Η συγκίνηση από την παρουσία της νέας γενιάς στην εκδήλωση δεν μπορούσε να κρυφτεί από τον Σταύρο Μιχαλακάκο, μαχητή του ΔΣΕ, διμοιρίτη στο Αρχηγείο Ταϋγέτου που μας μίλησε. «Δεν ηττηθήκαμε από ανικανότητα ή έλλειψη πίστης. Δεν είχαμε τα μέσα», ήταν τα πρώτα του λόγια, και συνέχισε «πολεμάγαμε 3 χρόνια με αραβίδες (ιταλικά λιανοντούφεκα) πολλές φορές χωρίς σφαίρες και ο αντίπαλος είχε βαρύ οπλισμό, αεροπορία, στόλο. Ολη η Πελοπόννησος ήταν αποκομμένη, στρατός, χωροφυλακή, ΜΑΥδες και Αμερικάνοι ξεκλήριζαν ολόκληρα χωριά για να μην έχουμε εφεδρείες, εφόδια. Με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του '49 κάναμε έξι μήνες να δούμε ψωμί. Η πείνα και το κρύο πάνω στα βουνά θέριζε παλικάρια. Μόνο στο τάγμα του Βρεττάκου, θυμάμαι χάθηκαν 40 σε μια νύχτα. Πεινασμένοι και ξυπόλυτοι δίναμε τη μάχη για μια καλύτερη κοινωνία. Οι νέοι είχαμε επαναστατική φλόγα που μας έκανε να μην λυγάμε στις δυσκολίες». Με ιδιαίτερη υπερηφάνεια θυμάται ο μπάρμπα Σταύρος, το χτύπημα των πρώτων ομάδων του ΔΣΕ στη Σπάρτη, όπου μέσα από το αστυνομικό τμήμα κατάφεραν να απελευθερώσουν 230 πολιτικούς κρατούμενους. «Ηταν μια κίνηση που έκανε εντύπωση και στη διεθνή κοινότητα, αφού αποδείκνυε ότι ο αγώνας των ανταρτών είναι σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στα βόρεια σύνορα όπως ισχυριζόταν η αντίδραση». «Ηταν ένας αγώνας δίκαιος, ταξικός και οι νέοι πρέπει να παραδειγματιστούν από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Πάντως, τα νέα παιδιά που βλέπουμε στο αγώνα μάς κάνουν αισιόδοξους».

Ο Μίμης Τσουκλερής μάς μίλησε για τις αφόρητες διώξεις μετά τη Βάρκιζα. «Χύτες, ταγματασφαλίτες και όλα τα αποβράσματα συγκρότησαν αποσπάσματα και δολοφονούσαν τους αγωνιστές της Αντίστασης. Δεν έμενε άλλος δρόμος από το βουνό. Εγώ βρέθηκα στο Αρχηγείο Ταϋγέτου με τον Κανελλόπουλο και τον Βελή και πολέμησα σαν μαχητής για δύο χρόνια. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η πίστη σε υψηλά ιδανικά για τα δίκια του λαού μας έκανε τους μαχητές να σπάνε τις ανθρώπινες αντοχές. Το χιόνι, η ψείρα, η πείνα και οι κακουχίες που έμπαιναν και αυτά εμπόδιο στον αγώνα μας, ξεπερνιόνταν με τον ηρωισμό που ξεκινούσε από τη συλλογικότητα. Αν είχαμε πυρομαχικά και εφεδρείες η έκβαση του αγώνα και στην Πελοπόννησο θα ήταν διαφορετική».

Ο Δημήτρης Κιάμος, φοιτητής μας είπε: «Η νέα γενιά οφείλουμε να μελετήσουμε την ιστορία του επαναστατικού κινήματος και του ηρωικού ΚΚΕ, να εμπνευστούμε από αυτήν και όταν χρειαστεί να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, για να οικοδομήσουμε μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Η Ελένη Αλεξοπούλου, μαθήτρια: «Είναι χρέος κάθε νεολαίου να τιμά τους ανθρώπους που σήκωσαν ψηλά το λάβαρο του αγώνα, μαχόμενοι για τα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, έχοντας για όνειρό τους την αταξική κοινωνία. Οπως επίσης χρέος έχουμε εμείς η νέα γενιά, να συνεχίσουμε τον αγώνα τους και να τον δικαιώσουμε, παλεύοντας ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Ο Γιώργος Κυριακάκης, νεολαίος από τη Λακωνία: « Εμείς οι νέοι, εμπνεόμενοι από τα οράματα των αγωνιστών του ΔΣΕ, φιλοδοξούμε να γίνουμε οι συνεχιστές των αγώνων τους, και να κάνουμε πράξη τα δίκαια αιτήματα του λαού με τη δημιουργία του σοσιαλιστικού κράτους».