Στο Ηρώδειο θα παρουσιαστούν τραγούδια, που έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης, στη διάρκεια της χούντας, με ερμηνευτές τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Τάνια Τσανακλίδου, Γιάννη Κότσιρα και Γιάννη Μπέζο
Με την επιβολή της δικτατορίας, ο Μίκης Θεοδωράκης, όπως και πολλοί άλλοι αριστεροί και δημοκράτες, κηρύσσεται παράνομος. Με διάταγμα του Αγγελή, απαγορεύεται «η ανατύπωσις ή η εκτέλεσις της μουσικής και των ασμάτων του κομμουνιστού συνθέτου Μίκη Θεοδωράκη» και διατάσσεται η σύλληψή του. Καταζητούμενος, κρύβεται σε σπίτια φίλων για τέσσερις ολόκληρους μήνες. «Στις 21 Αυγούστου πιάστηκα στο Χαλάνδρι», αναφέρει στο ημερολόγιό του («Χρέος Β`») ο Μ. Θεοδωράκης. «Στο τέταρτο πάτωμα στην οδό Μπουμπουλίνας, στο κελί αρ. 4, περίμενα το μαρτύριο και το θάνατο. Στις 4 Σεπτεμβρίου, μού έφεραν χαρτί και μολύβι. Τότε έγραψα 32 ποιήματα. Τις προηγούμενες νύχτες, τις πέρασα άγρυπνος με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να με πάρουν για το μαρτύριο ή για την εκτέλεση. Ολη μου η ύπαρξη σημαδεύτηκε από την αναμονή του βέβαιου θανάτου. Καθώς ο χρόνος κυλούσε επίμονα και βασανιστικά, έβλεπα με το νου μου καθαρά την εικόνα της τελευταίας στιγμής. Ο πρωινός ουρανός είχε ένα χρώμα βαθιά γαλάζιο. Η ατμόσφαιρα διάφανη, με κρυσταλλένια καθαρότητα. Τι θα φώναζα σ' αυτήν τη στιγμή του τέλους; Αυτή η σκέψη μου έγινε τυραννική. Ενας φρουρός έμενε πάντα μαζί μου μέσα στο κελί. Αν είχε κάποια κατανόηση, μπορούσε τότε να κουβεντιάζω λίγο μαζί του. Ζήτω η ζωή! Ζήτω η ζωή! Να φωνάξω άραγες "ζήτω η ομορφιά", "ζήτω η αγάπη"; Τότε σκεφτόμουνα πως έμεινα ένας αδιόρθωτος ρομαντικός. Υπάρχει ζωή! Υπάρχει ζωή! Υπάρχει ζωή! Ολα υπάρχουν: Η Ελλάδα, το Μέτωπο, το Κόμμα!». Σ' αυτό το κελί γεννήθηκαν τα τριάντα δύο ποιήματα του Μ. Θεοδωράκη - στιγμιότυπα από τις μέρες που πέρασαν, μα κι ελπίδες για τις μέρες που θα 'ρθουν. «Δεν είμαι ποιητής», λέει ο συνθέτης, «όμως όταν οι στίχοι άρχισαν να σφυροκοπούν το μυαλό μου ένιωσα πόσο οι λέξεις μπορεί να ντυθούν στο αίμα. Πόσο μπορεί να με λυτρώσουν. Είμαι δημιουργός. Νικώ το χρόνο και το θάνατο...». Και στις μουσικές με τις οποίες «ντύνει» το ματωμένο ποιητικό λόγο, η τρυφερότητα μετατρέπεται σε κραυγή, αλλά και το σκοτάδι σε φως. Ως πρώτη παγκόσμια παρουσίαση του κύκλου των τραγουδιών που μελοποίησε και τα οποία συνθέτουν τον «Ηλιο και Χρόνο», ο Μ. Θεοδωράκης θεωρεί εκείνη που αυθόρμητα πραγματοποιήθηκε εκείνες τις μέρες του Σεπτέμβρη του '67, στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών. Η πρώτη επίσημη ερμηνεία του κύκλου έγινε πάλι Σεπτέμβριο, τρία χρόνια μετά, το 1970, στο Παρίσι, με τον συνθέτη να διευθύνει τους τραγουδιστές Μαρία Φαραντούρη, Μαρία Δημητριάδη, Γιάννη Καλογιάννη, Πέτρο Πανδή και Ζορζ Ουιλσόν (αφηγητής). Η ηχογράφηση αυτής της συναυλίας έδωσε και την πρώτη δισκογράφηση του έργου. Ακολούθησαν και άλλες με πιο πρόσφατο το δίσκο του 1999, στον οποίο η Μαρία Φαραντούρη συνεργάζεται και τραγουδά μαζί με τον Γερμανό συνθέτη και τραγουδιστή Ράινερ Κίρχμαν σε πιο σύγχρονη ενορχηστρωτικά εκδοχή του έργου.
Τα δύο τραγούδια της «Αρκαδίας VIII» («Μιλώ» και «Χάρης»), σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη, γράφτηκαν όπως και οι άλλες Αρκαδίες στη διάρκεια της εκτόπισης του Μ. Θεοδωράκη στη Ζάτουνα. Τα τραγούδια, εξαίσια «χημεία» ποιητικού λόγου και μουσικής, γεννήθηκαν στις 17 και 18 Ιουλίου 1969.