Κάθε ευχή ή εξαγγελία για «καινούρια μέρα» δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα κοροϊδία. Ενα παραισθησιογόνο που κρατάει κοιμισμένο το πόπολο, ώστε να θησαυρίζουν οι «εκλεκτοί» και να «λεονταρίζουν» οι υπεύθυνοι. Γιατί; «...μα το ντέρμπι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο και συ πνίγεσαι σε δίχρωμα κασκόλ», απαντάει, μελωδικότατα, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Εννοια και στόχος των κάθε λογής... ταγών του ποδοσφαίρου είναι το ίδιον όφελος. Κυβέρνηση «επενδυτές», παράγοντες στραγγάλισαν το άθλημα στο βωμό του (κάθε είδους) κέρδους. Και απλά κρατούν στη ζωή, τον κλινικά νεκρό ασθενή, με μηχανική υποστήριξη, μόνο για να τον εκμεταλλεύονται όσο ακόμα μπορούν.

Μα, θα πουν κάποιοι, η κυβέρνηση κοντράρεται με τους επιχειρηματίες, ΕΠΟ και ΕΠΑΕ παρεμβαίνουν, ψηφίζονται νόμοι, πέφτουν ποινές, γίνονται πλάνα κλπ. Πόσο αληθινά όμως είναι όλα αυτά; Οπως και τις προηγούμενες φορές οι λόγοι αλλά και οι λύσεις που προτείνονται καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά προβλήματα. Στην ουσία όλοι όσοι προφασίζονται και επικαλούνται το καλό του αθλήματος απλά «μάχονται» για την πάρτη τη δική τους ή της παρέας τους. Χωρίς αιδώ «σκυλεύουν το πτώμα» που οι ίδιοι δημιούργησαν, κατηγορώντας ταυτόχρονα τους (κατά περίσταση) «κακούς». Μικροεξωραϊσμοί, προχειρότητες αλλά από ουσία μηδέν. Ισως γιατί (σκόπιμα) το αιτιατό δεν αντιμετωπίζεται σε σχέση με την αιτία του. Κανείς δεν παραδέχεται την αποτυχία του μοντέλου και το σάπιο των υλικών...

Παρά τις όποιες πρόσκαιρες και περιπτωσιολογικές διαφωνίες τους, ομονοούν στα βασικά. Τη φιλοσοφία και τους όρους του παιχνιδιού. Τη με κάθε μέσο και τρόπο διατήρηση του μοντέλου. Ετσι «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν». Η κυβέρνηση (ξανα)παρουσιάζει σαν πανάκεια ένα νόμο που ψήφισε. Μόνο που πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών της, τον καθιστά ανενεργό στα επίμαχα σημεία. Οσο για τις πραγματικές προθέσεις της; Θυμίζουμε ότι τον Απρίλη οι περισσότερες ΠΑΕ έπρεπε να κλείσουν για παράβαση σωρείας διατάξεων και νόμων. Τι έγινε; Τίποτα... Οι περισσότεροι από αυτούς που ευθύνονται για τη «μαύρη και άραχλη» πραγματικότητα... ζουν και βασιλεύουν με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Ετσι η σαπίλα και τα εκφυλιστικά φαινόμενα, συνέπειες των έργων τους, είναι ζήτημα χρόνου να επανεμφανίζονται στον έναν ή τον άλλο βαθμό. Απλήρωτοι παίχτες και προπονητές, σκηνές ζούγκλας και θύματα τύπου Ευθυμιάδη, εφαρμογή νόμων αλά Ζε Ελίας, πόλεμος των οργανωμένων οπαδών με τους «βαρβάρους». Φαινόμενα τύπου «ισχυρών ανδρών» χωρίς θεσμική υπόσταση, αλλά με ενεργή συμμετοχή σε θεσμοθετημένα όργανα π.χ. ΕΠΑΕ, «συμπτώσεις» με εμπρησμούς αυτοκινήτων, ασυδοσία, ξυλοδαρμοί, εκβιασμοί και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος.

Σ' όλα αυτά οι αρμόδιοι απαντούν με «κροκοδείλια» δάκρυα για την απαξίωση του αθλήματος και τις άδειες εξέδρες. Και αφού τελειώσει η παράσταση, βγάζουν τις μάσκες και συνεχίζουν την πορεία τους. «Τιμωρούν» τους «κακούς» υπεύθυνους, χαρίζοντας δισ. δρχ., φτιάχνοντάς τους γήπεδα, εξασφαλίζοντάς τους ατιμωρησία και γενικώς ικανοποιώντας σχεδόν κάθε τους απαίτηση. Σε στιγμιαίες κρίσεις ειλικρίνειας παραδέχονται ότι η συνεχώς αυξανόμενη εμπορευματοποίηση «σκοτώνει» το ποδόσφαιρο και με δικανικούς προσπαθούν να θυμίσουν τις αρχές και την αγνή ομορφιά του ποδοσφαίρου. Το παραμύθι όμως κάποτε τελειώνει. Τότε όλοι οι ταγοί φοράνε τα επίσημα και το πραγματικό πρόσωπό τους και διαπιστώνουν ότι «ο αθλητισμός, όπως και ο πολιτισμός, ανήκουν σ' ένα εξαιρετικά γόνιμο και κερδοφόρο πεδίο επιχειρηματικής και γενικότερα οικονομικής δραστηριότητας, που είναι αυτό που ονομάζουμε συνήθως, η οικονομία του ελευθέρου χρόνου... Να μιλήσουμε δηλαδή πολύ σοβαρά για το μέγεθος της αγοράς, για τις δυνατότητες και τα κρυμμένα πλεονεκτήματα της αγοράς αυτής, να συζητήσουμε για της πηγές άντλησης εσόδων για τον τρόπο οργάνωσης επενδύσεων και για την ορθολογική διαχείριση των δαπανών» (Ευ. Βενιζέλος σε ημερίδα του Ιδρύματος Κόκκαλη). Και του χρόνου...