Τον γνώρισα στις εκδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Ηταν υπεύθυνος για το συντονισμό της κεντρικής βραδιάς. Εκεί, μέσα από τη γνωστή «1η του Μάρτη», έκανα την εμφάνιση μου -εγώ ο λογοτέχνης, το «κέντρο της γης» και κύμβαλο αλαλάζον- μ' ένα κείμενο ανά χείρας. Μου ζήτησε να δει τι επρόκειτο να διαβάσω στην εκδήλωση, κι εγώ, σαν να άνοιξε η γη να με καταπιεί, του έτεινα το... αριστούργημά μου γεμάτος απορία! Μου εξήγησε ότι ήταν απλώς θέμα συντονισμού. Ετσι ήρθα σ' επαφή με το παφίλειον χαμόγελο -αυτό που γνωρίζετε όλοι σας.

Ο Θανάσης Παφίλης εκπροσωπεί μια μεγάλη κατηγορία αγωνιστών της γενιάς μου. Είναι αυτοί που κρατάνε το «σπίτι», που συγκρούονται μ' αυτό που αποκαλείται πραγματικότητα. Τους χρωστάμε και θα τους χρωστάμε πολλά, ιδίως όσοι από εμάς κοιτάζαμε πάντα από μακριά τα γεγονότα και τυρβάζαμε περί αισθητικής. Οπότε δε με ξάφνιασε όταν επιλέχτηκε για υπερνομάρχης, γιατί σ' αυτήν την ιστορία όλα κρίνονται από το βαθμό αφοσίωσης του καθενός και από το κατά πόσον αυτή η αφοσίωση γίνεται έμπνευση και μας παρασύρει. Ο Θανάσης της πράξης απέναντί του σ' αυτόν τον αγώνα έχει έναν αξιοθρήνητο, δυστυχώς, Μανώλη Γλέζο, που δεν ξέρει τι να κάνει για να υπάρξει. Δεν είμαι σκληρός απέναντί του, ανελέητοι είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τον Γλέζο και κρύβονται αδέξια πίσω από ένα όνομα. Αντίπαλος του Θανάση είναι κι ο Τζαννετάκος, που δε σέβεται πρώτα πρώτα τον εαυτό του, και καλά κάνει τέτοιος που είναι, αφού προκειμένου να πάρει αυτή τη θέση έχει αλλάξει μέχρι και την... οδοντοστοιχία του! Τώρα έχει προσλάβει και κάποιον μόνο και μόνο για να του υπενθυμίζει με ποιο κόμμα κατεβαίνει υπερνομάρχης, για να μην μπερδεύεται...

Ο Παφίλης είναι από τους καλύτερους της γενιάς μας. Παίζει στα δύσκολα και είναι απ' αυτούς που μέσα στο κίνημα κάνει τη λάτρα. Χρόνια και χρόνια, χωρίς ιδιοτέλεια. Χρόνια και χρόνια ανάμεσα μας σιωπηλός.