Αυτή η αλήθεια «κινεί» τη μορφή και το περιεχόμενο των μυθιστορημάτων της Τ. Δανέλλη, όπως αποδείχνει και «Το παιχνίδι του δικαστή» (εκδόσεις «Ψηφίδα», Μαυροκορδάτου 7, 10678, Αθήνα, τηλ. 210-3304196). Μυθιστόρημα, το οποίο, ενώ μοιάζει με αστυνομικό είναι απολύτως κοινωνικό. Θεματικός «πυρήνας» του είναι ένας αιφνίδιος «φόνος», που συμβαίνει στο πολυτελές εξοχικό ενός μεγαλοαστού στις Μηλιές Βόλου, στο οποίο συναντώνται οι - αναλόγου κοινωνικής στάθμης- στενοί φίλοι του ιδιοκτήτη, ο οποίος πεθαίνει, επίσης, περίεργα. Ο «φόνος» ερευνάται από την αστυνομία και απασχολεί τον Τύπο, καθώς την υπόθεση παρακολουθεί και μια δημοσιογράφος. Τη συγγραφέα δεν την ενδιαφέρει να αποδείξει μυθοπλαστικά αν έγινε ή όχι φόνος και ποιος τον έκανε. Χρησιμοποιεί τη διερεύνηση του «φόνου», για να αποκαλύψει το, λίγο - πολύ ένοχο και συνένοχο - κοινωνικά, ηθικά, συνειδησιακά, συναισθηματικά - «ποιόν» της «καλής κοινωνίας». Την υποκρισία, τις οικονομικο-ερωτικά διαπλεκόμενες και συνήθως λυκοφιλικές σχέσεις των μελών της, βάζοντάς τους - διά της εις άτοπον απαγωγής - να αλληλοαποκαλύπτονται, να αλληλοδικάζονται. Η συγγραφέας, σκόπιμα εμπλέκει στο μύθο και τον Τύπο, για να αποκαλύψει και την άλωση και διάβρωσή του από ανάλογα «φυράματα». Και, βέβαια, βλέπει και αντιπαραθέτει στο σάπιο σώμα της κοινωνίας μας, την «άλλη πλευρά του φεγγαριού». Τους απλούς, λαϊκούς, τίμιους ανθρώπους.