματικό πολλαπλών επιπέδων: Ποιος από τους δεκάδες χιλιάδες νέους που έσπευσαν να αιτηθούν το επίδομα αναψυχής των 150 ευρώ θα αναρωτηθεί τι επίδομα αναπηρίας και τι δουλειά θα βρει ένας συνομήλικός τους που 'χασε το μισό δεξί του χέρι από ένα χαλκούνι σε στιγμή φαντασμαγορικής επίδειξης χαράς; Υπάρχει τέτοιο επίδομα καταρχήν; Σε εποχές υπερυπογράμμισης της ατομικής ευθύνης, δεν υπάρχει. Κι αν οι μεταπασχαλινές αναρωτήσεις αλλάξουν πίστα, σε λίγες μέρες που θα καταφτάσει η Πρωτομαγιά πόσο συνειδητά θα την υπηρετήσει ως απεργία κι όχι αργία μια εργατική τάξη εγκλωβισμένη και εν πολλοίς κλειδαμπαρωμένη στην καπιταλιστική χαρτοπαικτική λέσχη; Και λέω αυτή τη βαριά κουβέντα για τον εγκλωβισμό επειδή έσκασε τα πυροτεχνήματα και τα χαλκούνια της αναγομωμένα απ' το ματωμένο πλεόνασμα η κυβέρνηση, στα μούτρα μας κυριολεκτικά. Συμπύκνωσε τη συνεχιζόμενη μνημονιακή πολιτική σε κάτι ετήσια διακοσοπενηντάρια, έτσι που να νομίζεις ότι ο ουρανός είναι το ταβάνι του δωματίου σου, κι άμα ζητήσεις κάτι παραπάνω από τα κλεμμένα θα πρέπει να γκρεμίσεις την ίδια σου τη στέγη και να πειστείς ότι ο δέκατος τρίτος και ο δέκατος τέταρτος μισθοί και συντάξεις είναι πυροτεχνήματα που έσβησαν σε μαύρο ουρανό.
Εμπρός, έξω και μακριά από αυτή την άθλια χαρτοπαικτική καπιταλιστική λέσχη, όπου όλοι αναγκαστικά εκπαιδεύονται, και κυρίως οι νέοι, να τζογάρουν την εργατική τους δύναμη, να πατάνε στον λαιμό το διπλανό τους για να επιζήσουν, να μπλοφάρουν για να ρεφάρουν, στήνοντας κάτω από την μπότα του μεγάλου κεφαλαίου μικρά ατομικά ...χρηματιστήρια. Διάλεξε μάρκα για το τι σύνταξη θες, διάλεξε χρώμα τιμολογίου για το ηλεκτρικό που μπορείς, πλαστογράφησε μέχρι και τον καιρό για ένα επίδομα θέρμανσης, κοιμήσου με τον ΕΝΦΙΑ, ξύπνα με την εφορία, πέρνα θηλιά τα δίδακτρα και χειροπέδες τα τροφεία στον παιδικό σταθμό, σπάσε το κεφάλι σου και την καρδιά και την αξιοπρέπειά σου για να μην πνιγεί ο γέρος κι η γριά σου στα σκατά του, κάνε οικονομία στα φάρμακα, στο φαΐ, στο ταβερνάκι, και οφθαλμοπορνέψου με τις συνταγές που δείχνει το γιουτιούμπ και η τηλεόραση. Σημασία για τη λέσχη έχει το παιχνίδι, σε μπάζει μέσα, σου τάζει κέρδη, σε κάνει μάρκα και σε στοιβάζει με πιστόλι και με νόμο.
Αυτήν την Πρωτομαγιά θαρρώ πως πρέπει να απεργήσουμε αποκαλυπτικά. Σε κάθε γωνιά της χώρας, με όγκο, παλμό και δύναμη, όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να αρνηθούμε να γίνουμε άσος στο μανίκι του κάθε λεσχιάρχη. Δεν τζογάρεται η ζωή μας. Ούτε το μέλλον. Δεν παίζουμε το παιχνίδι τους. Δεν μας ξεγελάνε τα πυροτεχνήματα. Δεν χορταίνουμε με ψίχουλα παροχών. Ακριβολογούμε ότι απεργούμε. Πρωτομαγιά. Εργατική. Τελεία και παύλα.
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