Ηταν τόσο απλό... αλλά τόσες μυστικές και φανερές υπηρεσίες που έχουν κάτσει στο κορμί της χώρας σαν τον καρκίνο, εδώ και 55 χρόνια, δεν μπορούσαν 27 χρόνια τώρα να βρουν τον κ. Κουφοντίνα... Κι ας σαρώνουν την ανθρωπότητα από Κούβα μέχρι Αφγανιστάν και Κίνα, από τα κυβερνητικά μέγαρα ως την τελευταία χαμοκέλα.

Ιστορίες πολιτικού κρετινισμού με τις οποίες μακροχρόνια επιχειρούσαν, επίσημοι και τα κρόταλά τους, να νεκρώσουν τις λαϊκές συνειδήσεις. Οπως και τώρα κραυγάζουν ότι με την «αυτοπροαίρετη» παράδοση του Κουφοντίνα αποδείχτηκε μύθος και μωρή προκατάληψη η «συνωμοσιολογία» και η «πρακτορολογία». Λες και επρόκειτο να την αποκαλύψει ο ίδιος, αφού του έγινε και σχετική ερώτηση! Αν είναι δυνατόν!

Οι αρνητικές επιπτώσεις στην πολιτική ζωή του τόπου και ειδικότερα στο δημοκρατικό λαϊκό και εργατικό κίνημα από την ύπαρξη και δράση της «17Ν» και όλων των συναφών προβοκατόρικων και χαφιέδικων μορφωμάτων αναλύθηκαν πολύ διαφωτιστικά από την αρθρογραφία, τα ρεπορτάζ και τα ουσιαστικά και καίρια σχόλια του «Ριζοσπάστη» όλο αυτό το διάστημα. Να θυμίσουμε μόνο, ότι ακόμα και την ώρα που παράδινε τα κλειδιά ο Κουφοντίνας, πρόσφερε και την τελευταία του (;) υπηρεσία στην εξουσία, φροντίζοντας να επαληθεύσει και να δικαιώσει την προωθημένη επιθετικότητα του Α. Ανδριανόπουλου και κάθε δηλητηριασμένου ράμφους κατά του γνήσιου δημοκρατικού λαϊκού κινήματος: «... δηλώνω την πίστη μου στην οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος και το όραμα για μια σοσιαλιστική κοινωνία...». Ο Κουφοντίνας, Ξηροί - Χλωροί και το κακό συναπάντημα. Να λοιπόν η τεκμηρίωση που τους έλειπε, ότι «μήτρα της τρομοκρατίας είναι η κομμουνιστική Αριστερά»... Το ομολογούν οι ίδιοι οι τρομοκράτες...

Βεβαίως, ανάμεσα στ' άλλα και ανεξάρτητα απ' αυτή καθεαυτή την υπόθεση αναδεικνύονται και ζητήματα που έχουν σχέση με τα ατομικά και συλλογικά λαϊκά δικαιώματα.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στη ζωή, στην τροφή, στην κατοικία κ.ά. και η ειδικότερη κατηγορία των ατομικών και συλλογικών δημοκρατικών δικαιωμάτων αποτελούν την αναγκαία βάση και το νόμιμο όπλο για την άμυνα των καταπιεζομένων αδυνάτων λαϊκών στρωμάτων απέναντι στα κυρίαρχα εκμεταλλευτικά συμφέροντα που έχουν την τάση να επεκτείνονται απεριόριστα.

Η κατάπνιξη αυτών των δικαιωμάτων και η μετατροπή της δράσης για την πραγμάτωσή τους σε εγκλήματα, είναι βαριά οπισθοδρόμηση προς την υποδούλωση αυτών των λαϊκών στρωμάτων, για την περισσότερο αποτελεσματική εκμετάλλευσή τους.

Εχουμε στη χώρα μας περιστατικά, δραστηριότητες και πρακτικές της κυβέρνησης και των μηχανισμών υλοποίησης της πολιτικής της, που να πραγματώνουν ή να είναι πρόσφορα για τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ελληνικού λαού;

Ας δούμε αυτή την πραγματικότητα από πιο κοντά. Τα επόμενα στοιχεία αναφέρονται ενδεικτικά, γιατί η απαρίθμηση όλων και η καταγραφή του περιεχομένου τους μπορεί να γεμίσει ολόκληρα βιβλία. Και αναφερόμαστε στις δοκιμές εφαρμογής ενός νομικού οπλοστασίου που στέκει ως δαμόκλειος σπάθη πάνω στο λαϊκό κίνημα και που προπαγανδίζεται ως ένα στοιχείο της δημοκρατίας με παραπλανητικό τρόπο.

