Οκτώβριος είναι. Οσο και να μη θέλουμε να στρέψουμε το βλέμμα προς τα μέσα, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Μπορεί ο ήλιος να λάμπει, μπορεί ο ουρανός να δείχνει ξέγνοιαστος και κεφάτος -επιπόλαιος είναι - μπορεί η θάλασσα να ηρέμησε από τα μελτέμια και να στέκεται ακίνητη και αρυτίδωτη σαν γαλάζια ζωγραφιά, μπορεί και οι ίδιοι να απομακρύνουμε τις γκρίζες μελαγχολικές μέρες που έρχονται, όμως μέσα μας κάπου βαθιά γνωρίζουμε καλά πως επιστρέφουμε στα ενδότερα, έστω κι αν το καθυστερούμε. Φθινόπωρο σημαίνει επιστροφή, σημαίνει σπίτι, σημαίνει... Αλήθεια τι σημαίνει; Μια ματιά ρίχνουμε στον πιο προσωπικό μας χώρο, στο υπνοδωμάτιό μας. Εκεί που μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας, με τα όνειρά μας, με τους εφιάλτες μας. Εκεί που ζούμε μια ζωή αθέατη από όλους, μια ζωή μοναχική, μια ζωή πιο αληθινή. Ευχάριστη οφείλουμε να την κάνουμε. Δεν υπάρχουν μαγικά ούτε και χρειάζονται πολλά χρήματα. Ανοιχτά χρώματα, σε αποχρώσεις του μπεζ και του ιβουάρ, μια ωραία ανοιχτόχρωμη κουρτίνα, ένα σκαμπό ντυμένο με ύφασμα στα πόδια του κρεβατιού, δυο ωραίες λάμπες και πολλά μικρά μαξιλάρια. Φυσικά, δεν είναι ανάγκη να αντιγράψει κανείς και την παραμικρή λεπτομέρεια. Μια ιδέα να πάρει και έπειτα ανάλογα με το χώρο του, με τα έπιπλά του και σύμφωνα με τις ανάγκες του θα διαμορφώσει το χώρο. Ναι, μια ιδέα μόνον και όνειρα γλυκά...