Ο τελευταίος, στενός φίλος του Κ. Σημίτη, με θητεία στη θέση προέδρου του «Αθήνα - 2004» (στην προ Δασκαλάκη εποχή), ένθερμος οπαδός της οικονομίας της αγοράς, υπέπεσε στο ατόπημα να δημοσιοποιήσει μελέτη για το πρόβλημα της μη προσέλευσης των ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα, χωρίς να έχει συνεννοηθεί με τον πολιτικό του προϊστάμενο, τον κ. Χριστοδουλάκη. Ο οποίος με συνοπτικές διαδικασίες «του πήρε το κεφάλι». Ο υπουργός μάλιστα δεν περιορίστηκε σ' αυτό, αλλά, χωρίς να τον κατονομάσει, «φωτογράφισε» τον κ. Μπακούρη, καταλογίζοντάς του πολυτελή ταξίδια στο εξωτερικό, χρησιμοποίηση πανάκριβων αυτοκινήτων και προκλητικές σπατάλες... Φυσικά με έξοδα του ΕΛΚΕΠΑ. Οσο καιρό συνεργάζονταν, ο κ. Χριστοδουλάκης δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον... έκλυτο βίο του κ. Μπακούρη. Οταν ο τελευταίος... παραστράτισε, όχι μόνο τον απομάκρυνε αλλά και τον διαπόμπευσε σε δημόσια θέα, αναδεικνύοντας τις... υψηλές ηθικές αξίες από τις οποίες εμφορούνται οι ταγοί της εξουσίας.
Τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε μια αλλαγή στις επενδυτικές επιλογές του κεφαλαίου που έχει την έδρα του στις ιμπεριαλιστικές χώρες του πλανήτη. Οι αναπτυσσόμενες καπιταλιστικές χώρες, όπως η Ελλάδα, παρουσιάζουν πλέον μειωμένο ή και καθόλου ενδιαφέρον, σαν περιοχές υποδοχής και τοποθέτησης του πλεονάζοντος κεφαλαίου των ιμπεριαλιστικών χωρών. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι τοποθετήσεις αυτές στο παρελθόν έγιναν με τους πλέον ευνοϊκούς για το ξένο κεφαλαίο όρους. Ορους κυριολεκτικά ληστρικούς και αποικιοκρατικούς, οι οποίοι οδήγησαν στην καταλήστευση του πλούτου των αναπτυσσόμενων χωρών. Τέτοιου είδους επενδύσεις στην Ελλάδα είναι φυσικά αυτή της «Πεσινέ» και του Πετροχημικού Θεσσαλονίκης από τον Ελληνοαμερικάνο Τομ Πάπας.
Η σελίδα αυτή φαίνεται ότι σήμερα κλείνει, καθώς έχουν αλλάξει οι προσανατολισμοί του διεθνούς κεφαλαίου. Η τάση τις δύο τελευταίες δεκαετίες είναι οι επενδύσεις κεφαλαίου να κινούνται στα στενά όρια μεταξύ των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών του πλανήτη. Ετσι κεφαλαία από τη Βόρεια Αμερική φεύγουν για να τοποθετηθούν παραγωγικά στη Δυτική Ευρώπη, αυτά της Δυτικής Ευρώπης στη Βόρεια Αμερική κλπ. Μάλιστα κατά τη δεκαετία του '90 η εξαγωγή κεφαλαίου παρουσιάζει εντυπωσιακή αύξηση. Από 200 δισ. δολάρια το 1993 και ακολουθώντας τα επόμενα χρόνια μια συνεχή ανοδική πορεία, το 2000 το σχετικό ποσό φτάνει τα 1.350 δισ. δολάρια. Η μερίδα του λέοντος, περί τα 1.000 δισ. δολάρια, κατευθύνθηκε στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, ακολουθούν οι αναπτυσσόμενες, στις οποίες εισρέει παραγωγικό κεφαλαίο κατά τι υψηλότερο των 200 δισ. δολαρίων, ενώ ο σχετικός δείκτης τοποθέτησης παραγωγικού κεφαλαίου στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη την περίοδο 1993 -2000, κινείται ελαφρά πάνω από το σημείο μηδέν...
