«Είναι ανακριβέστατοι οι ισχυρισμοί που διατυπώθηκαν περί δήθεν δημιουργίας λευκών κελιών ή περί τοποθέτησης σχετικών μηχανισμών για την παρακολούθηση των κρατουμένων από κρυφές κάμερες. Ο,τι ισχύει για τους άλλους κρατουμένους θα ισχύσει και γι' αυτούς...».

Αυτά δήλωσε προχτές ο υπουργός Δικαιοσύνης, Φ. Πετσάλνικος, αλλά θα μας επιτρέψει να κρατήσουμε αρκετές επιφυλάξεις. Και τούτο, γιατί, εδώ κι ένα μήνα, που ξεδιπλώνεται η υπόθεση της «17Ν», με αφετηρία την έκρηξη του πυροκροτητή στα χέρια του Σ. Ξηρού, έχουν συμβεί διάφορα που δείχνουν μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Αναφερόμαστε, για παράδειγμα, στο γεγονός της επί τέσσερις βδομάδες «ιδιότυπης κράτησης» του Σ. Ξηρού, παρά τα όσα προβλέπει η σχετική νομοθεσία. Ακόμη, στην εσπευσμένη κατάθεση προς επικύρωση στη Βουλή της διεθνούς συμφωνίας του 1998, παρότι θα μπει για συζήτηση στην Ολομέλεια του Σώματος, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Επίσης, στη χειραγώγηση της ενημέρωσης, μέσω της συστηματικής και σε μεγάλο όγκο διοχέτευσης «πληροφοριών», «στοιχείων», αναλύσεων και σεναρίων προς τα ΜΜΕ κλπ., κλπ.

Αναφερόμαστε, δηλαδή, σε μια τακτική η οποία θυμίζει τη λαϊκή παροιμία, τώρα που βρήκαμε παπά, ας θάψουμε καμπόσους. Και, βέβαια, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το όποιο κλίμα «τρομο-φοβίας» και οι όποιες αντιδημοκρατικές πρακτικές, που «κατοχυρώνονται» την περίοδο αυτή, με αφορμή την «17Ν», θα στραφούν τελικά ενάντια στο μαζικό λαϊκό κίνημα.