Αυτή σύντροφοι είναι η μέγκενη του καιρού μας. Σφίγγει φριχτά όταν διαβάσεις πως η μια πλευρά του επικείμενου πολέμου ετοιμάζει πυραύλους με μικρόβιο σύφιλης(!), η άλλη τα νέα της όπλα, όπως βόμβα ηλεκτρομαγνητισμού που καίει το οξυγόνο και οι άνθρωποι - εχθροί σκάνε σαν μπαλόνια. Η δε τρίτη πλευρά, το Ισραήλ, περιορισμένη πυρηνική επίθεση. Ερημη χώρα, Γη, που θα 'λεγε κι ο Αμερικανός ποιητής πριν ο Μπους γίνει αυτοκράτορας κι ο Σαντάμ μονομάχος.

Στα στενά τα δικά μας μονοπάτια του ζοφερού καινούριου κόσμου, δώσαμε το μισό Αιγαίο με βούλα και χαρτί, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δηλώνει ότι ανήκει στην ίδια εκλογική περιφέρεια(!) με τον κ. Γ. Παπανδρέου τον οποίο επιθυμεί να διδάξει «ζεϊμπέκικο του Αιγαίου» («Τζουμχουριέτ» 11-9-2002). Το Κυπριακό καρκινοβατεί. Η ΕΕ σαπίζει σε μια οικονομική και κυρίως πολιτική και πολιτισμική ύφεση με αίτιο και αιτιατό τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Απ' αυτά τα παιδιά κρατιέμαι. Αντίπαλο δέος στην γκαρσόνα από τη Φλόριντα. Διαβάζω πως έγινε ηρωίδα, φέτος στις ΗΠΑ, γιατί άκουσε τρεις άντρες «αραβικής καταγωγής» που έπιναν καφέ, να λένε κάτι για... τρομοκρατικές επιθέσεις και τους κατέδωσε. Η πιο καλή γκαρσόνα είν' αυτή που στήνει αυτί όταν σερβίρει. Πρότυπο εργαζόμενης γυναίκας. Θα την αναδείξει το Χόλιγουντ ως ηρωική αντίπαλο της τρομοκράτισσας ή της χαζής που πεθαίνει σε λευκά τούρκικα κελιά αντί να βγαίνει βόλτα στα μαγαζιά.

Γιατί πώς να αντέξω στην ανάγνωση μιας είδησης που μόνο αυτό το δόγμα θα μπορούσε να στείλει με τα πρακτοροχαλκεία του σ' όλη τη Γη. Διαβάστε:

«Επιτέλους άνοιξαν στο δημοκρατικό πλέον Αφγανιστάν τα πρώτα ίντερνετ - καφέ...». Αν δεν είμαστε εμείς πια σύντροφοι, ανελέητοι με τους εαυτούς μας, θα είμαστε συνένοχοι. Στο δόγμα του χλευασμού έχουμε μια μόνο απάντηση: Αντιστέκομαι - Οργανώνομαι - Επαναστατώ. Ολα τ' άλλα πλουραλιστικά, τάχαμου, σενάρια δημοκρατίας, συρρικνώνουν το μέλλον σε δυο γραμμές από ανθρώπινα ράκη. Τους ανυποψίαστα νεκρούς και τους συναινετικά φτυμένους.