Τα Τρίκαλα μπορούν να γίνουν «η πόλη του πολιτισμού». Υπάρχουν οι προϋποθέσεις, έχουμε τις δυνατότητες. Προϋπόθεση είναι η Δημοτική Αρχή να διαθέτει ευαίσθητες «κεραίες», για να μπορεί να συλλαμβάνει τα σήματα που έρχονται από το παρελθόν και τα μηνύματα που φτάνουν από το μέλλον. Δε, φτάνει, όμως, αυτό. Χρειάζεται απαραιτήτως η Δημοτική Αρχή να σκέφτεται και να ενεργεί αγωνιστικά και διεκδικητικά έναντι της κεντρικής εξουσίας, η οποία είναι, εν πολλοίς, «απολίτιστη» και, πάντως, «τσιγκούνα» στη χρηματοδότηση του πολιτισμού.

Η πόλη μας έχει πλούσια, κρυφή και φανερή, πολιτιστική κληρονομιά. Από το «άγνωστο» ακόμα «Ασκληπιείο», μέχρι το αναξιοποίητο «τζαμί» και το παραμελημένο «Φρούριο». Ούτε το «Μουσείο Δημήτρη και Λέγκως Κατσικογιάννη», όπου εκτίθεται ο θαυμαστός κόσμος της ζωγραφικής και της γλυπτικής, έχει αξιοποιηθεί όσο θα έπρεπε. Δεν έχει, επίσης, επισημανθεί το γεγονός ότι παιδιά τούτης της πόλης είναι δημιουργοί που καθόρισαν και καθορίζουν τη μουσική δημιουργία στον τόπο μας, όπως ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Βίρβος, ο Μητροπάνος, ο Νταραμάρας και άλλοι, συνέχεια των οποίων αποτελούν τα μαθητικά ερασιτεχνικά μουσικά συγκροτήματα που εμφανίζονται στην πόλη μας. Δεν έχουν προβληθεί, ακόμα, σημαντικοί άνθρωποι των Γραμμάτων, όπως η Μαρούλα Κλιάφα κι άλλοι πολλοί.

Πολιτισμός είναι η καλλιέργεια του ανθρώπου στην καλαισθησία. Η διδαχή του για το πώς θα χαίρεται την ομορφιά, θα «διαβάζει» την ιστορία, θα συνδιαμορφώνει το παρόν και θα οραματίζεται το μέλλον. Κι απ' αυτή την άποψη οι Τρικαλινοί είμαστε τυχεροί, καθώς η Φύση και Ιστορία μάς «προικοδότησαν» πλουσιοπάροχα. Δεν είναι και λίγο να σηκώνεις το βλέμμα σου και να θαυμάζεις τον τεράστιο κι επιβλητικό όγκο των Μετεώρων ή να μπορείς να περηφανεύεσαι ότι στο βουνό που αντικρίζεις -στον Κόζιακα- είχε στηθεί το στρατηγείο του ηρωικού ΕΛΑΣ. Δεν είναι, επίσης, αμελητέο να διαβαίνεις τα «στενά του Σακαφλιά» και να μπορείς να «ρομαντζάρεις» στις όχθες του Ληθαίου, ακούγοντας το κελάρυσμα των νερών του που περνούν από το κέντρο της πόλης.

Ολα αυτά και πολλά ακόμα πρέπει και μπορούν ν' αναδειχτούν και να συνθέσουν το «πολιτιστικό πρόσωπο» της πόλης μας. Κι ο πολιτισμός, σαν «αναζωογόνο φάρμακο», να διοχετευτεί στις φλέβες της νεολαίας μας, κρατώντας τους νέους ανθρώπους μακριά από τα ναρκωτικά, την τηλεοπτική αποχαύνωση, την εγκληματικότητα. Μπορούμε, αρκεί να θέλουμε. Κι εμείς θέλουμε. Είμαστε αποφασισμένοι ν' απευθυνθούμε παντού και ν' απαιτήσουμε τα πάντα, προκειμένου ο πολιτισμός να γίνει το «σήμα κατατεθέν» της πόλης μας. Και οι άλλοι μπορούν, αλλά δε θέλουν. Επειδή δεν είναι διατεθειμένοι να συγκρουστούν με την «τσιγκούνα» κι «απολίτιστη» κεντρική εξουσία και γιατί έχουν άλλα «σεκλέτια» και διαφορετικές προτεραιότητες...