Δύο νεκροί μετανάστες και έξι βαρύτατα τραυματισμένοι ήταν ο τραγικός απολογισμός της στυγερής, απρόκλητης ρατσιστικής επίθεσης του Παντελή Καζάκου, που συγκλόνισε την κοινή γνώμη πριν από τρία χρόνια περίπου. Οι εφιαλτικές εκείνες στιγμές θα ζωντανέψουν ξανά στην αίθουσα του Β' Μεικτού Ορκωτού Εφετείου Αθήνας, όπου στις 6 Δεκέμβρη θα εκδικαστεί εκ νέου η συγκεκριμένη υπόθεση.

Ηταν Οκτώβρης του 1999, όταν ο νεαρός ρατσιστής, στο κέντρο της Αθήνας, πυροβόλησε εν ψυχρώ τρεις Κούρδους. Ο ένας απ' αυτούς έπεσε νεκρός. Το επόμενο βράδυ, σε άλλο κεντρικό δρόμο, πυροβολεί και τραυματίζει σοβαρά ακόμη δύο μετανάστες, ο ένας απ' την Γκάνα και ο άλλος απ' το Μπαγκλαντές. Το «κρεσέντο» του ρατσιστή συνεχίζεται και στις 22 Οκτώβρη, στα Εξάρχεια, τραυματίζει δύο Νιγηριανούς, έναν Πακιστανό λίγα στενά πιο κάτω απ' το σημείο της προηγούμενη επίθεσής του, ενώ τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας σκοτώνει έναν Γεωργιανό και τα ξημερώματα τραυματίζει έναν Αιγύπτιο, την ώρα που πήγαινε στη δουλιά του!

Τα έξι θύματα του θρασύτατου ρατσιστή που κατάφεραν να ζήσουν απ' τις σφαίρες του, στέλνουν ανοιχτή αναφορά προς τους υπουργούς Εσωτερικών, Εξωτερικών, Υγείας - Πρόνοιας, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, όπου περιγράφουν αναλυτικά πώς είναι σήμερα η κατάστασή τους. Οι πιο σοβαρές περιπτώσεις είναι αυτές του Αιγύπτιου Σάαντ Ελ Σάντυ, ο οποίος θα ζήσει όλη του τη ζωή 100% παραπληγικός, του Κούρδου Σερίφ Χαντίρ που παραμένει παραπληγικός απ' τη μέση και κάτω και του Γκανέζου Τόμι Κόφι, ο οποίος παρουσιάζει προοδευτική απώλεια των νοητικών του λειτουργιών, μιας και η σφαίρα έχει παραμείνει στο κεφάλι του και δεν μπορεί να απομακρυνθεί, γιατί ο κίνδυνος θα είναι μεγαλύτερος!

«Ζητάμε την προστασία του ελληνικού κράτους γιατί ο Π. Καζάκος έδρασε στην Ελλάδα, όπου εμείς ήρθαμε σπρωγμένοι από ανάγκη, ως οικονομικοί μετανάστες και πολιτικοί πρόσφυγες, ενώ κανένας μέχρι στιγμής δεν έχει αμφισβητήσει και ούτε μπορεί να αμφισβητήσει στα σοβαρά ότι ο ρατσισμός είναι η βάση των δολοφονικών εναντίον μας επιθέσεων», αναφέρουν χαρακτηριστικά στην ανοιχτή αναφορά τους τα θύματα Καζάκου. Επισημαίνουν δε ότι «σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία όπως θεωρείται η Ελλάδα και μια κοινωνία παραδοσιακά φιλόξενη σαν την ελληνική, το λιγότερο που μπορούμε να περιμένουμε είναι τουλάχιστον η προστασία, η περίθαλψη και γενικά η αρωγή της πολιτείας απέναντί μας για τις ανήκεστες βλάβες που υποστήκαμε, τα σωματικά και ψυχικά μας τραύματα, από την απρόκλητη ρατσιστική βία του Καζάκου».

Τα θύματα του ρατσιστή Καζάκου ζητούν νομοθετική ρύθμιση για χρηματική αποζημίωση και ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης (σε περίπτωση που οι παθόντες είναι ανασφάλιστοι να καταβληθεί απ' το κράτος επίδομα ή σύνταξη απ' το δημόσιο ταμείο), άμεση κάλυψη των βιοτικών αναγκών όσων έχουν καταστεί ανίκανοι για εργασία, πλήρης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και άμεση υποστήριξη από τις κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους για τα επιζώντα θύματα, που παραμένουν στην Ελλάδα. Ειδικά για την περίπτωση του Κούρδου Σ. Χαντίρ ζητείται χορήγηση πλήρους σύνταξης παραπληγικού, για το Τ. Κόφι να του χορηγηθεί σύνταξη αναπηρίας σαν να ήταν ασφαλισμένος, ενώ για τον Τ. Αμπντούλ προτείνεται να του δοθεί θέση, σε υπηρεσία ή δήμο, ατόμου με ειδικές ανάγκες και να τύχει επιδόματος απ' το Δημόσιο για τη μερική μόνιμη αναπηρία του.