Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει άλλα τόσα για την κατάσταση στην Κολομβία, αλλά μου φαίνονταν υπερβολές, έμοιαζαν ασύλληπτα και αδιανόητα μέχρι τη στιγμή που διάβασα τούτο το βιβλίο. Εμεινα άφωνη. Ανέτρεξα αμέσως και ξαναδιάβασα ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο του Ραούλ Ρέγες στην ΚΟΜΕΠ (αρ. τεύχους 6, 2001, σελ. 136). Ο συγγραφέας του κειμένου «Επαναστατικές Ενοπλες Δυνάμεις Κολομβίας-Λαϊκός Στρατός. 47 χρόνια μάχες για τη Νέα Κολομβία», ανάμεσα στα άλλα σημειώνει:
«Το κολομβιανό κράτος έχει δημιουργήσει μια μηχανή εγκληματικού πολέμου, με ιδεολογικά στηρίγματα προερχόμενα από τις ΗΠΑ, γεμάτη αντεθνικές αρχές, που εμποδίζουν με διχαστικό μίσος τις διαφορές ανάμεσα στους συμπατριώτες και η οποία προστατεύεται από την ατιμωρησία, που της εξασφαλίζει η σιωπή για τις δολοφονικές δραστηριότητες των δημίων του λαού. Οι Λοπές Μίτσελεν, οι Γκαβιρία, οι Σαμπέρ, οι Παστράνα, οι Σέρπα, οι Ουρίμπε Βίλες ή οι Νοεμί Σανίν και Ραμίρες Οκάμπο, όλοι το ίδιο είναι».
Και το περίεργο είναι για τα παραπάνω άτομα την ίδια ακριβώς γνώμη εκφράζει και η συγγραφέας Ινγκριντ Μπετανκούρ, η οποία ναι μεν προέρχεται από άλλη κοινωνική τάξη, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να καταγγείλει με γενναιότητα τις αθλιότητες αυτών των «κυρίων» που προκειμένου να πλουτίσουν και να ηγηθούν, ξεπουλάνε καθημερινώς σε «τιμή ευκαιρίας» το λαό τους, τη χώρα τους και την αξιοπρέπειά της.
Ανεπιφύλακτα, λοιπόν, σας προτείνω αυτό το εκπληκτικό βιβλίο «Με τη φλόγα στην καρδιά». Και απευθυνόμενη πάντα στον επαρκή και ανήσυχο αναγνώστη, με την ευκαιρία αυτή, να διαβάσει ή να ξαναδιαβάσει, όπως έκανε και η γράφουσα, το άρθρο του Ραούλ Ρέγες στην ΚΟΜΕΠ. Διότι, παρουσιάζει τρομερό ενδιαφέρον το γεγονός, ότι ενώ οι δύο Κολομβιανοί συγγραφείς κοιτούν από εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες την κατάσταση που επικρατεί στην πονεμένη χώρα τους, αλίμονο η θέα είναι ίδια.