Στη χώρα μας σήμερα ισχύουν τα εξής αρνητικά δεδομένα:

1) Από τον Ιούνη του 2001 ισχύει ο πασίγνωστος «τρομονόμος». Οταν συζητιόταν στην κοινωνία σαν σχέδιο και ύστερα μέσα στη Βουλή, όπου ψηφίστηκε με την παρουσία 8 μόνο βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν υπήρξε ανήσυχος δημοκράτης, επιστήμονες, σωματεία ακόμη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που να μην επισημάνουν τον κίνδυνο που θα προκύψει από την εφαρμογή του για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Δεν είναι δυνατή εδώ μια λεπτομερής ανάλυσή του, που, άλλωστε είχε δημοσιεύσει τότε ο «Ριζοσπάστης». Να θυμίσουμε μόνο τις φθοροποιές για την κοινωνία διατάξεις του για τα λεγόμενα «μέτρα επιείκειας» που παρέχονται σε κατηγορούμενο από το δικαστήριο που θα δικάζει υπόθεση «τρομοκρατίας». Σπρώχνουν ανθρώπους κατηγορούμενους και τρίτους, που βρίσκονται κάτω από τον κίνδυνο βαριάς καταδίκης, σε «ομολογίες» δικών τους εγκλημάτων και σε καταπρόδοση και «χαφιεδισμό» σε βάρος άλλων, που ποτέ δεν είναι σίγουρο τι από αυτά είναι βάσιμο και τι όχι.

Οι διατάξεις αυτές δε γνωρίζουμε πώς ακριβώς μπορούν να εφαρμοστούν και για ποιο σκοπό, αλλά σίγουρα αβαντάρουν την κατασκευή χαφιέδων. Μπορούν ακόμη να οδηγήσουν σε παζάρια μεταξύ διωκτικών αρχών και κατηγορουμένων τύπου «17Ν» και συναφών, ενώ διαποτίζουν την κοινωνία με την αποδοχή μιας διαχρονικά και σταθερά αποδοκιμαζόμενης βρωμιάς.

2) Η τρομονομοθεσία της ΕΕ: Η επικίνδυνη από πολλές πλευρές έννοια της τρομοκρατίας στη νομοθεσία της ΕΕ εφαρμόζεται συμπληρωματικά με την εσωτερική τρομονομοθεσία, με την οποία στο μεγαλύτερο μέρος συμπίπτει. Πολύ επικίνδυνο είναι το «ένταλμα παράδοσης». Σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις κάθε χώρα - μέλος είναι υποχρεωμένη να παραδίνει σε άλλη πρόσωπο για το οποίο εκείνη έχει εκδώσει σχετικό ένταλμα. Με απλή διαδικασία, ακόμη και δικό της υπήκοο, χωρίς δικαστικό έλεγχο.

3) Η σύμβαση «δικαστικής συνδρομής» με τις ΗΠΑ (επικυρώθηκε με το νόμο 2804/3/3/2001). Επίσης το «πρωτόκολλο αστυνομικής συνεργασίας». Μαζί με τη σχετική σύμβαση έκδοσης που ισχύει μεταξύ των δύο χωρών, συνυπολογιζόμενων και των χονδροειδών πολιτικών πιέσεων που ασκούν συνεχώς οι ΗΠΑ, δείγμα των οποίων αποτελεί αυτή η ασύστολη δραστηριότητα του πρεσβευτή τους στην Αθήνα, που εξεγείρει τις συνειδήσεις δημιουργούν μια ακραία καταθλιπτική απειλή για τον κάθε πολίτη μπροστά στον κίνδυνο έκδοσης του όποιου κατηγορούμενου, ενόψει και της υποτακτικής πολιτικής των κυβερνήσεων της χώρας προς τις ΗΠΑ.

Βεβαίως έχει ήδη καταγραφεί και η πραχτική με το Σάββα Ξηρό, ο οποίος ενώ συνελήφθη αφού έσκασε στα χέρια του ο πυροκροτητής της βόμβας, δηλαδή πάνω στη διάπραξη του εγκλήματος, εντούτοις, για μεγάλο χρονικό διάστημα ανακρινόταν από τον εισαγγελέα χωρίς ένταλμα σύλληψης. Μια σακατεμένη, άκρως μειονεκτική και συγχυσμένη προσωπικότητα,(στην κατάσταση που βρισκόταν μετά το βαρύ τραυματισμό του), όχι μόνο ομολόγησε αλλά εντελώς παράλογα αρνήθηκε να δεχτεί και δικηγόρο. Πρωτοφανές! Δεν ξέρω αν υπάρχει παρόμοια περίπτωση στην Ελλάδα. Τι να σημαίνει αυτό; Και ποια, ακόμη και αστική, δικαιοσύνη το επιτρέπει;

Τέλος, εντελώς απλά να αναφέρουμε ακόμα ότι σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου αρχηγών κρατών της ΕΕ ετοιμάζεται στη χώρα μας, για να ψηφιστεί ως το τέλος του χρόνου, νέος «τρομονόμος», (ήδη έχει ετοιμαστεί), ακόμα πιο αυστηρός.

