Το τουρκικό κατεστημένο βρίσκεται αντιμέτωπο με τους χειρότερους φόβους του: η «επαναχάραξη του χάρτη της Μέσης Ανατολής» που προωθεί η Ουάσιγκτον μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν συμπεριλαμβάνει δυνητικώς κουρδικό κράτος - άρα αναζωπυρώνει το κουρδικό πρόβλημα της Τουρκίας.

Η μαξιμαλιστική διαπραγματευτική τακτική της τουρκικής διπλωματίας δεν αφορά - ή, τουλάχιστον, δεν αφορά μόνο - τα οικονομικά ανταλλάγματα για τις ζημιές που θα υποστεί η τουρκική οικονομία από τον πόλεμο - 16 ως 90 δισ. δολάρια κατά οικονομικούς παράγοντες - αλλά στην αγωνία που προκαλεί μια ενδεχόμενη αλλαγή συνόρων. Ο ιμπεριαλιστικός διαμοιρασμός των εδαφών της πάλαι ποτέ κραταιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι νωπή ιστορική ανάμνηση. Ετσι, η κυνική εκμετάλλευση της καθολικής αντίθεσης του τουρκικού λαού (95%) στον πόλεμο, η θρυλούμενη «συνεννόηση» του Γκιούλ με το Ιράν και τη Συρία για το κουρδικό, η αξίωση «αδιανόητων» για την αμερικανική πλευρά ποσών για την «εξαγορά» της τουρκικής συμμετοχής, και -κορωνίδα των τουρκικών αιτημάτων - η απαίτηση Ερντογάν για γραπτές διαβεβαιώσεις από τον Τζορτζ Ουόκερ Μπους περί μη αλλαγής συνόρων ή, αν προκύψει τέτοια, για προσάρτηση στην Τουρκία του Κιρκούκ και της Μοσούλης, εντάσσονται σ' αυτήν τη λογική.

Ομως όσο ισχύουν τα στερεότυπα της «στρατηγικής αξίας» της Τουρκίας, ειδικά σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στο Ιράκ και γενικότερα για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και της Κεντρασίας, άλλο τόσο ισχύει το ότι η Ουάσιγκτον δε θα δίσταζε στιγμή να κατατμήσει την Τουρκία αν έκρινε ότι έτσι εξυπηρετούνται στρατηγικά της συμφέροντα. Κι ο Ερντογάν, που αναμένεται να υποχωρήσει τελικά αρκούμενος στα 26 δισ., «τελευταία προσφορά» του Κόλιν Πάουελ, το ξέρει.