Ποιες είναι οι πηγές σχηματισμού του κεφαλαίου που οι ιμπεριαλιστικές χώρες εξάγουν, είτε γιατί η εσωτερική αγορά έχει κορεστεί, είτε γιατί στο εξωτερικό παρουσιάζονται καλύτερες επενδυτικές ευκαιρίες. Κατά πρώτο είναι η υψηλή εσωτερική συσσώρευση κεφαλαίου στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές χώρες, η οποία τροφοδοτείται από την αυξημένη παραγωγικότητα της εργασίας. Κατά δεύτερο, πολύ μεγάλα κεφάλαια εισρέουν στο τραπεζικό σύστημα των ιμπεριαλιστικών χωρών, από την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους των αναπτυσσόμενων και τρίτων χωρών. Σαν τρίτη πηγή εισόδου καταγράφεται αυτή που συντελείται μέσω των χρηματιστηρίων και των αγορών ομολόγων, κάτι που ζήσαμε ιδιαίτερα έντονα κατά τη δεκαετία του '90. Τετάρτη πηγή αποτελούν οι περιουσίες - μυθώδεις μερικές φορές - των αστικών τάξεων των αναπτυσσόμενων χωρών, που, ειδικά σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, αναζητούν ασφαλή καταφύγια στη Δύση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Αργεντινής, όπου, σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, το 2001 και ενώ ο αργεντίνικος λαός λιμοκτονούσε, τα περιουσιακά στοιχεία όσων είχαν προβεί σε τοποθετήσεις στο εξωτερικό αυξήθηκαν κατά 7,1%.
Παραστατικά η κίνηση του διεθνούς κεφαλαίου μοιάζει με πυραμίδα, όπου η βάση - οι αναπτυσσόμενες χώρες - τροφοδοτούν με κεφάλαια την κορυφή - τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Οι τελευταίες συγκεντρώνουν τεράστια κεφάλαια για να αναπτυχθούν, ενώ αντίθετα η μεγάλη πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη, όλο και περισσότερο μοιάζει με άνυδρο και ερημωμένο τοπίο, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της αφρικανικής ηπείρου, η οποία «τιμωρείται» από οικονομικό απαρχάιντ.
Πώς χρησιμοποιούνται τώρα τα κολοσσιαία κεφαλαία που συγκεντρώνονται στη Νέα Υόρκη, τη Φρανκφούρτη, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Αμστερνταμ και το Χονγκ Κονγκ, όπου βρίσκονται και τα ομώνυμα Χρηματιστήρια, η καρδιά του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Σημαντικό μέρος του κεφαλαίου κατευθύνθηκε στις δεκαετίες του '80 και '90 για εξαγορές ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών, τηλεπικοινωνιακών οργανισμών, φαρμακευτικών εταιριών κλπ, επιταχύνοντας έτσι τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μόνο κατά την εξαετία 1995 - 2000 καταγράφηκαν 506 διακρατικές συμφωνίες εξαγοράς επιχειρήσεων, με ελάχιστο τίμημα εξαγοράς 1 δισ. δολάρια και άνω... Ειδικότερα το 1995 σημειώθηκαν 35 τέτοιες εξαγορές, το 1996 45, το 1997 58, το 1998 89, το 1999 109 και το 2000 οι εξαγορές έφτασαν τις 175! Χώρια οι εξαγορές επιχειρήσεων εκατοντάδων δισ. δραχμών που πραγματοποιήθηκαν στο εσωτερικό των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ιαπωνίας. Τα κεφάλαια αυτά χρησιμοποιήθηκαν ώστε οι κεφαλαιοκράτες να λύσουν - στο βαθμό βέβαια που λύθηκαν - τις εσωτερικές τους αντιθέσεις, μέσω της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Αντίθετα, η κατάσταση των εργαζόμενων χειροτέρευσε. Απλά αναφέρουμε ότι οι εξαγορές και συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσουν τις δουλιές τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο δυτικό κόσμο.
Αν στην εποχή του Λένιν ο νόμος της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης ίσχυε μια φορά, σήμερα ο νόμος αυτός ισχύει δέκα και εκατό ίσως φορές περισσότερο και είναι απαραίτητος για να εξηγηθούν τα σύγχρονα φαινόμενα των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων. Ενδιαφέρει και την Ελλάδα, η οικονομία της οποίας παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με αυτή της Αργεντινής... Τα αποτελέσματα της δημιουργίας του κοινού νομίσματος (ευρώ), όπου εξισώνονται νομισματικά η ισχυρή γερμανική οικονομία - με την υψηλή παραγωγικότητα εργασίας - με την ασθενή ελληνική, θα φανούν στο προσεχές μέλλον. Προς στιγμή τα ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών καλύπτονται με τις εισροές κοινοτικών πόρων. Μετά όμως, τι μέλλει γενέσθαι;