Η Θεσσαλονίκη είναι μια πολύπαθη περιοχή από τη μεταχείριση που της επιφυλάσσει το συγκεντρωτικό υδροκέφαλο και ανεγκέφαλο πολιτικό κέντρο.
Αυτά ισχύουν σε μόνιμη χρονική βάση. Τρεις- τέσσερις όμως μέρες του χρόνου δέχεται την «επίθεση» της πολιτικής κορυφής και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων που την συνοδεύουν και υποκαθιστούν την ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Που είναι κοινά για το λαό μας, αλλά και έχουν την ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης, που την αποκάλεσε θωπευτικά «συμπρωτεύουσα» ο πρωθυπουργός, για να τη σαγηνεύσει.
Φέτος, πάλι, ο λαός μας άκουσε να επαναλαμβάνεται μονότονα και απερίφραστα, ότι πρέπει να περιμένει είκοσι και πάνω χρόνια για να μεταβληθεί η σημερινή μαύρη κι άραχλη εικόνα σε πραγματική. Και ότι η ύφεση, στα όρια της κρίσης, που μαστίζει το πλανητικό κέντρο του καπιταλισμού και τις κατά τόπους παραφυάδες του, μεταφέρεται και στα καθ' ημάς, κατά την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων.
Κατά την εξέλιξη λοιπόν του λόγου, την εναρκτήρια μέρα της Εκθεσης, δόθηκε η μοναδικά σίγουρη... υπόσχεση ότι η ασκούμενη οικονομική πολιτική θα συνεχιστεί με την ίδια κυνικότητα και ακαμψία αφού «δεν το επιτρέπουν οι περιστάσεις» και οι ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες.
Συμπερασματικά, μας συστήνουν εγκαρτέρηση, και... αντικαταναλωτισμό, επανερχόμενοι στο παλιό εκείνο δόγμα της Ψωροκώσταινας «για το λιτοδίαιτον του Ελληνος», που όμως ζυγόν δεν υπομένει, όπως στη Θεσσαλονίκη και κάθε μέρα, όπου εργάτες, αγρότες, άνεργοι, καθηγητές, επιστήμονες, το ΠΑΜΕ, η ΕΔΥΕθ, οικολόγοι, επαγγελματίες, απασχολήσιμοι, παλιοί και νέοι πλημμυροπαθείς, παλιοί και αδικαίωτοι σεισμοπαθείς αγωνίζονται για να ανατρέψουν την αγριότητα της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης».
Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