Αγαπητή κυρία, συμφωνώ με τις δηλώσεις σας για τα αποτελέσματα των εκλογών. Βεβαίως και ο Συνασπισμός είναι μέσα στο παιχνίδι. Πάντα ήταν στα μέσα και στα έξω. Οπως ακριβώς εσείς. Και καλά κάνετε που δε μας λέτε τίνος είναι το παιχνίδι που είστε μέσα. Και καλά κάνετε που μιλάτε για απομονωτισμό, όταν καταγγέλλετε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Είναι δύσκολο, κυρία μου, πολύ δύσκολο, πιστέψτε με, να αντέχεις στην απομόνωση, ιδίως για τη δική σας κατηγορία ανθρώπων, που δεν αντέχετε ούτε μια στιγμή να μείνετε μόνοι με τον εαυτό σας. Γιατί, κυρία Δαμανάκη, κατά βάθος δε γνωρίζετε ποιοι είστε. Κι αν είστε τυχεροί, δε θα το μάθετε ποτέ.
Κύριο Νίκο Κωνσταντόπουλο, ηγέτη γενικώς.
Δυστυχώς για σας, η λόρδωση και ο πληθυντικός της μεγαλοπρέπειας σας οδηγούν κατευθείαν στη φάρσα. Η φάρσα, όταν δεν κάνει την εμφάνισή της εκεί που πρέπει, στο σανίδι του θεάτρου ή μέσα σε μια χαρούμενη παρέα, καταντάει δράμα. Το δράμα παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, ιδίως όταν βγαίνει να κάνει δηλώσεις μετά τις εκλογές.
Κύριο Σκανδαλίδη, αθλητή του ΠΑΣΟΚ.
Αρχισε ο δεύτερος γύρος των εκλογών και σεις βιαστήκατε να περάσετε στο γλείψιμο. Με ύφος Αγίας Περπέτουας μου είπατε μέσα από την τηλεόραση ότι για μια εβδομάδα δεν είμαι σταλινικός, απομονωμένος, μισάνθρωπος, αλλά προοδευτικός πολίτης. Φτάσατε μάλιστα στο σημείο να πείτε στο σύντροφο Μαΐλη πως πονάτε το Κομμουνιστικό Κόμμα πιο πολύ κι από εκείνον.
Κύριε Τζαννετάκο, σώγαμπρο της Νέας Δημοκρατίας.
Αγαπητέ κύριε, δεν ξέρετε πόσο θαυμάζω τη λύσσα σας να παντρευτείτε την εξουσία. Με τις ευχές μου, γιατί ταιριάζετε πολύ. Σας χαρίζω τους στίχους του Φρανσουά Βιγιόν: «Οι δυο μαζί άξια ταιριάζουμε σαν κώλος με βρακί. / Κακό ποντίκι για τη γάτα την κακιά. / Τη βρώμα θέλουμε κι η βρώμα μας ποθεί. / Φεύγουμε από την τιμή, μακριά μας πάει κι αυτή».