Αντικείμενο λατρείας, εγκωμιαστικών σχολίων και (ελεγχόμενης...) προβολής, έχει γίνει το τελευταίο διάστημα το φιλειρηνικό κίνημα και οι απανταχού της Γης διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Μια προσεκτικότερη ματιά βέβαια, είναι αρκετή για να διακρίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα κίνημα αποκλειστικά στραμμένο ενάντια... στον Τζορτζ Μπους και τις ΗΠΑ, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τις κυβερνήσεις της ΕΕ, οι οποίες παρουσιάζονται ως λευκές περιστερές της ειρήνης. Δεν ανταποκρίνεται βέβαια στην πραγματικότητα αυτή η εικόνα. Η ΕΕ δε λέει όχι στον πόλεμο, όπως δεν το είπε πέρυσι στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, στην «Καταιγίδα της Ερήμου»... Τι δε θέλει; Τη «μονομερή» στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ κατά του Ιράκ.

Στόχος δηλαδή των κυβερνήσεων της ΕΕ είναι να τους «πάρουν μαζί τους» οι Αμερικανοί, ώστε να μπορέσουν να εξασφαλίσουν κάποιο μερίδιο στη λεία του πολέμου (κάποια συμβόλαια πετρελαίου) και να έχουν λόγο στη μετά Σαντάμ εποχή στο Ιράκ και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου «προεξοφλούνται» ήδη σοβαρές ανακατατάξεις σε Ιράν, Σαουδική Αραβία, κ.ά. Το φιλειρηνικό κίνημα γνωρίζοντας τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ασφαλώς θα τις αξιοποιήσει για να σταματήσει τον πόλεμο, τη σφαγή του ιρακινού λαού και όχι μόνο.

Μπορεί να τα καταφέρει όμως όταν δεν παγιδεύεται στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις - αντίθετα έχει σταθερά στο στόχαστρο τον ιμπεριαλισμό - και δε στοιχίζεται πίσω από τη μία ή την άλλη «υπερδύναμη». Προκαλεί όμως το όψιμο ενδιαφέρον ορισμένων για το φιλειρηνικό κίνημα στη χώρα μας, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι βρίσκεται σε «αναντιστοιχία» με τις κινητοποιήσεις σε άλλες χώρες της Δύσης. Προσποιούνται πως ξεχνούν τη λυσσαλέα επίθεση που δέχτηκαν - και από αυτούς που τώρα «θλίβονται» - οι αγώνες του ελληνικού λαού ενάντια στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν...