Εμπειρίες από την αντιμετώπιση της συμβιβαστικής πολιτικής που ακολουθούν οι ηγεσίες των επίσημων συνδικάτων σε εθνικό επίπεδο και των Ελεύθερων Συνδικάτων
Χαρακτηριστικές γι' αυτό το θέμα ήταν οι παρεμβάσεις των Γάλλων συνδικαλιστών από τη «Συνέχεια της Σε-Ζε-Τε» και οι εκτιμήσεις τους για το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας τους.
Η σημερινή «Σε-Ζε-Τε», υπογράμμισε ο Ροζέ Ναντό, δεν είναι η «Σε-Ζε-Τε» του 1936, των μεγάλων ταξικών αγώνων, ούτε της οργάνωσης της εθνικής αντίστασης του 1945. Από 5 εκατομμύρια μέλη που είχε τότε, το 1980 ο αριθμός τους μειώθηκε στα 2 εκατομμύρια και σήμερα δεν ξεπερνάει τις 500.000. Η σημερινή «Σε-Ζε-Τε» είναι αυτή που εγκατέλειψε την ΠΣΟ, που υποστηρίζει τις ιδιωτικοποιήσεις, τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν. Η ηγεσία της ενώ αρνείται να στηρίξει τους αγώνες των εργαζομένων, την ίδια στιγμή συμμετέχει και νομιμοποιεί τον «κοινωνικό διάλογο». Συμφώνησε με την αύξηση των ορίων ηλικίας για τις συντάξεις στα 65 χρόνια, αποδέχτηκε την «ευελιξία» στην απασχόληση. Ισως γι' αυτό ο πρόεδρος των εργοδοτών χειροκροτούσε την εκλογή του Ρ. Τιμπό στη θέση του Γενικού Γραμματέα της οργάνωσης. Η «Συνέχεια της Σε-Ζε-Τε» στην οποία ανήκουμε - σημείωσε ο Ρ. Ναντό - είναι ένα κίνημα κόντρα στις δυνάμεις του κεφαλαίου, προσπαθεί να αποκαταστήσει τις ιστορικές παραδόσεις της οργάνωσής μας, γι' αυτό παλεύουμε και ενάντια στις διεφθαρμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Είναι καιρός να βάλουμε στην άκρη τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές.
Στην τακτική του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στους ναυτεργάτες, αναφέρθηκε στην ομιλία του ο Γιώργος Τούσσας, μεταφέροντας στις ξένες αντιπροσωπείες και την εμπειρία από την πρόσφατη απεργία. «Η συμμετοχή μας στην ΠΝΟ και στη ΓΣΕΕ, σημείωσε ο συνδικαλιστής, συνδυάζεται με την πάλη για την αποδυνάμωση και την ήττα των δυνάμεων του συμβιβασμού, για την ισχυροποίηση του ταξικού εργατικού κινήματος. Αντίπαλοί μας, αντίπαλοι των ναυτεργατών, είναι η κυβέρνηση και οι εφοπλιστές που όχι μόνο απαγόρεψαν την απεργία, αλλά και στη συνέχεια χτύπησαν τους απεργούς με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Αντίπαλός μας όμως ήταν και η συμβιβασμένη ηγεσία της ΠΝΟ, που τάχθηκε με το μέρος της κυβέρνησης και των εφοπλιστών. Που συκοφάντησε και επιχείρησε να σπάσει την απεργία. Αντίπαλός μας όμως ήταν και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που κινήθηκε στην ίδια λογική. Συνεπώς - κατέληξε - ο αγώνας μας πρέπει να αντιμετωπίζει αποφασιστικά τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που στηρίζουν τα συμφέροντα των εφοπλιστών».
Ο Ζελάλ Τσελίκι από την Τουρκία σημείωσε ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στέκεται εμπόδιο στους αγώνες των εργαζομένων και στη χώρα του και τόνισε την ανάγκη οι εργαζόμενοι να στηριχτούν μόνο στις δικές του δυνάμεις. Οτι ο ταξικός αγώνας παραμένει το δικό τους όπλο.
Στους πρόσφατους αγώνες των μεταλλεργατών της Γερμανίας αναφέρθηκε ο Ράινερ Χερτ, μεταλλεργάτης από την IGM. Παρά τη δυναμική που είχε η απεργία, το συνδικάτο έκλεισε τις κινητοποιήσεις, σημείωσε ο συνδικαλιστής, για να υπογραμμίσει: «Στη χώρα μου για 16 ολόκληρα χρόνια ήταν η δεξιά κυβέρνηση του Κολ. Στα αιτήματα των εργαζομένων να πάμε για απεργία, η ηγεσία του συνδικάτου απαντούσε ότι δεν μπορούμε να απεργήσουμε γιατί στην εξουσία είναι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση...».
«Μένουμε σταθεροί στην πεποίθησή μας ότι συνδικαλισμός και συνδικάτα σημαίνει ταξική πάλη, υπογράμμισε ο Αντρέ Φαρόπα από τη Γαλλία. Κάποιοι μας κατηγορούν για σεχταριστές, μας λένε γραφικούς, όμως εμείς πιστεύουμε ότι ταξική πάλη υπάρχει ακόμα και όταν δεν υπάρχουν ταξικά συνδικάτα. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε κόντρα στο ρεφορμισμό των ηγεσιών, σε συνδικάτα όπως είναι η ΣΕΣ, να υπερασπιζόμαστε την ενότητα σε ταξική βάση».
Οι διεθνείς καπιταλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να μετατρέψουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όργανα χειραγώγησης των εργαζομένων, υπογράμμισε στην εισήγησή της η Ντουντού Τακά, από την Τουρκία. Σε αυτή τους την προσπάθεια βρίσκουν στηρίγματα στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, που ενισχύει τις αντιλαϊκές επιλογές των κυβερνήσεων. Στόχος τους είναι να αποδυναμώσουν το εργατικό κίνημα.
Ομως οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες προσπάθησαν να αποκρούσουν επανειλημμένως τις επιθέσεις του κεφαλαίου μέσω κινητοποιήσεων, διαψεύδοντας ταυτόχρονα τον ισχυρισμό ότι οι αγώνες έχουν χάσει την αξία τους. Αν και ο αγώνας αυτός έγινε κάτω από τη στέγη των συνδικάτων, υπήρξαν μεγάλες συνδικαλιστικές ηγεσίες που δεν είχαν την πρόθεση να αγωνιστούν και όπου αυτό συνέβη έγινε κάτω από την πίεση των ίδιων των εργαζομένων. Επισήμανε ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει αρχίσει και αποδυναμώνεται, δεν μπορεί να έχει πια έδαφος δράσης καθώς η επίθεση του κεφαλαίου μεγαλώνει και οι αντιθέσεις οξύνονται. Τέλος κατέδειξε ως κύριους στόχους του αγώνα των εργαζομένων την πάλη ενάντια στο σύνολο της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται από τις κυβερνήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, την απομόνωση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την πάλη για συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα.
Για την ανάγκη του μεγαλύτερου συντονισμού των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη μίλησαν - μεταξύ άλλων - ο Φράνσις Λαρφόζ (Βέλγιο), ο Γιόχαν Σάουχτεκ (Αυστρία), ο Δ. Σούκης (Ελλάδα), ο Ντερκ Γκόμαγιερ (Γερμανία), ο Βαλεντίν Ρουίζ (Ισπανία).