Διαβάζω τη νέα συλλογή ποιημάτων της Μόλλης Βότση: «Ταξίδι στ' όνειρο». Και ξαφνικά νιώθω ότι είμαι απελεύθερη, ότι πετώ, ότι ονειρεύομαι, ότι ταξιδεύω. Ελάτε μαζί μου. Ουδέν ταχύτερον του στίχου...
«Πάμε να φύγουμε απ' τον τόπο αυτόν/ που τώρα πια δεν τον αναγνωρίζω/ από το σκοτεινό βασίλειο των μηχανών/ και των κλειστών μοναχικών ανθρώπων/ με τις τσέπες και τις αδειανές καρδιές/ που σέρνονται στη γη με βήμα κουρασμένο/ χωρίς ψυχή/
...των θλιβερών σκιών που δήθεν αγαπούν, ανασαίνουν/ που δήθεν κλαίνε, ονειρεύονται, ερωτεύονται/ που δήθεν ζουν.
Πάμε να φύγουμε απ' την πόλη αυτή/ μακριά απ' τον άχαρο ουρανό το γκρίζο/ σε μια βουνοκορφή να δούμε την ανατολή, να ακούσουμε να τραγουδούν τ' αηδόνια/ και με ηλιαχτίδες, αγριολούλουδα κι αστροφεγγιές να φτιάξουμε τον όμορφο δικό μας κόσμο/ από την αρχή/
Κι άσε τους άλλους χαμηλά μέσα στην πλάνη τους να αργοπεθαίνουν/ και να νομίζουνε πως ζουν, πως ονειρεύονται, πως αγαπούν».