«... Τα αναφέρω όλα αυτά, γιατί μερικοί βλέπουν τη Σύνοδο Κορυφής (σ.σ. της Θεσσαλονίκης το 2003) ως μια Σύνοδο Κορυφής, όπου μπορούν να ασκήσουν ορισμένες γυμναστικές, όπου μπορούν να εκφράσουν με όποιον τρόπο θέλουν τις αντιλήψεις τους και δεν έχει καμία σημασία για τη χώρα μας το τι θα κάνουν και πώς θα συμπεριφερθούν. Κι όμως έχει τεράστια σημασία για τη χώρα... Επομένως ανήκει και στην κοινωνία και τους φορείς της Θεσσαλονίκης η πρωτοβουλία για τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα διασφαλίσουν, ώστε η Σύνοδος να μη συνοδευτεί από αρνητικές εντυπώσεις και επεισόδια που χαρακτήρισαν τις Συνόδους σε άλλες χώρες της Ενωσης». (Κ. Σημίτης στα εγκαίνια της ΔΕΘ).

Από μόνη της η παραπάνω ανατριχιαστική δήλωση του πρωθυπουργού έχει έναν εκφοβιστικό - τρομοκρατικό χαρακτήρα που αποσκοπεί στην αποθάρρυνση της συμμετοχής του ελληνικού λαού στις διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του 2003. Με δεδομένη λοιπόν, τη βούληση της κυβέρνησης είναι άραγε υπερβολικό να σκεφτεί κάποιος ότι «δε θα υποκύψει στον πειρασμό» να εφαρμόσει το νέο τρομονόμο, προκειμένου να επιβάλει την «τάξη και ασφάλεια»; Πιστεύει κανείς ότι θα απεμπολήσει δηλαδή το «δικαίωμά» της να κάνει χρήση ενός τέτοιου πανίσχυρου όπλου προκειμένου να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι άλλες χώρες της ΕΕ, να αποτρέψει και να «εξαφανίσει» τις διαδηλώσεις;

Κάτι περισσότερο από εύλογες οι παραπάνω σκέψεις ενόψει της κατάθεσης και ψήφισης στη Βουλή - το αργότερο μέχρι το τέλος του έτους - του νέου τρομονόμου, με τον οποίον ολοκληρώνεται το αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο, με το οποίο επιχειρούν να δέσουν χειροπόδαρα τον ανυπότακτο ελληνικό λαό, αλλά βέβαια και τους άλλους λαούς της ΕΕ.

Η κυβερνητική προπαγάνδα έχει ξεκινήσει ήδη, στη σκιά της τροφοδοτούμενης τρομολαγνείας, μια συστηματική επιχείρηση υποβάθμισης του τεράστιου αυτού θέματος, προσπαθώντας να το εμφανίσει σαν μια απλή «προσαρμογή» και «συμμόρφωση» στις αποφάσεις της ΕΕ, καθησυχάζοντας ταυτόχρονα ότι δεν πρόκειται να θιγούν συνδικαλιστικά ή πολιτικά δικαιώματα. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που η κυβέρνηση Σημίτη επιστρατεύει την παραπλάνηση και το ψέμα για να περάσει με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.

Και η αλήθεια είναι ότι ο νέος τρομονόμος βάλλει ευθέως κατά του δικαιώματος του λαού να αντιστέκεται, τη στιγμή μάλιστα που δέχεται ολομέτωπη επίθεση που σαρώνει ό,τι με αίμα και θυσίες κατέκτησε τον προηγούμενο αιώνα. Αυτή τη φορά ποινικοποιούνται και διώκονται οι λαϊκοί αγώνες ενάντια στη λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και την τρομοκρατία της νέας τάξης. Ακόμα χειρότερα περνούν μια «θηλιά» γύρω από το λαιμό όσων δε συμβιβάζονται με το σημερινό καθεστώς και αγωνίζονται να το ανατρέψουν με το βλέμμα στραμμένο σε μια καλύτερη, κομμουνιστική, κοινωνία.

