Αυτοί οι μεγάλοι πολέμαρχοι ανέβηκαν στην κορυφή χάρις στη δράση και τους αγώνες τους δίπλα στο λαό και για το λαό. Ο Αρης Βελουχιώτης - το πραγματικό του όνομα ήταν Θανάσης Κλάρας - γεννημένος στη Λαμία στα 1905, από νέος ακολούθησε τα προοδευτικά κινήματα της εποχής του και εντάχθηκε τελικά στο ΚΚΕ. Γι' αυτή την τοποθέτησή του και δράση διώχτηκε, φυλακίστηκε κι εξορίστηκε πολλές φορές, ιδιαίτερα μάλιστα στην περίοδο της βασιλομεταξικής δικτατορίας. Στον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940 ανταποκρίθηκε από τους πρώτους στο κάλεσμα για την αντιμετώπιση του εισβολέα.
Στη γερμανική Κατοχή με εντολή του ΕΑΜ, ανέλαβε το βαρύ έργο της συγκρότησης αντάρτικων ομάδων και κατάφερε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά τις τρομερές δυσκολίες, να οργανώσει στην Ελλάδα τον πρώτο, σ' ολόκληρη την Ευρώπη, Εθνικοαπελευθερωτικό αντάρτικο στρατό. Ο πρωτοκαπετάνιος Αρης, όπως κι ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ήταν μια πολύπλευρη προσωπικότητα που ξεχώριζε για την ευστροφία της σκέψης, την ψυχραιμία, την τόλμη, και την απαράμιλλη αποφασιστικότητά του. Από την πρώτη στιγμή του ένοπλου αγώνα ενάντια στους κατακτητές, έδειξε τις στρατιωτικές και πολιτικές ικανότητές του και ότι θα εξελισσόταν σε έναν αληθινό λαϊκό ηγέτη.
Μάλιστα, στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, που έγινε στις 25 Νοέμβρη στα 1942, φάνηκαν οι επιτελικές ικανότητές του, πράγμα που έκανε τους Αγγλους να τον θαυμάσουν. Δίχως τον Αρη, ειπώθηκε, δε θα πετύχαινε αυτή η ανατίναξη που έφερε σε δύσκολη θέση τους Γερμανούς κι έδωσε θάρρητα στον ξεσηκωμένο λαό της Ελλάδας. Μπροστάρης πάντα στις μάχες, ενάντια στον εχθρό, με την παλικαριά του εμψύχωνε τους συναγωνιστές του και τους έκανε να νιώθουν σιγουριά και ασφάλεια.
Ομως ο Αρης δεν αναδείχτηκε μόνο στρατιωτική φυσιογνωμία, μα σαν τον στρατηγό Μακρυγιάννη, κι ένας πολιτικός με καθαρό μάτι. Πράγμα που τον έκανε να υποπτευθεί τον υπονομευτικό ρόλο της βρετανικής αποστολής από τις πρώτες κιόλας μέρες του ερχομού της στο βουνό. Αργότερα το πολιτικό του αισθητήριο και η οξυδέρκειά του θα τον οδηγήσουν να επισημάνει τις κακοτοπιές του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, που φέρανε τον εμφύλιο στα 1946 - '49. Στα Δεκεμβριανά θα πει: «Οι Αγγλοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα να σκοτωθούν για το συμφέρον του λαού μας, αλλά ήρθαν για τα δικά τους συμφέροντα (βλέπε βιβλίο Δ. Καραθάνου «Αντίο Καπετάνιε»). Το ίδιο είχε πει και ο Μακρυγιάννης για τους Ευρωπαίους (βλέπε Απομνημονεύματα). Και στις 13 του Γενάρη στα 1945, τα μεσάνυχτα, λίγο πριν να υπογραφεί η ανακωχή, είχε τονίσει: «Τους Γερμανούς τους διώξαμε, αλλά τους Αγγλους θα ιδρώσουμε να τους ξεφορτωθούμε». Σ' αυτές τις απόψεις του ο Αρης έμεινε πιστός ίσαμε τη μέρα που έβαλε τέλος στη ζωή του, με μόνη σκέψη, «να σώσει το κόμμα από το γκρεμό».
Στις 16 Ιούνη του 1945, ο Αρης πικραμένος κι απογοητευμένος, μα περήφανος κι ικανοποιημένος ότι έκανε το καθήκον του, ως Ελληνας και ως κομμουνιστής, αυτοκτονεί. Το χαμό του θρήνησε ολάκερη η Ελλάδα. Ο Αρης, όσο έζησε με τη δράση του και τη συμπεριφορά του, είχε γίνει λαϊκό τραγούδι, δημοτικό ποίημα. Και με το θάνατό του, ένα αθάνατο μοιρολόι κι ο ίδιος ένας θρύλος, που δε θα ξεχαστεί ποτέ. Ηρωικές μορφές σαν τον στρατηγό Μακρυγιάννη και το θρυλικό πρωτοκαπετάνιο Αρη πρέπει να μένουν άσβεστες. Και η ζωή και το έργο τους να γίνεται ιστορικό ανάγνωσμα για τις νεότερες γενιές. Γιατί μέσα στις ψυχές αυτών των λαϊκών ηρώων είναι κλεισμένη ολάκερη η νεότερη ιστορία του λαού μας.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΦΙΩΤΗΣ
Αντιστασιακός