Η είδηση ήταν λακωνική και οι αντιδράσεις συνηθισμένες. Ο γιατρός διάβασε το σχετικό «ιατρικό δελτίο», οι δημοσιογράφοι έκαναν τις σχετικές ερωτήσεις. Ολοι τώρα ήξεραν πως ο Χαρίλαος Φλωράκης, επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ βρισκόταν ξαπλωμένος σ' ένα κρεβάτι του «Ερυθρού Σταυρού» και περίμενε. Κι όλ' αυτά, γιατί ο καπεταν - Γιώτης χτυπήθηκε από «λοίμωξη του αναπνευστικού». Κι αυτό σημαίνει πως τα πνευμόνια του αντάρτη δεν άντεξαν στη βρωμιά του συμβιβασμού και της υποταγής. Δεν άντεξαν στην υποκρισία των νικητών και τη σιωπή των νικημένων. Κι έτσι που ο δρόμος για τα βουνά είναι κλεισμένος και δεν τον διαβαίνουν παρά μόνον τα βήματα των φτηνών δολοφόνων και οι φοβισμένες πατούσες των λαθρομεταναστών, ο καπετάνιος είπε να ξαποστάσει, να θυμηθεί και να παλέψει με τη «λοίμωξη», όπως παλιά πάλευε με τις αρρώστιες της κοινωνίας. Οπως παλιά πάλευε με τις συνωμοσίες των στρατοδικείων και τη μούχλα των φυλακών, στην Κέρκυρα, στην Αίγινα. Να θυμηθεί την πορεία προς την αθανασία: από την Πάρνηθα στον Κιθαιρώνα. Να ξαναζήσει την πορεία από τον Κέδρο στη Ρεντίνα κι από κει στο Φουρνά. Την πορεία με τον «Ερμή» προς το Κυριακοχώρι και την Κολοκυθιά. Να θυμηθεί τον Παρνασσό, όπου βρέθηκε με ένα λόχο Θεσσαλών, την επιχείρηση στο Μαυρολιθάρι, στην ορεινή Ναυπακτία, την επιχείρηση στα Αγραφα, στα Βραγγιανά, στη Φιδόσκαλα και την Καμάρα, στην Αρτοτίνα και τη Γραμμένη Οξιά.

Να ξαναζήσει ο Αντάρτης τις μάχες στη Σαράνταινα και τη Λάσπη Ευρυτανίας, το χτύπημα στην Αράχωβα και την ορεινή Ναυπακτία. Και μόνος του μέσα στο άσπρο δωμάτιο του νοσοκομείου να ξανακάνει την πορεία προς το Γράμμο, να πάρει μέρος με το ήρεμο μυαλό του στην επιχείρηση για την κατάληψη του Μετσόβου, κι από εκεί πίσω στη Ρούμελη, στη μάχη της Πρόστοβα, στο Δρυμώνα, στο Δέντρο του Θέρμου, στην κατάληψη της Αράχωβας, στην κατάληψη του Πλάτανου, στην κατάληψη της Καταβόθρας, του Αϊ - Βλάση. Κι από εκεί στην Ηπειρο στα Καστανοχώρια, στο Ξυροβούνι, στις επιχειρήσεις Σμόλικα - Γράμμου στην Καλαμπάκα, στο Καστράκι και Βλαχάβα, στη Φαρκαδώνα, στο Τσιότι, στο Ζάρκο και Γριζάνο, στα Τρίκαλα, στην κατάληψη Μητρόπολης της Καρδίτσας, στην κατάληψη του Τύρναβου, της Αγιάς. Κι από κει το μυαλό του καπετάνιου στο Λασποχώρι Κισσάβου, στις επιχειρήσεις του Κάτω και άνω Ολύμπου, στην εκβολή της Λάρισας, στην κατάληψη της Λεπτοκαρυάς, κι ύστερα στο πέρασμα προς Αμάρμπεη, Χάσια, στο χτύπημα του Κονισκού, στο Βουλγαρέλι. Και το Δεκέμβρη του 1948 στην κατάληψη της Καρδίτσας, το Γενάρη στην κατάληψη του Καρπενησιού. Κι από εκεί άιντε για το Βάλτο της Αρτας. Και το Μάη του 1949 από Αγραφα, Ορθυ, Πήλιο, Μαυροβούνι, Κίσσαβο, Χάσια, Σμόλικα, Γράμμο.

Κι όσο πορευόταν ο καπεταν - Γιώτης και πέταγε από κορυφή σε κορυφή κι από φαράγγι σε φαράγγι, κι όσο ανέπνεε τον αέρα της μάχης και των καταλήψεων, του μπαρουτιού και της ρίγανης, τόσο γέμιζαν τα ατίθασα πνευμόνια του και με τον αέρα της λευτεριάς, των οραμάτων και των μεγάλων αποφάσεων. Γέμιζαν με τις μεγάλες και τις ωραίες λέξεις, τις μεγάλες και τις ωραίες ιδέες για να μένουν καθαρά, ασυμβίβαστα και ανυπάκουα. Για να αντέχουν στη συγκίνηση της νίκης μα και στην απογοήτευση της ήττας. Ωσπου ήρθε και η ώρα της επιστροφής. Η ώρα της λήξης και της ανάπαυσης, η ώρα των αναμνήσεων και της «Λοίμωξης». Γι' αυτό σου λέω, Καπετάνιο, άσε κατά μέρος τα ιατρικά δελτία και τις περίεργες νοσοκόμες, θυμήσου ό,τι είναι να θυμηθείς και ξαναγύρνα. Εμείς μια φορά σε χρειαζόμαστε!