Αν τα παραπάνω ηχούν σε κάποιους υπερβολικά, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στο πώς ορίζουν την τρομοκρατία και ποιους «φωτογραφίζουν» ως τρομοκράτες οι υπουργοί Εσωτερικών και Δικαιοσύνης της ΕΕ, στην απόφαση - πλαίσιο του Συμβουλίου (13 Ιούνη 2002). Αντιγράφουμε από την επίσημη εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων τον ορισμό για τα «τρομοκρατικά εγκλήματα»:

«Κάθε κράτος - μέλος λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα ώστε να θεωρούνται ως εγκλήματα τρομοκρατίας οι εκ προθέσεως πράξεις (...) όταν ο δράστης τις διαπράττει με σκοπό: -- Να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό ή εξαναγκάσει αδικαιολόγητα τις δημόσιες αρχές ή ένα διεθνή οργανισμό να εκτελέσουν οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχουν από την εκτέλεσή της. -- Να αποσταθεροποιήσει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις πολιτικές, συνταγματικές, οικονομικές ή κοινωνικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού»... Το τελευταίο μάλιστα γίνεται πιο συγκεκριμένο, και μεταξύ άλλων, στις πράξεις που «αποσταθεροποιούν» τις παραπάνω δομές, αναφέρονται «η πρόκληση μαζικών καταστροφών σε κυβερνητικές ή δημόσιες εγκαταστάσεις, συγκοινωνιακά συστήματα, υποδομή, δημόσιους χώρους ή ιδιωτικές ιδιοκτησίες...».

Μόνο αφελείς ή δουλοπρεπείς δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο πέλεκυς του νέου τρομοκρατικού τερατουργήματος θα πέσει βαρύς (οι ποινές θα είναι εξοντωτικές), στο πλαίσιο και του νέου δόγματος «ασφάλειας» που εξήγγειλε ο Κ. Σημίτης.

Και θα πέσει βέβαια σε αυτούς που θα βαφτίζουν οι κρατούντες τρομοκράτες, οι οποίοι - όπως προκύπτει με σαφήνεια από τον παραπάνω ορισμό της τρομοκρατίας, που θα περιλαμβάνεται σχεδόν ατόφιος στον νέο τρομονόμο - δεν είναι άλλοι από αυτούς που επιμένουν να μη σκύβουν το κεφάλι και διεκδικούν οργανωμένα και αγωνιστικά αυτά που τους ανήκουν. (Είναι αυτονόητο ότι κανένα λόγο ανησυχίας δε βλέπουν μόνο οι ραγιάδες και όσοι έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους με το σύστημα).

Είναι πολύ εύκολο με τον παραπάνω ορισμό της τρομοκρατίας η κυβέρνηση να τυλίξει σε «μια κόλλα χαρτί» και να χαρακτηρίσει τρομοκρατικά εγκλήματα τα μπλόκα ζωής και αγώνα των αγροτών, τις καταλήψεις σε σχολές και σχολεία, την περιφρούρηση της απεργίας των ναυτεργατών στα λιμάνια και όποιες άλλες «ανεπιθύμητες» μορφές πάλης. Γι' αυτό διόλου δεν είναι αβάσιμοι οι φόβοι που αρχικά εκφράστηκαν για τη χρήση του νέου τρομο-όπλου για να κτυπηθούν οι κινητοποιήσεις δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που θα γίνουν στη Θεσσαλονίκη.

Συμπέρασμα; Οπως ο ισχύων τρομονόμος δεν ήταν αναγκαίος για να εξαρθρωθεί η «17Ν» (εκτός ίσως από το «δέσιμο» των κατηγοριών...), έτσι και το νέο τρομο-τερατούργημα δεν έχει στόχο την «τρομοκρατία». Αλλωστε, αν εφαρμοζόταν κατά γράμμα ο παραπάνω ορισμός, ο πρώτος που πρέπει να κατηγορηθεί για «εκφοβισμό πληθυσμού» είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική που γεννά την ανεργία, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο. Προφανώς δεν «αποσταθεροποιούν» τις «κοινωνικές δομές» τα ειδεχθή και διαρκή εγκλήματα κατά της εργατικής τάξης (εργατικά ατυχήματα) ή η πανηγυρική αθώωση για το πνίξιμο 80 ανθρώπων («Σάμινα»)...