Η παλιά ΕΠΟΝίτισσα Πετρούλα Νικολοπούλου, για την επέτειο της ίδρυσης της θρυλικής ΕΠΟΝ πριν 57 χρόνια, μας έστειλε και δημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο της «Μια ΕΠΟΝίτισσα θυμάται..», που αποτελούν τα βιώματα και τις προσωπικές της μαρτυρίες, από εκείνη την ηρωική εποχή.

Για κάθε σοβαρή περίπτωση, για να ειδοποιήσουμε το λαό της συνοικίας, για κάτι που έγινε ή επρόκειτο να γίνει και πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής μας, παίρναμε το «χωνί» και φωνάζαμε, όσο δυνατά μπορούσαμε, για να ακουστούμε από πιο πολλούς ανθρώπους της γειτονιάς. Ο εκφωνητής ανέβαινε σε μια ταράτσα, ενώ το τετράγωνο το περιφρουρούσαν ΕΠΟΝίτες και ΕΑΜίτες.

Η εκπομπή με το χωνί προκαλούσε ρίγη συγκίνησης πατριωτικής στον κόσμο. Οταν πρωτοακουγότανε η φωνή του, όλοι έδιναν προσοχή να ακούσουν από πού ερχότανε η φωνή του και τι έλεγε. Συνήθως, το χωνί άρχιζε με τη γνωστή πια φράση σε όλους: «Προσοχή - προσοχή, σας μιλάει το ΕΑΜ ή η ΕΠΟΝ». Στη συνέχεια, ακουγόταν η καθεαυτού ανακοίνωση, που πάντα έπρεπε να είναι κάποιο έκτακτο σημαντικό γεγονός. Μπλόκο, συλλήψεις ή κάτι άλλο σχετικό με τον αγώνα. Οπως π.χ: «Εχουμε πληροφορίες ότι σήμερα το βράδυ οι Γερμανοί σκότωσαν τους λεβέντες μας ΕΠΟΝίτες, Διγενόπουλο και Ξαξίρη, που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους. Συναγωνιστές, συσπειρωθείτε στην ΕΠΟΝ για να διώξουμε τους φασίστες κατακτητές. Αύριο να γράψουμε πιο πολλά συνθήματα. Αυτή πρέπει να 'ναι η απάντησή μας».

Μετά οι Γερμανοί και οι ταγματασφαλίτες άρχιζαν να κυνηγάνε το χωνί. Εμείς, όμως, το περιφρουρούσαμε και δεν τους δίναμε τη χαρά να το χτυπήσουν. Βέβαια, τα θύματα δε μας έλειπαν. Εμείς όμως ξέραμε, πως είμαστε στρατιώτες του αγώνα και της ΕΠΟΝ. Δίναμε και με το χωνί δύσκολες μάχες για την ενημέρωση και την πλατιά διαφώτιση του λαού, με εξυπνάδα, αλλά και με πονηρά τεχνάσματα. Με θάρρος και αποφασιστικότητα. Γι' αυτόν μας τον αγώνα, οι ταγματασφαλίτες μας μισούσαν και λυσσούσαν κάθε φορά που άκουγαν από μακριά το χωνί της ΕΠΟΝ. Και οι Γερμανοί το ίδιο μας μισούσαν, αλλά, κατά βάθος, ζήλευαν και κρυφοθαύμαζαν το θάρρος και την αποφασιστικότητά μας.

Στη διαδήλωση που έγινε στο Σύνταγμα ενάντια στην κάθοδο των Βουλγάρων στη Μακεδονία, βρισκόμασταν παρατεταγμένες φάλαγγες και φωνάζαμε συνθήματα ενάντια στην επιδιωκόμενη κάθοδο και ενάντια στους Γερμανούς κατακτητές.

Την ημέρα αυτή, η αστυνομία εισχώρησε ανάμεσα στο πλήθος και άρχισε να χτυπάει με γροθιές, κλοτσιές και με τα γκλομπ. Τότε το μυαλό μου θόλωσε από αγανάκτηση για την άθλια συμπεριφορά της αστυνομίας, που έπαιζε το παιχνίδι των κατακτητών. Ιδιαίτερα, η αγανάκτησή μου φούντωσε, όταν ένας αστυνομικός σήκωσε το γκλομπ του για να χτυπήσει μια κοπέλα από την ομάδα μου, τη Μαρουσώ Βασιλείου. Πετάχτηκα τότε προς το μέρος του αστυφύλακα, του άρπαξα το γκλομπ, το 'χωσα γρήγορα κάτω από το παλτό μου και το 'βαλα στα πόδια.

Ετρεχα ασταμάτητα. Η ιδέα ότι γλίτωσα από το χτύπημά του τη συναγωνίστρια μου Μαρουσώ, μού δινε φτερά στα πόδια. Αφού απομακρύνθηκα κάμποσο και ήμουνα εκτός κινδύνου, στάθηκα να πάρω μια ανάσα. Μετά ξανάρχισα να τρέχω πάλι, μέχρι που έφτασα στο σπίτι μου. Εκεί στην αποθήκη έκρυψα το λάφυρο.

Το επεισόδιο μαθεύτηκε στη γειτονιά και έτσι τα παιδιά της γειτονιάς με έβλεπαν με θαυμασμό για το κατόρθωμά μου αυτό. Η μόνη που ανησυχούσε ήτανε η μητέρα μου, που φοβότανε μη μαθευτεί και πιο πέρα το συμβάν κι έχω σοβαρές συνέπειες μετά...