Οι συνθήκες που προέκυψαν μετά την αποκάλυψη και τις διώξεις της «17Ν» αποτέλεσαν σημαντικές ευκαιρίες για την κυβέρνηση να προχωρήσει ανοιχτά στην προαποφασισμένη από χρόνια στην ΕΕ υλοποίηση του λεγόμενου «Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης». Με τις σχετικές αποφάσεις των οργάνων της ΕΕ προβλέπεται η ίδρυση κεντρικού οργάνου από ανώτατους αστυνομικούς και δικαστές στο ευρωενωσιακό επίπεδο για την «από κοινού» αντιμετώπιση των προβλημάτων ασφάλειας και δικαιοσύνης. Είναι η EUROJAST. Μέσω των μηχανισμών της Γιούροπολ (EUROPOL), της σύμβασης του Σένγκεν (SCHENGEN) κ.ά, θα συγκεντρώνονται «αδιαμφισβήτητα» αποδεικτικά στοιχεία (ποιος και με ποια μέσα να τα αμφισβητήσει;) κι έτσι θα σύρεται εκ των πραγμάτων η δικαιοσύνη να νομιμοποιεί τη δράση της «Ασφάλειας». Εφαρμογή αυτής της τακτικής είναι και οι διαβεβαιώσεις που συχνά ακούγονται σαν... πολυδημοκρατία, ότι δε θίγεται κανένας με απλές υπόνοιες και αν δεν προκύπτουν αποδείξεις. Βέβαια, από τους χειρισμούς των διωκτικών αρχών που είναι αδύνατον να ελεγχθούν ούτε καν και μεταξύ τους ποιος χαλκεύει τι και υπονομεύει ποιον και πότε.

Η απόσπαση του εισαγγελέα Ιωάννη Διώτη σαν επόπτη των ερευνών της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας από το 1998, που ανανεώνεται συνεχώς, αποτελεί υλοποίηση αυτής της εξέλιξης. Αρκετά νωρίτερα, από το 1994 -επί υπουργίας Παπαθεμελή- ο ίδιος εισαγγελέας έχει τεθεί επικεφαλής του επιστημονικού συμβουλίου για θέματα τρομοκρατίας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Αργότερα ήταν μέλος νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που όρισε ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιχ. Σταθόπουλος και που κατάρτισε τον προαναφερόμενο αντιτρομοκρατικό νόμο και αυτός εισηγήθηκε το τμήμα με τις διατάξεις για τα «μέτρα επιείκειας».

Μέσα σ' αυτή την πραγματικότητα, επόμενο είναι ο κάθε δικαστικός λειτουργός από αυτή τη θέση να υπηρετεί το διωκτικό σκοπό των υπηρεσιών ασφάλειας. Και να πώς εξηγείται αυτή η κατάφωρη παραβίαση σαφών δικονομικών δικαιωμάτων, όπως για παράδειγμα η πραχτική που ακολουθήθηκε στην περίπτωση του πρώτου, που συνελήφθη με τον τραυματισμό του στις 29/6, Σάββα Ξηρού, μια πρακτική που οδήγησε να διατυμπανίζεται μπροστά στη «σοβαρότητα της υπόθεσης» για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, πως δεν... πειράζουν και κάποιες αυτοσχέδιες ασφαλίτικες παραβιάσεις των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Και το βαρύτερο κακό είναι ότι όλη η δικαιοδοτική δομή αλλά και οι άλλοι επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς, κυρίως οι δικηγορικοί σύλλογοι, δε δείχνουν να συναισθάνονται την ευθύνη να αντιδράσουν σ' αυτές τις θεμελιακές ανατροπές που συντελούνται στο χώρο που τάχθηκαν να υπηρετούν και να υπερασπίζονται.

Μέσα σ' αυτή την ολομέτωπη πολύπλοκη επίθεση των κυρίαρχων συμφερόντων και της κρατικής εξουσίας συντελείται η «απόσυρση» μιας δικαιοσύνης που ήταν προσανατολισμένη και δομημένη για να παρέχει έστω κάποια προστασία στα καταγραμμένα ατομικά και συλλογικά δημοκρατικά δικαιώματα για την όποια προστασία, στο αστικό σύστημα, των αδικημένων λαϊκών στρωμάτων, τα οποία επίσης αποσύρονται.

Αυτά τα δικαιώματα είναι εμπόδιο στην επέκταση της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού. Το βάρος των αγώνων για την ανάσχεση και την αναστροφή αυτής της πορείας πέφτει και πάλι κύρια στις πλάτες του λαού. Οπως πάντα!