Η ρήση του Προέδρου Μπους «οι ΗΠΑ μετράνε τους φίλους τους», η οποία είχε ειπωθεί πέρυσι στην αρχή της «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας», αποτελεί οδηγό για τη στάση των εγχώριων φίλων του υπερατλαντικού αφέντη και απέναντι στο νέο πόλεμο κατά του Ιράκ. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας του εδάφους και της προπαγάνδας του πολέμου, άρχισαν σιγά σιγά να δυναμώνουν οι φωνές του ρεαλισμού, επιχειρώντας να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι το εθνικό συμφέρον επιβάλλει την απόλυτη συμμόρφωση και την άνευ όρων ευθυγράμμιση με την αυτοκρατορία.

Καμία σημασία δεν έχει γι' αυτούς, αν ο πόλεμος είναι άδικος, αν θα ματοκυληθεί ένας λαός (στην αρχή...) για τον έλεγχο των πετρελαίων και τα ηγεμονικά σχέδια των ΗΠΑ, αν τα «στοιχεία», που αποδεικνύουν, τάχα, την «απειλή Σαντάμ», είναι εξόφθαλμα κατασκευασμένα... Ολα αυτά, για τους κολαούζους των Αμερικανών, είναι ανούσιες «λεπτομέρειες». Αυτό που προέχει είναι να μη μείνει η χώρα (διάβαζε τα αρπακτικά της άρχουσας τάξης) έξω από την εκστρατεία των νικητών και, άρα, από τη μοιρασιά της λείας του πολέμου.

Είναι αδιανόητη, σύμφωνα με τη ραγιάδικη αυτή λογική που ντροπιάζει τον ελληνικό λαό, κάθε σκέψη για ανυπακοή και αντίσταση στους αρχιδολοφόνους των λαών. «Δεν μπορεί εμείς να είμαστε μόνοι, ξεκάρφωτοι, "καπετάν ένας"», την εξέφρασε με το δικό του «ωμό» τρόπο ο Κ. Μητσοτάκης.

Φυσικά πανομοιότυπη είναι και η στάση της κυβέρνησης Σημίτη. Αλλά, όσο οι ηγέτες και οι κυβερνήσεις συστρατεύονται με τους πολεμοκάπηλους της Ουάσιγκτον, τόσο θα μεγαλώνει το χάσμα με τη φιλειρηνική διάθεση των λαών, οι οποίοι δεν μπορούν να ανέχονται πλέον οι λεγεώνες των κοσμοκρατόρων να ματακυλούν, σχεδόν κάθε χρόνο, και μία χώρα, ένα λαό, που τον έχουν βαφτίσει «τρομοκράτη».