Σκηνικό πιέσεων, κυρίως από την πλευρά των ΗΠΑ, χάριν των «ευρωπαϊκών στόχων» της Αγκυρας ενόψει της Κοπεγχάγης, προβάλλεται έντονα κυρίως από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ουάσιγκτον πασχίζει για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, κυρίως για να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα μέσα σε μια «διευρυμένη ΕΕ». Γι' αυτό παρεμβαίνει απροκάλυπτα στις «εσωτερικές υποθέσεις» της ΕΕ και αξιώνει να οριστεί ημερομηνία έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων για την Αγκυρα. Γι' αυτό, ταυτόχρονα, οι Αμερικανοί προωθούν το «σχέδιο Ανάν» για την «επίλυση» του Κυπριακού και τη μετατροπή του νησιού σε προτεκτοράτο ουσιαστικά της «νέας τάξης».

Οι «ισχυροί εταίροι» στην ΕΕ, από την άλλη, δε θέλουν, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον, την Τουρκία μέσα στην ΕΕ, για τους αντίθετους λόγους από αυτούς που τη θέλουν μέσα οι ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, δε θέλουν να χάσουν τα οφέλη από τη γεωστρατηγική θέση της γειτονικής χώρας, και γι' αυτό δεν μπορούν να τους πουν ευθέως «όχι» στην ένταξη. Γίνεται φανερό ότι πραγματικά η Σύνοδος Κορυφής της Κοπεγχάγης είναι «μια στρατηγική στιγμή», όπου η «λύση» του Κυπριακού είναι μάλλον μια «λεπτομέρεια», συνδεδεμένη άρρηκτα με τα πολύ χοντρά, στρατηγικού χαρακτήρα, παιχνίδια που παίζονται στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ΗΠΑ-ΕΕ για την ηγεμονία της «παγκοσμιοποίησης».

Αν έτσι έχουν τα πράγματα - και μάλλον έτσι είναι - το ζήτημα είναι ποια είναι η «διαπραγματευτική» τακτική της κυβέρνησης Σημίτη για να προωθήσει τα «εθνικά συμφέροντα». Η απάντηση είναι απλή: Απέναντι στο λαό κρατάει κλειστά τα διαπραγματευτικά χαρτιά της και αχρηστεύει το ισχυρότερο χαρτί κάθε κυβέρνησης που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας. Από την άλλη, «ευχαριστεί» γονυπετής την κυβέρνηση των ΗΠΑ για ό,τι κάνει «για μας» και αυτό το αναγορεύει σε «εθνικό συμφέρον».